'Waarom komen jullie niet naar Rabaa El Adawiyya om de sit-in met eigen ogen te zien? Om aan de deelnemers te vragen wat zij voelen sinds de afzetting van Morsi?'
Aan het woord is een jonge, volledig gesluierde, Egyptische journaliste. Ik zie alleen haar ogen, die zijn gericht op een drietal presentatoren van verschillende staatstelevisiekanalen. Ze zitten er, gehuld in colbertjes en een mantelpakje, ontspannen bij op een sofa.
Een presentratrice naast mij, golvende haren en hoge naaldhakken, staat op. Al de hele avond tikt ze met haar lange, gelakte nagels op een Ipad, maar nu verheft ze haar stem: 'Wij hebben zo goed mogelijk geprobeerd om beide kanten van de gebeurtenissen te laten zien, zowel op het Tahrirplein als bij de pro-Morsi betogingen. Maar wij waren niet welkom bij de sit-ins!'
Het is twee weken voor het bloedbad onder pro-Morsi betogers in Caïro. Ik bevind me in het café van een cultureel centrum, waar journalisten met elkaar in dialoog treden over de Egyptische mediaverslaggeving van de afgelopen weken.
Het is een moeizaam gevecht tussen vertegenwoordigers van de staatsmedia, onafhankelijke media en de inmiddels grotendeels uit de lucht gehaalde kanalen van de islamisten.
Verschillende presentatoren schieten tijdens de 'salon' in de verdediging en trachten hun onpartijdigheid te bewijzen. 'Na Mubaraks vertrek in februari 2011 bedacht ik me: vanaf nu ga ik alleen nog maar berichten wat er werkelijk gebeurt,' zegt Sherif Amer van de televisiezender Al Hayat.
Maar wat gebeurt er werkelijk in Egypte wanneer ieder kamp zijn eigen realiteit heeft?
Inmiddels woedt er in Egypte een ware mediaoorlog, waarbij de staatsmedia de spil zijn in het verder verdeeld raken van Egypte. Pro-Morsi betogers worden bestempeld als terroristen. Omgekeerd zijn het leger en het oude Mubarak-regime in Morsi-gezinde media de bron van de onrust in Egypte.
Tijdens de revolutie in 2011 rees de hoop dat het medialandschap in Egypte zou veranderen. Enkele grote staatskranten en televisiekanalen veranderden na het vertrek van Mubarak snel van kleur en wisten slim het revolutionaire discours over te nemen. Dat bleek al snel een façade.
Morsi vormde geen uitzondering. Tijdens zijn eenjarige presidentschap bewees hij door zijn poging de media op autoritaire wijze te controleren dat er eerder sprake was van continuïteit dan verandering sinds Mubarak.
Na Morsi's vertrek op 3 juli werden vrijwel alle mediakanalen van de islamisten uit de lucht gehaald, waaronder die van de Moslimbroederschap. Sindsdien voeren de staatsmedia een ware anti-moslimbroederschapcampagne, waarbij het leger de grote redder is van een Egypte bedreigd door 'terroristen'.
Om dit te onderstrepen worden sinds de bloedige ontruiming door het leger van de pro-Morsi sit-ins afgelopen week constant beelden getoond van moslimbroeders met wapens. Sinds enkele dagen siert er zelfs een logo op een van de televisiekanalen in Arabisch en Engels: Egypt fighting terrorism.
Buitenlandse media, die het vertrek van Morsi veelal een militaire coup noemden, worden volgens verschillende Egyptische media betaald door de Moslimbroederschap. Een Egyptische cameraman van CNN zag zichzelf na een dag werken bij de gevechten tussen de pro-Morsi betogers en de veiligheidsdiensten terug op de staatstelevisie: hij zou wapens leveren aan de Moslimbroederschap.
Gelukkig zijn er de kritische, onafhankelijke, vaak kleinschalige Egyptische media. De bloggers. De vlijmscherpe Twitteraars. Maar de vraag blijft hoeveel Egyptenaren deze, veelal online media, consumeren.
Sinds afgelopen woensdag is er een avondklok ingesteld, van zeven uur 's avonds tot zes uur 's ochtends. Dus blijven miljoenen Egyptenaren 's avonds thuis, in de grijze gebouwen bezaaid met satellieten, en volgen de oorlog die wordt gevoerd op televisie. De draak die staatstelevisie heet is nog niet verslagen.
Aan het woord is een jonge, volledig gesluierde, Egyptische journaliste. Ik zie alleen haar ogen, die zijn gericht op een drietal presentatoren van verschillende staatstelevisiekanalen. Ze zitten er, gehuld in colbertjes en een mantelpakje, ontspannen bij op een sofa.
Een presentratrice naast mij, golvende haren en hoge naaldhakken, staat op. Al de hele avond tikt ze met haar lange, gelakte nagels op een Ipad, maar nu verheft ze haar stem: 'Wij hebben zo goed mogelijk geprobeerd om beide kanten van de gebeurtenissen te laten zien, zowel op het Tahrirplein als bij de pro-Morsi betogingen. Maar wij waren niet welkom bij de sit-ins!'
Het is twee weken voor het bloedbad onder pro-Morsi betogers in Caïro. Ik bevind me in het café van een cultureel centrum, waar journalisten met elkaar in dialoog treden over de Egyptische mediaverslaggeving van de afgelopen weken.
Het is een moeizaam gevecht tussen vertegenwoordigers van de staatsmedia, onafhankelijke media en de inmiddels grotendeels uit de lucht gehaalde kanalen van de islamisten.
Verschillende presentatoren schieten tijdens de 'salon' in de verdediging en trachten hun onpartijdigheid te bewijzen. 'Na Mubaraks vertrek in februari 2011 bedacht ik me: vanaf nu ga ik alleen nog maar berichten wat er werkelijk gebeurt,' zegt Sherif Amer van de televisiezender Al Hayat.
Maar wat gebeurt er werkelijk in Egypte wanneer ieder kamp zijn eigen realiteit heeft?
Inmiddels woedt er in Egypte een ware mediaoorlog, waarbij de staatsmedia de spil zijn in het verder verdeeld raken van Egypte. Pro-Morsi betogers worden bestempeld als terroristen. Omgekeerd zijn het leger en het oude Mubarak-regime in Morsi-gezinde media de bron van de onrust in Egypte.
Tijdens de revolutie in 2011 rees de hoop dat het medialandschap in Egypte zou veranderen. Enkele grote staatskranten en televisiekanalen veranderden na het vertrek van Mubarak snel van kleur en wisten slim het revolutionaire discours over te nemen. Dat bleek al snel een façade.
Morsi vormde geen uitzondering. Tijdens zijn eenjarige presidentschap bewees hij door zijn poging de media op autoritaire wijze te controleren dat er eerder sprake was van continuïteit dan verandering sinds Mubarak.
Na Morsi's vertrek op 3 juli werden vrijwel alle mediakanalen van de islamisten uit de lucht gehaald, waaronder die van de Moslimbroederschap. Sindsdien voeren de staatsmedia een ware anti-moslimbroederschapcampagne, waarbij het leger de grote redder is van een Egypte bedreigd door 'terroristen'.
Om dit te onderstrepen worden sinds de bloedige ontruiming door het leger van de pro-Morsi sit-ins afgelopen week constant beelden getoond van moslimbroeders met wapens. Sinds enkele dagen siert er zelfs een logo op een van de televisiekanalen in Arabisch en Engels: Egypt fighting terrorism.
Buitenlandse media, die het vertrek van Morsi veelal een militaire coup noemden, worden volgens verschillende Egyptische media betaald door de Moslimbroederschap. Een Egyptische cameraman van CNN zag zichzelf na een dag werken bij de gevechten tussen de pro-Morsi betogers en de veiligheidsdiensten terug op de staatstelevisie: hij zou wapens leveren aan de Moslimbroederschap.
Gelukkig zijn er de kritische, onafhankelijke, vaak kleinschalige Egyptische media. De bloggers. De vlijmscherpe Twitteraars. Maar de vraag blijft hoeveel Egyptenaren deze, veelal online media, consumeren.
Sinds afgelopen woensdag is er een avondklok ingesteld, van zeven uur 's avonds tot zes uur 's ochtends. Dus blijven miljoenen Egyptenaren 's avonds thuis, in de grijze gebouwen bezaaid met satellieten, en volgen de oorlog die wordt gevoerd op televisie. De draak die staatstelevisie heet is nog niet verslagen.
