Hypermobiel

Het pist van de regen en ik schuil onder een van die typische grijze viaducten die ruim voor handen zijn in Amsterdam. Na een korte, hevige stortbui breken er gelijktijdig aan de rechterkant een zonnetje en aan de linkerkant een bejaarde door. De grijze cementkolos verandert plots in een fraai decor. Ik heb de neiging erg op strakke symetrie te letten bij de compositie van mijn foto’s. Dat levert soms te strakke en daarmee saaie foto’s op. Dus heb ik mijzelf aangeleerd op verstoringen te wachten (moeilijk, want ik ben als fotograaf tamelijk ongeduldig – ik zou gek worden als natuurfotograaf of papparazzo.) De bejaarde met rolator is dus meer dan welkom, ook gezien zijn trage tempo dat de timing voor deze foto makkelijk maakt.

Hoe traag ook, de bejaarde man gaat wel degelijk van A naar B. Deze wat dubbelzinnige mobiliteit doet mij denken aan Mark Scheper, die voor fysiotherapie onderzoek doet naar hypermobiliteit. Ik leg hem het beeld voor:

'Het beeld van het viaduct geeft de paradox omtrent hypermobiliteit mooi weer. Het viaduct wordt omhoog gehouden door steunconstructies. Net als het bindweefsel van het menselijk organisme. Bindweefsel vormt het fundament voor alle weefsels in het lichaam, niet alleen voor pezen en spieren maar ook voor botten, zenuwen en organen.
Beeld je eens in wat er met het viaduct gebeurt als die steunconstructies een stuk slapper zouden zijn. Wat gebeurt er als het hard waait of er veel verkeer overheen rijdt?
Zo vergaat het ook een kind dat hypermobiel -- ofwel: te soepel -- is. Zal het uiteindelijk een talentvolle sporter worden of een patiënt? Lastig te voorspellen. Voor nu kan wetenschappelijk alleen vastgesteld worden dat je mogelijk pijnklachten en vermoeidheid ontwikkelt. De ironie van de foto is de bejaarde man die een stijfheid symboliseert die geassocieerd wordt met ziekte of niet fit zijn, terwijl deze man misschien wel gezonder is dan het te soepele kind.'

Deze laatste opmerking van Mark herinnert mij aan de documentaire Autumn Gold, afgelopen jaar vertoond op het IDFA. Senioren van tachtig en ouder strijden tegen elkaar op de atletieknummers als ware ze nog in hun beste dagen. De meesten deden indertijd als jonge atleet mee aan grote toernooien. Hun persoonlijk record op de onderdelen gaat dus steeds meer achteruit maar hun fanatisme bepaald niet. Niet is meer wat het lijkt tegenwoordig.
Zelfs een grijs viaduct niet.

Meer beeld op www.rogierverkade.nl