'Stopte hij voor jou? Zeker om een dollar te vragen. Vieze stinkindianen!' De jager heeft het duidelijk niet zo op de oorspronkelijk bewoners van zijn land. Hij blijft me streng aankijken. Wat nerveus schiet ik in de lach. Op zijn gezicht bespeur ik enige verwarring. En inderdaad! snel schakelt hij bij. Een tirade van enkele minuten vult het verlaten tankstation. Best toffe gozer eigenlijk. Bij binnenkomst trakteerde hij me op een ijskoud blikje cola. Dat soort gestes kan ik wel waarderen. Op gepaste afstand hoor ik ondertussen alle vooroordelen langskomen. Indianen zijn stuk voor stuk luie flikkers en dronkenlappen. Interessant! Het eerste was mij namelijk ook al opgevallen. Mijn verblijf bij de indianen verliep de afgelopen dagen bijzonder relaxed. Daar heeft de jager dus een goed punt. Helaas ben ik nog geen laveloze indianen tegen gekomen. Cola gaat er goed in hoor, maar een biertje is ook best lekker!
[slideshow id=8]
Het was de eerste dagen in New Mexico ook niet makkelijk. In eerste instantie had ik er wel wel lol in. Iedereen met een platte neus en een grof gezicht begroette ik hartelijk in het Spaans. Meestal was de respons wat mager, maar dat kon mij niet deren. Ik bleef hardnekkig mijn Spaans oefenen. Straks moet ik me toch zien te redden te midden van de mariachi dansende drugssmokkelaars. Tijdens de schoolpresentatie in Cuba, New Mexico, nam ik het er dan ook goed van. De aula leek gevuld te zijn met honderd kleine Mexicanen. Een goede vijf minuten laat ik mijn getalenteerde kant zien. 'Buenos dias, chicas y chicos! Me alegro estar aqui con vosotros en Cuba!' Leuk om weer een paar volzinnen Spaans eruit te kunnen gooien. Aan het einde van de presentatie legt een docent me uit dat de studenten weinig hebben verstaan van mijn introductie. Op de middelbare school zitten enkel indianen. Ze spreken geen woord Spaans. Juist!
Overigens vroeg de Indiaan, die langs de snelweg stopte, niet om een dollar. De jager is verrast. Integendeel. Hij nodigde me uit om samen met zijn familie de Dag van de Geesten te vieren. Ik had geen flauw idee waar hij het over had, maar een viering gaat vaak samen met eten en gezelligheid. Dat leek me wel wat. Mijn instinct had het weer bij het rechte eind. De vloer in het Indianenhuis was bezaaid met de favoriete gerechten van de overleden familieleden en vrienden. Het duurde even voordat ik mijn slag kon slaan. Eerst moesten de hongerige geesten gerust gesteld worden. Het hoofd van de familie liep rond de blikjes cola, schalen drilpudding en borden gebraden kip en strooide maisstuifmeel uit. Aan de zijde van de levenden werden hier en daar wat traantjes weggepinkt. Het liet me niet koud. In no time deelde ik mijn mooiste herinneringen aan mijn oma.
De jager hoort het verhaal aan en trekt weer een bijzonder scherpe conclusie. 'Ik zou maar checken of je alles nog hebt!'
Hieronder deel vier van het videoverslag van Aarts reis.
[slideshow id=8]
Het was de eerste dagen in New Mexico ook niet makkelijk. In eerste instantie had ik er wel wel lol in. Iedereen met een platte neus en een grof gezicht begroette ik hartelijk in het Spaans. Meestal was de respons wat mager, maar dat kon mij niet deren. Ik bleef hardnekkig mijn Spaans oefenen. Straks moet ik me toch zien te redden te midden van de mariachi dansende drugssmokkelaars. Tijdens de schoolpresentatie in Cuba, New Mexico, nam ik het er dan ook goed van. De aula leek gevuld te zijn met honderd kleine Mexicanen. Een goede vijf minuten laat ik mijn getalenteerde kant zien. 'Buenos dias, chicas y chicos! Me alegro estar aqui con vosotros en Cuba!' Leuk om weer een paar volzinnen Spaans eruit te kunnen gooien. Aan het einde van de presentatie legt een docent me uit dat de studenten weinig hebben verstaan van mijn introductie. Op de middelbare school zitten enkel indianen. Ze spreken geen woord Spaans. Juist!
Overigens vroeg de Indiaan, die langs de snelweg stopte, niet om een dollar. De jager is verrast. Integendeel. Hij nodigde me uit om samen met zijn familie de Dag van de Geesten te vieren. Ik had geen flauw idee waar hij het over had, maar een viering gaat vaak samen met eten en gezelligheid. Dat leek me wel wat. Mijn instinct had het weer bij het rechte eind. De vloer in het Indianenhuis was bezaaid met de favoriete gerechten van de overleden familieleden en vrienden. Het duurde even voordat ik mijn slag kon slaan. Eerst moesten de hongerige geesten gerust gesteld worden. Het hoofd van de familie liep rond de blikjes cola, schalen drilpudding en borden gebraden kip en strooide maisstuifmeel uit. Aan de zijde van de levenden werden hier en daar wat traantjes weggepinkt. Het liet me niet koud. In no time deelde ik mijn mooiste herinneringen aan mijn oma.
De jager hoort het verhaal aan en trekt weer een bijzonder scherpe conclusie. 'Ik zou maar checken of je alles nog hebt!'
Hieronder deel vier van het videoverslag van Aarts reis.
