Pepijn Stoop | Activisme verkoopt niet
Alweer een aantal maanden geleden schreef ik over mijn zorgverzekeraar die graag naaktfoto’s van mij wilde. Een tijd geleden werd ik benaderd door een journalist: hij wilde een stuk schrijven naar aanleiding van die column. Ik had goede hoop op een versterking van mijn boodschap, maar het liep uit op teleurstelling. De journalistiek houdt meer van sappige transitieverhalen dan van activisme.
Het ging als volgt: ik had van de betreffende journalist een bericht gekregen waarin hij schreef dat hij een artikel wilde schrijven. Ik vind het altijd leuk als mijn stukken worden opgepikt, dus ik mailde enthousiast terug en verschafte nog wat informatie over transgenderzorg in Nederland. Uiteindelijk mailde hij zijn stuk zodat ik feedback kon geven. Ik was met stomheid geslagen: deze journalist had de woorden uit mijn eigen column zo geframed dat het leek alsof hij mij zelf had geïnterviewd, wat niet het geval was. Van wat eerst een activistische column was over een misstand in de zorg voor transpersonen, was nu niet meer overgebleven dan een dramaverhaal over een geslachtsoperatie en mijn persoonlijk lijden.
Uiteindelijk, na een pittig telefoongesprek en een flink aantal mails, is het stuk aangepast. De boosheid en teleurstelling hebben me nog een aantal dagen beziggehouden.
Dit is niet de eerste keer dat dit me overkomt. Een aantal jaar terug was ik gefotografeerd na mijn borstoperatie. Ik houd nog steeds van die foto’s: ik voelde me groot, trots en sterk, en dat is op beeld ook te zien. Linda Meiden wilde de foto’s plaatsen in het blad met een interview erbij. Ik sprong een gat in de lucht: ik kreeg een podium voor mijn verhaal! Ik dacht dat ik de kans zou krijgen om te vertellen over de problemen in de transzorg en de discriminatie die ik ervaar. Onderwerpen die groter zijn dan puur mijn eigen transitieverhaal. Jammer genoeg was de redacteur daar niet in geïnteresseerd. Of ik toch kon vertellen op welke leeftijd ik besloot dat ik geen meisje was. En hoe gelukkig ik nu ben nu mijn transitie is afgelopen.
Begrijp me niet verkeerd: het is goed dat transgender personen meer aandacht krijgen binnen de media. Maar als we alleen individuele verhalen opschrijven en transgender personen niet toestaan om hun activisme te uiten tegenover een groot publiek, of als we zelfs hun stem ontnemen door ons hun verhaal toe te eigenen, komen we nooit voorbij de circusfase. De circusfase waarin transgenders worden beschouwd als amusement, met wholesome verhalen over hoe ze na een enkele operatie in een nieuw hokje konden leven zonder enige frictie van buitenaf.
Terwijl dat niet voor iedereen de realiteit is. De transzorg kraakt aan alle kanten en zolang er geen aandacht is in de media voor deze kant van het leven als transpersoon, komt er ook geen sympathie vanuit de samenleving, noch de wil om dit aan te pakken.
Pepijn Stoop is student kunstmatige intelligentie aan de UvA.
