Feestvreugde? Studenten zijn meer bezig met het halen van de winterstop
Er dansen deze decembermaand geen kerstelven en rendieren door het hoofd van columnist Kirsty McHenry, maar statistieksommen. Haar aankomende tentamens zorgen ervoor dat alle feestvreugde naar de achtergrond verdwijnt. ‘Het lijkt erop dat ik niet de enige ben, de UvA-campus is deze maand gevuld met Scrooges, Grinches en Gremlins.’
Hoewel de nachten lang zijn en het weer grauw, geloof ik dat december in Amsterdam een wonderlijke tijd kan zijn. Het Light Festival zorgt ervoor dat zelfs de donkerste, somberste nachten worden verlicht door oogverblindende beelden en installaties. Etalages tonen hun mooiste feestelijke decor in de hoop de aandacht van voorbijgangers te trekken als ze onder hun sjaals en pofjassen vandaan gluren. Als de temperatuur laag genoeg zakt, kan er zelfs een zachte sneeuwbui vallen; zo een die de stad bestuift als sneeuwpoeder op een oliebol. Dit is het Amsterdam dat achter het glas ligt dat de UvA-bibliotheek van de rest van de wereld scheidt. Het is een versie van de stad die de meeste studenten bijna nooit kunnen ervaren. In plaats daarvan worden we gedwongen om ons los te rukken van die levendige drukte en onze aandacht te richten op het felle schijnsel van een laptopscherm.
Ondanks de feestelijkheden zit ik, net als de meeste andere studenten, een groot deel van december gekluisterd aan een bureau, schraap ik studieaantekeningen bij elkaar en mompel ik bitter tegen mezelf. Met de ontelbare feestelijkheden die overal om me heen plaatsvinden, begin ik verontrustende overeenkomsten op te merken tussen mij en Scrooge uit A Christmas Carol (voordat hij van gedachten veranderde). In plaats van mee te doen met het feestgedruis, zit ik in december voortdurend voorovergebogen terwijl ik papier na papier lees. In plaats van vakantievreugde overheerst op elk moment de angst voor examens en opdrachten. Mijn leven wordt somber terwijl ik zwoeg met het enige doel om voldoendes te halen. Van feestjes met familie en vrienden kan ik niet ten volle genieten met het besef dat ik nog moet studeren. Zelfs mijn slaappatroon is aangetast; als ik me nu in bed probeer te nestelen, dansen er visioenen van statistieksommen door mijn hoofd.
Bovendien deins ik, net als Scrooge, terug bij de gedachte om geld uit te geven. Het krappe studentenbudget heeft van mij een vrek gemaakt: bezuinigen waar mogelijk en telkens ineenkrimpen als ik mijn kaart in een pinapparaat steek. Toch is deze zuinigheid te rechtvaardigen, aangezien zelfs de kleinste uitspatting - van een snoepje van Albert Heijn tot een Lebkov-koffie - mijn spaargeld in een diepe depressie doet belanden. Als ik voor iedereen in mijn gezin cadeaus heb gekocht, moet ik waarschijnlijk het faillissement aanvragen. Ik begin te denken dat ik ook kerstliedjeszangers op straat met lege handen zal moeten wegsturen of me zal moeten verstoppen als ik ze hoor aankomen. Ik kan bevestigen dat er niets meer in mijn portemonnee zit voor de daden van vriendelijke gulheid die bedoeld zijn om deze tijd van de winter op te fleuren, hoe ellendig en troosteloos dat mij er ook uit laat zien.
Het lijkt erop dat ik niet de enige ben die zichzelf ziet als een personage uit een parabel over de kersttijd. Ondanks de vrolijkheid die bij de feestdagen hoort, lijkt de campus van de UvA gevuld met Scrooges, Grinches en Gremlins. Wat de kerstmarketing ook zegt over het delen in de feestvreugde, de meesten van ons zijn veel meer bezig met het halen van de winterstop dan met genieten van feestelijke magie. Het is goed om te beseffen dat december voor studenten dusdanig veel mentale stress en financiële pijn met zich meebrengt dat iedereen gierig en asociaal wordt. Tegen de tijd dat we bij de feestdagen aankomen, is de enige sensatie die we kunnen voelen opluchting. Maar voordat ik daar zelfs maar op vooruit kan lopen, moet ik mijn professor om uitstel vragen - ik hoop maar dat hij wel de gave van het geven heeft geleerd.
