Lange tijd was onze favoriete wetenschapper Graaf Tel: een ouderwetse, empirisch onderlegde paarse man, op wiens Duitse accent wij maar bleven oefenen. Transparante wetenschapsbeoefening gestoeld op heldere methodologische principes – daar heeft hij zijn hart aan verpand. Bijvoorbeeld in zijn onderzoek naar aantallen appels: telkens als de onafhankelijke variabele Koekiemonster toehapt, daalt het aantal appels lineair (zie figuur 1). Dankzij zijn zuivere telmethode, is zijn onderzoek naar appels universeel repliceerbaar. Maar tegelijkertijd confronteert het ons ook met de existentiële angst van elke wetenschapper: wat nou als er niks meer te tellen is? Als de appels op zijn kun je, zo leert Koekiemonster ons, altijd nog de klokhuizen tellen. Het maakt niet uit hoe de appels eruit zien, als je ze maar kunt kwantificeren.
Figuur 1
Maar toen we van ons laatste beetje zakgeld een appel gingen kopen en niet konden kiezen, werden we met de neus op de interpretaties gedrukt. We verstarden. Er waren allemaal belangrijke vragen waar we in onze meetdrift helemaal niet aan hadden gedacht. Als je alleen maar wilt weten hoeveel appels er zijn en hoe het komt dat Koekiemonster zich niet kan inhouden, zijn het rekenwerk van Graaf Tel genoeg en de speeltjes van het NWO genoeg. Maar wat weet je dan over wat voor appels we willen eten, waarom we de vraatzucht van Koekiemonster afkeuren en waarom sommige mensen nog altijd meer appels hebben dan anderen?
