Het is de vastenmaand ramadan en de straten van Caïro zijn iedere avond gehuld in het licht van gouden slingers, lampjes en kaarsen.
Ondertussen duren demonstraties en sit-ins van voor en tegenstanders van Morsi voort. Een nieuwe overgangsregering staat voor de zware taak te zorgen dat er een nieuwe grondwet en democratische verkiezingen komen.
Voor veel Egyptenaren betekent ramadan echter een politieke pauze. Na een lange, hete dag zonder eten en drinken komt de stad na zonsondergang tot leven. De straten vullen zich met flanerende, winkelende gezinnen. In de koffiehuizen wordt tot diep in de nacht gekaart en waterpijp gerookt.
Het grootste sprookje bevindt zich rond de historische souk en toeristische attractie van Caïro: Khan el Khalili. Maar deze ramadan wandelen Egyptenaren alleen door de middeleeuwse steegjes vol glinsterende koopwaar: er is vrijwel geen buitenlander te bekennen.
De verkopers van de souk zijn de wanhoop nabij. Twee en een half jaar na het begin van de revolutie heeft het toerisme in Egypte opnieuw een dieptepunt bereikt, sinds de demonstraties die leidden tot het vertrek van president Morsi.
Met twee Egyptische vrienden slenter ik door de eeuwenoude straten. Dit is de ramadanbeleving uit hun kindertijd, toen zij met de hele familie als uitstapje naar de souk gingen om thee te drinken en te luisteren naar verhalenvertellers. Maar jaren na hun laatste bezoek is de wijk voor hen niet meer hetzelfde.
Sommige verkopers staren triest voor zich uit. Een man drinkt een kopje thee voor zijn winkel vol plastic piramides en papyrusreplica’s. In tegenstelling tot veel van zijn collega’s doet hij niet eens meer moeite om aandacht voor zijn waar te trekken: geen Egyptenaar zit te wachten op een neppe papyrusrol.
Op een plein vol cafés worden we door obers gedwongen om te dure thee te drinken. Drie mannen vormen met hun armen een barrière en proberen ons richting een tafeltje te manoeuvreren.
Mijn vrienden blijven glimlachen en beleefd weigeren, maar ik zie de schrik op hun gezichten. Zelfs als Egyptenaren ontkomen zij niet aan de agressieve verkooptechnieken die het gevolg zijn van het uitblijven van grote groepen toeristen. 'Wij zijn ook Egyptaren,' hoor ik hen zeggen. Maar de obers reageren: 'Zien jullie nu hoe vuil de revolutie is?'
Gelukkig zijn er ook dingen die nooit veranderen. Zoals de humor van de bewoners van de wijk. Een oude, tandeloze vrouw komt naast ons zitten op een bankje en roept dat mijn toekomstige echtgenoot, haar kleinzoon, op me zit te wachten. Ze zal hem direct gaan halen.
'Yabni, mijn zoon, heb je soms geen geld voor de kapper?' Mohammed, die naast mij zit en een voor Egyptenaren opvallend afrokapsel heeft, ontkomt niet aan haar scherpe tong.
Wanneer we later een oud koopmanshuis binnen wandelen vinden we een oude verteller, zittend op een krukje, spelend op een traditioneel snaarinstrument. Revolutie of militaire coup, verhalen zijn er altijd.
Ondertussen duren demonstraties en sit-ins van voor en tegenstanders van Morsi voort. Een nieuwe overgangsregering staat voor de zware taak te zorgen dat er een nieuwe grondwet en democratische verkiezingen komen.
Voor veel Egyptenaren betekent ramadan echter een politieke pauze. Na een lange, hete dag zonder eten en drinken komt de stad na zonsondergang tot leven. De straten vullen zich met flanerende, winkelende gezinnen. In de koffiehuizen wordt tot diep in de nacht gekaart en waterpijp gerookt.
Het grootste sprookje bevindt zich rond de historische souk en toeristische attractie van Caïro: Khan el Khalili. Maar deze ramadan wandelen Egyptenaren alleen door de middeleeuwse steegjes vol glinsterende koopwaar: er is vrijwel geen buitenlander te bekennen.
De verkopers van de souk zijn de wanhoop nabij. Twee en een half jaar na het begin van de revolutie heeft het toerisme in Egypte opnieuw een dieptepunt bereikt, sinds de demonstraties die leidden tot het vertrek van president Morsi.
Met twee Egyptische vrienden slenter ik door de eeuwenoude straten. Dit is de ramadanbeleving uit hun kindertijd, toen zij met de hele familie als uitstapje naar de souk gingen om thee te drinken en te luisteren naar verhalenvertellers. Maar jaren na hun laatste bezoek is de wijk voor hen niet meer hetzelfde.
Sommige verkopers staren triest voor zich uit. Een man drinkt een kopje thee voor zijn winkel vol plastic piramides en papyrusreplica’s. In tegenstelling tot veel van zijn collega’s doet hij niet eens meer moeite om aandacht voor zijn waar te trekken: geen Egyptenaar zit te wachten op een neppe papyrusrol.
Op een plein vol cafés worden we door obers gedwongen om te dure thee te drinken. Drie mannen vormen met hun armen een barrière en proberen ons richting een tafeltje te manoeuvreren.
Mijn vrienden blijven glimlachen en beleefd weigeren, maar ik zie de schrik op hun gezichten. Zelfs als Egyptenaren ontkomen zij niet aan de agressieve verkooptechnieken die het gevolg zijn van het uitblijven van grote groepen toeristen. 'Wij zijn ook Egyptaren,' hoor ik hen zeggen. Maar de obers reageren: 'Zien jullie nu hoe vuil de revolutie is?'
Gelukkig zijn er ook dingen die nooit veranderen. Zoals de humor van de bewoners van de wijk. Een oude, tandeloze vrouw komt naast ons zitten op een bankje en roept dat mijn toekomstige echtgenoot, haar kleinzoon, op me zit te wachten. Ze zal hem direct gaan halen.
'Yabni, mijn zoon, heb je soms geen geld voor de kapper?' Mohammed, die naast mij zit en een voor Egyptenaren opvallend afrokapsel heeft, ontkomt niet aan haar scherpe tong.
Wanneer we later een oud koopmanshuis binnen wandelen vinden we een oude verteller, zittend op een krukje, spelend op een traditioneel snaarinstrument. Revolutie of militaire coup, verhalen zijn er altijd.
