Op z’n Duits | Campagne tegen seksueel geweld maakt UvA onveilig voor mannen
Heb jij wel eens iemand ‘ja’ tegen seksueel geweld horen zeggen? Zo van ‘hup aanranding, jay verkrachting’? Tegen seksueel geweld zijn is net zoals iets als tegen racisme zijn: vrijwel iedereen is het, waardoor je ertegen uitspreken een volslagen lege daad wordt. Zie ook: de KNVB.
Deze week kleurde de UvA oranje om te laten zien dat ‘onze universiteit de strijd tegen geweld tegen meisjes en vrouwen steunt’. Dat mag je hopen ja! Met deze actie toont de diversiteitsofficier zich niet alleen Spuit 11, maar geeft ook blijk van seksisme.
Als er iets is waar we de afgelopen twee jaar een voldoende dosis van hebben meegekregen is het bewustwording over seksueel geweld. Dankzij MeToo is meer bewustzijn eigenlijk niet mogelijk. Dat bewuste werpt ook zijn vruchten af: RTL haalde deze week het realityprogramma De Villa van de buis nadat de Twittergoegemeente massaal stampij had gemaakt over een aanranding. Iedereen is ervan overtuigd: dit kan niet.
Na twee jaar MeToo lopen er allerlei campagnes om seksueel geweld tegen te gaan en veiligheid te bevorderen, initiatieven die vaak heel concreet zijn. Een voorbeeld is ‘Ben je oké’ van Rutgers, waarin grensoverschrijdend gedrag in het uitgaansleven bespreekbaar wordt gemaakt. Bedrijven en instellingen zijn met de thematiek op de werkvloer bezig en er is een nieuwe consentwet in de maak. Iedereen is dus niet alleen overtuigd, men zet ook de schouders eronder om seksueel geweld uit te bannen.
En nu, ruim twee jaar later, horen we dus van de diversiteitsofficier. De UvA doet mee met de VN-campagne Orange the World. Het doel, zo schrijft Folia, is de stilte te doorbreken. Sorry, de wat? Op het UvA-web lees ik in typisch nietszeggende NGO-taal dat de universiteit een ‘integrale partner’ is met als rol ‘educatie en het generen van blijvende aandacht voor dit onderwerp’.
Dat de VN met zo’n actie komt snap ik. Wereldwijd aandacht vragen voor problemen die iedereen erkent is hun core business. Zo schop je niemand tegen de schenen maar ben je wel hartstikke goed bezig. Ik snap ook dat gemeentes als Enkhuizen en Stede Broec zich hierbij aansluiten. Ik weet niet of zij ook een diversiteitsofficier hebben, maar ik kan me voorstellen dat een ambtenaar heel opgewonden werd van vermelding op de actiewebsite.
Die gemeente Stede Broec pakt het trouwens behoorlijk spannend aan. Ze vertonen Paul Verhoevens Elle, een controversiële film over verkrachtingsfantasieën. Zo niet onze diversiteitsofficier. Zij volgt een reactionaire aanpak. Eentje die hoort bij het radicaalfeminisme: seksueel geweld is iets dat alleen meisjes en vrouwen wordt aangedaan. Dat is een kwalijke, essentialistische opvatting die mannen schaadt.
De Graaf noemt mannen weliswaar geen eeuwige daders, maar er is nergens ruimte voor mannen als slachtoffers. De betrokkenheid van mannen moet komen omdat zij slachtoffers in hun omgeving hebben: ‘zoals hun zus, hun vriendin, hun vrouw of medestudenten. We maken al een hele stap als deze mannen de verhalen van slachtoffers in hun omgeving geloven en serieus nemen.’
Wat ontbrak tijdens MeToo was aandacht voor mannen als slachtoffer. Die zijn er wel: volgens de overheid zes procent van de Nederlandse mannen. Dat cijfer ligt waarschijnlijk hoger, omdat mannen het moeilijk vinden zichzelf als slachtoffer van überhaupt wat dan ook te zien. Er heerst een enorm taboe op praten, waardoor hulp voor mannen die hieraan ten prooi zijn gevallen uitblijft.
De actie van de diversiteitsofficier zoals hij nu staat is mosterd na de maaltijd en achterlijk ouderwets. Wat we na twee jaar MeToo nodig hebben is, niet meer bewustzijn over meisjes en vrouwen, maar meer bekommernis over de groep waarover we daadwerkelijk nog steeds stil zijn. Gelukkig is het nog niet te laat voor de diversiteitsofficier. Ze organiseert tijdens de Orange the World-campagne zes bijeenkomsten. Hoewel dit nu niet zo gepland staat, kan zij daarin alsnog mannen meenemen en de UvA ook voor hen een veilige plek maken.
