‘Stel de Roeterseilandcampus 24/7 open voor studenten’
Studenten demonstreerden vorige week op het Museumplein voor meer fysiek onderwijs. Het bracht hoogleraar gezondheidscommunicatie Bas van den Putte op ideeën. Waarom stellen we de Roeterseilandcampus niet helemaal ter beschikking aan studenten? ‘Niet meer de studenten, maar de docenten blijven zoveel mogelijk thuis.’
Vrijdag 2 oktober demonstreerden studenten op het Museumplein omdat ze meer fysiek onderwijs willen. In de media hoorde ik demonstranten zeggen dat ze zitten opgesloten in hun kamertjes en meer contact willen, zowel met docenten als medestudenten. Begrijpelijk. Het was wel jammer dat veel Amsterdamse studenten in hun kamertje waren blijven zitten, zodat er minder studenten waren komen opdagen dan verwacht.
Het is een probleem dat in de moderne online wereld vaker voorkomt: aanmelden betekent niet dat je ook daadwerkelijk hoeft te komen. Gelukkig hadden de demonstranten dit creatief opgelost door borden op te houden met teksten als ‘ik sta hier namens 51 studenten’. Ik zie een blijvertje. Eenzame demonstrant op het Museumplein met bordje ‘ik sta hier namens 1.2 miljoen likes’. Efficiënt en milieuvriendelijk.
Op schreeuwafstand
De wens bij studenten voor meer fysiek onderwijs is heel begrijpelijk. Maar voor mij is het nog wel een open vraag of meer contact en meer interactie in het anderhalvemeter-onderwijs beter online of on-campus is te realiseren. Zowel van studenten als docenten vang ik ook geluiden op dat dit online juist beter gaat, mits je de werkgroepen beperkt tot zo’n 10 studenten en waar nodig break-out rooms gebruikt.
Over het on-campus onderwijs vertellen studenten me dat ze niet goed met docent of andere studenten kunnen overleggen omdat iedereen op schreeuwafstand zit. Docenten die on-campus doceren, geven aan zich politieagent te voelen en constant bezig te zijn om de anderhalve meter te handhaven. Na de les zien ze de studenten gezellig keuvelend op een halve meter van elkaar weglopen. Ook vragen docenten zich af hoe je op een veilige manier op het REC komt als je niet in Amsterdam woont, en je geen risico wilt lopen wegens mantelzorg of zorg voor jong gezin.
Op een andere manier nadenken over on-campus onderwijs
Deze kwalitatieve input moet natuurlijk nog wel getoetst op kwantitatieve representativiteit, maar zet me wel aan het denken. Misschien moeten we op een andere manier gaan nadenken over het on-campus onderwijs. Ik doe een voorstel, dat ik plaats in een historisch perspectief.
Toen ik studeerde – enige decennia geleden – deed je dat thuis. Bezoek aan de universiteit duurde nooit langer dan 2 uur, voor een hoorcollege of werkgroep. Het idee van werkplekken voor studenten was ondenkbaar. Studenten werd nooit om hun mening gevraagd, maar dat compenseerden we door om de week een gebouw te bezetten.
De docenten blijven zoveel mogelijk thuis
Hoe anders is het nu, onder de druk van studentenenquêtes is het aantal studentenwerkplekken een van de belangrijkste criteria voor succesvol onderwijsbeleid geworden. Pre-corona had het studeren zich al voor een flink deel verplaatst zich van het studentenkamertje naar de universiteitsgebouwen. De coronacrisis zou wel eens een hefboom kunnen zijn om deze trend door te zetten. Niet meer de studenten, maar de docenten blijven zoveel mogelijk thuis.
Roeterseiland wordt 24/7 geheel ter beschikking gesteld aan studenten, als fysieke ontmoetingslocatie voor studie en vrije tijd. Tijdens de on-campus werkgroepen wordt de docent voorin geprojecteerd, ziet op zijn eigen scherm alle studenten, en kan desgewenst individueel of in subgroepjes met hen in een break-out room.
Na de les blijven hangen
Na de les kunnen de studenten blijven hangen, voor studie of sociale activiteiten. Studenten hoeven na tienen als de cafés sluiten niet meer in de rij te staan bij de avondwinkel op weg naar een van de vele feestjes. Zonder burenoverlast te veroorzaken, kunnen ze terecht op REC. Uiteraard neemt de UvA zijn verantwoordelijkheid voor de veiligheid. Overal hangen posters met het dringende advies om 1.5 meter afstand te houden. En misschien wel het grootste voordeel: de meeste besmettingen zullen niet meer thuis plaatsvinden.
Bas van den Putte is hoogleraar gezondheidscommunicatie. Deze column verscheen eerder op de medewerkerspagina’s van de Faculteit der Maatschappij- & Gedragswetenschappen.
