‘UvA, haal geen internationals binnen die je niet kunt huisvesten’
Al jaren rekruteert de UvA teveel internationals die nauwelijks een kamer kunnen vinden, stelt Nils Gundlach. De UvA moet dit inperken en de studenten beter voorlichten over de situatie.
We weten het allemaal: het is lastig een studentenkamer te vinden in Amsterdam. Volgens het nieuwste Kences-rapport is er nog steeds een groot tekort aan kamers en zijn de huurprijzen hoger dan ooit. Amsterdam is de duurste stad van Nederland voor studenten om te wonen en de wachttijden blijven oplopen.
Internationale studenten hebben het nog lastiger dan Nederlandse studenten. Zij hebben geen vangnet in Amsterdam, missen vaak het sociale netwerk waarmee veel Nederlandse studenten een kamer vinden en hebben geen wachtduur opgebouwd voor corporatiewoningen. Doordat ze meestal geen Nederlands spreken, zich niet richten tot de gewone media en in de meeste gevallen na hun studie het land weer verlaten, blijven hun problemen onderbelicht. Omdat ik een vak deed met veel internationals, besloot ik een aantal interviews over hun huisvestingsavonturen te doen. Uit tien interviews die ik heb gedaan kwamen een aantal schrijnende problemen naar voren.
Oplichters
Studenten die online voor hun aankomst al een kamer zoeken, komen vaak in aanraking met oplichters. Soms zijn dit opzichtig gespamde berichten op facebook, maar ook complexere intriges waar zelfs geharde kamerzoekers in trappen komen voorbij. Ook internationals die via-via een kamer vonden, kregen te maken met nare verhuurpraktijken. Zo werden kamers in sociale huurwoningen illegaal onderverhuurd aan studenten voor torenhoge prijzen. Het illegaal verhuren van kamers is überhaupt een probleem waar veel internationale studenten tegenaan lopen. Zonder officieel huurcontract kan men zich dan niet inschrijven en mist men basale huurrechten.
Verder zoeken veel verhuurders enkel Nederlanders en vrouwelijke huisgenoten. Sommige mensen hebben geen zin in huisgenoten die geen Nederlands spreken, en veel huizen willen geen mannelijke huisgenoot. Hierdoor loopt de buitenlandse mannelijke student echter tegen dubbele discriminatie op.
UvA-Housing
Dit alles vraagt om meer handhaving van illegale verhuurpraktijken en algemene ondersteuning van internationale studenten. De UvA erkent deze problemen ook, en heeft daarom UvA-Housing opgericht om internationals aan een kamer te helpen. Wanneer internationale studenten zich aanmelden voor een studie, geeft UvA-Housing hen de mogelijkheid zich in te schrijven voor een kamer. De kosten die vastzitten aan enkel het laten zoeken naar een kamer zijn echter hoog: 400 euro als een kamer voor een jaar wordt gezocht, en 200 voor een half jaar. Voor dit geld wordt niet eens de garantie op een kamer gegeven. Sommige studenten krijgen meerdere kamers om uit te kiezen, anderen slechts één, en er zijn er die niks aangeboden krijgen. Hoe vroeg studenten zich aanmelden speelt hierbij een rol: wie het eerst komt, die het eerst maalt.
Buiten deze kosten spelen er nog meer zaken. Alhoewel er naar woonwensen wordt gekeken, krijgen studenten regelmatig woningen aangeboden waar ze niet over te spreken zijn. Bijvoorbeeld studio’s ver buiten het centrum met enkel internationale buren voor meer dan 700 euro per maand, of een dure kamer in The Student Hotel. Dit bedrijf gebruikt de woningnood onder studenten om ze uit te buiten en hun huurrechten te omzeilen. Omdat ze in plaats van een huurhuis een hotelkamer aanbieden, kunnen ze exorbitante prijzen vragen en schandalige voorwaarden in het contract opnemen. Met zulke bedrijven gaat de UvA dus in zee. Indien het UvA-housing aanbod je niet bevalt, omdat het te duur of te ver weg is, dan ben je je geld kwijt.
Studenten die zich laat aanmelden krijgen lang geen kamer aangeboden en zitten in onzekerheid: ze hebben geld in de UvA-housing gestoken maar geen garantie iets te krijgen, en als ze de stap naar de private markt wagen zijn ze hun 400 euro kwijt. Hierdoor komt het voor dat studenten weken na het begin van het schooljaar nog zonder kamer zitten, terwijl ze in hostels of op banken bij vrienden moeten slapen, of bij illegale verhuurders.
Te veel internationale studenten
UvA- Housing is echter de beroerdste niet en doet met beperkte middelen wat zij kan, inclusief het sluiten van deals met huisvesters om woningen te reserveren voor internationals. VU Housing maakt kennelijk betere deals, want daar betalen studenten een nog steeds aanzienlijke 200 euro. Het echte probleem ligt niet bij UvA-Housing, maar bij de UvA zelf. Jarenlang heeft zij zichzelf gepromoot aan internationale studenten om er zoveel mogelijk binnen te halen, omdat met meer studenten een groter deel van het budget van het Ministerie van OCW kan worden gevraagd. De UvA is mede verantwoordelijk voor de woningschaarste.
Die verantwoordelijkheid betekent dat de UvA de groei van het aantal internationals moet tegengaan. De UvA zegt dat ze alleen nog toptalenten werft uit het buitenland, maar het aantal internationals groeit nog steeds en selecteren aan de poort mag niet. Zolang de huisvestingssituatie niet structureel verbetert, moet de UvA dan ook stoppen met die werving.
Daarnaast moet de UvA veel duidelijker en eerder naar internationale studenten communiceren over de extreme woningnood. Zij verdienen het op de hoogte te zijn van het huisvestingsprobleem bij het maken van hun universiteitskeuze. Daarbij moet UvA housing zijn diensten verbeteren, de studenten minder in onzekerheid houden, dealtjes met schimmige bedrijven zoals The Student Hotel afbreken en de kosten voor haar diensten verlagen, en misschien in termijnen betaalbaar maken. Internationals zijn namelijk geen melkkoeien.
Dan kunnen nieuwe Nederlandse en internationale studenten in de komende jaren makkelijker aan een woning komen en hoeven de nare ervaringen van de afgelopen jaren niet herhaald te worden.
Nils Gundlach is medewerker studentenhuisvesting bij de Asva studentenunie.
