Het is niet zo gek dat Maastrichtse studenten de meditatieruimte gebruikten voor hun seksuele escapades, schrijft columnist Hicham El Ouahabi. Want waar anders zouden ze het moeten doen? ‘Studenten kwijnen weg in bezemhokken waar je elke ademhaling van je huisgenoot meekrijgt of wonen nog bij hun ouders omdat betaalbare kamers zo goed als uitgestorven zijn.’
Amsterdammers krijgen terecht het verwijt dat ze zich te veel bezighouden met Amsterdam. Laat ik het daarom eens hebben over een ander stukje Nederland: Maastricht. Specifiek, de Universiteit Maastricht, waar ze op het geniale idee kwamen om een geluiddichte meditatiecabine op de campus neer te zetten. Studenten konden er even ontsnappen aan de drukte, hun hoofd leegmaken en ontstressen. De cabine bleek al snel een multifunctionele ruimte te zijn. Meditatie? Ja zeker, maar ook in een wel heel actieve vorm. Er werd flink gewipt daarbinnen.
Zoals altijd wanneer het woord ‘seks’ valt, gebeurt het onvermijdelijke: moreel Nederland krijgt het Spaans benauwd. "Doe dat thuis!" en "Schandalig!" klinkt het luid vanaf de daken van sociale media. Wat daarbij opvalt, is dat de felste reacties komen van de generatie die in de jaren '70 nog luid de seksuele revolutie vierde. Dezelfde generatie die we mogen bedanken voor het doorbreken van het sekstaboe, zou je denken.
Thuis wippen, zo luidt de preek dus. Volstrekt logisch, want studenten wonen tegenwoordig in schitterende kastelen, waar het kaarslicht altijd sfeervol flikkert en de wierook zachtjes walmt met een prachtige tuin vol yoga-matjes, nietwaar? Dat studenten wegkwijnen in bezemhokken waar je elke ademhaling van je huisgenoot meekrijgt of nog bij hun ouders wonen omdat betaalbare kamers zo goed als uitgestorven zijn, dat is natuurlijk een sprookje. Kijk maar om je heen – overal kastelen, voor het oprapen ...
Wie kan die Maastrichtse studenten nou kwalijk nemen dat ze de meditatiecabine creatief hebben gebruikt? Ik in elk geval niet. Zou ik zelf, in welke vorm dan ook, mediteren in een cabine? Waarschijnlijk niet. Gun ik het anderen? Absoluut. Vooral nu het belangrijk wordt gevonden dat je op elke plek kunt ontsnappen en tot rust kunt komen. Waarom zouden we dan ineens geschokt doen als studenten op eigenzinnige manier tot rust komen in zo’n cabine?
En vooral, waarom zo verbaasd? Iedereen weet toch dat op de vreemdste plekken stiekem van alles gebeurt. Het is hét eeuwenoude publieke geheim. Dat werd me afgelopen zomer in Italië̈ nog eens duidelijk, toen de ober op het terras vertelde dat de prachtige kerk tegenover me door jongeren ook wordt gebruikt als plek om de liefde te bedrijven. Bidden of wippen, keuze genoeg.
Wat nu? Maastricht is er klaar mee. De meditatiecabine moet weg, en misschien is hij al verdwenen. Zonde. Maar zoals geestelijken en spirituelen vaak zeggen: gaat de ene deur dicht, dan opent er een andere. Dus ik zeg: zet dat ding op Roeterseiland in Amsterdam en noem het de Zen & Zin Cabine. Al is het maar om te laten zien dat we het in Amsterdam – zoals altijd – nét iets beter begrijpen.