De ‘vrije markt’ beloont uitbuiters op de studentenwoningmarkt

Sinds kort woon ik in een studentenwoning die wordt verhuurd door een van de problematische verhuurbedrijven, waarover de NOS vorige week een reportage had gemaakt: Xior Student Housing, Plaza Resident Services en Change=. Voor mijn eigen woonzekerheid en privacy zal ik niet melden van welk van de drie bedrijven ik huur, maar de paar weken dat ik hier nu woon heeft mij op zijn zachtst gezegd niet bepaald veel hoop gegeven.

Uithuisplaatsing

De groepsapp met de medebewoners barst van de verhalen over onrechtmatige servicekosten en opmerkelijk hoge energiekosten die in rekening zijn gebracht. Wanneer je deze niet betaalt kun je een incassobureau, juridische vervolgstappen en bedreigingen met uithuisplaatsing verwachten. Dit gebeurt óók wanneer je zaak nog bij de huurcommissie ligt. Zelfs komt het voor dat deze bedrijven na een zaak verloren te hebben, doodleuk doorgaan met het versturen van aannames, aldus ervaringsdeskundigen in onze groepsapp en de geïnterviewde jongen op de NOS-site.

En dan gaat het voor een groot deel ook nog om buitenlandse studenten. Voor hen is dit extra zwaar, aangezien ze zich in een vreemd land bevinden zonder ouders met een back-up slaapkamer en ook slechtere toegang tot de juiste informatie. Dit terwijl zij, net als wij, vaak ook al onder hoge studiedruk staan. Voor uitbuiters is dit dus de perfecte kans: uitwringen die studentjes.

Energieverbruik

Gelukkig hebben mijn kamergenote en ik hier nog niet mee te maken gehad, maar wel viel een ding mij al meteen op: we krijgen geen inzicht in ons energieverbruik. Dat zou ik na al deze enge verhalen gehoord te hebben wel graag willen, om snel aan de bel te kunnen trekken. Hier ben ik navraag naar gaan doen bij de medewerkster die twee keer per week een paar uur in haar hokje op de begane grond zit. Deze vriendelijke dame vertelde me dat het verhuurbedrijf hier geen zicht op heeft omdat de metingen rechtstreeks vanuit je studio naar de energiemaatschappij gaan. ‘Ik vind het zelf ook heel apart,’ zei ze en ze voegde eraan toe dat ze slechts ‘invaller’ is. Ondanks haar vriendelijkheid schoof ze de verantwoordelijkheid dus wel van haar af en kon ik ook niet veel meer.

Dan maar een nieuwe poging via de email. We kregen een mail terug waarin stond dat de verhuurder niet verplicht is om hier inzicht in te geven, tenzij huurder zich op hun recht beroepen. Nou, dat is vrij simpel, dachten we, dan beroepen we ons op dit recht. We konden een afspraak maken bij een kantoor in Utrecht dat alleen op woensdag beschikbaar is.

Conclusie: een artikel van de NOS heb je als bewoner niet nodig om er binnen een paar dagen achter te komen dat het bij deze bedrijven helemaal niet pluis is; het is een kwestie van tijd voordat ook wij aan de beurt zijn om uitgewrongen te worden.

Het komt dan ook niet als een verrassing dat de NOS in haar onderzoek concludeert dat de verhuurbedrijven de afgelopen vijf jaar 3812 van de 5595 geanalyseerde zaken bij de huurcommissie hebben verloren. In een reactie schrijven twee van de drie genoemde bedrijven iets in de richting van: in de meeste van deze gevallen hadden we eigenlijk gelijk, maar we kregen geen gelijk. En ja, bij het winnen van een zaak krijgt de bewoner meestal het te veel betaalde geld terug. Desalniettemin zijn de slachtoffers wel van hun tijd en energie beroofd.

Daar komt bovenop dat het vertrouwen in de samenleving en de ambitie om de wereld een beetje beter te maken zo ook moeilijk terug te krijgen is. Bovendien: de huurcommissies hebben het druk, vaak té druk om er op tijd iets aan te doen. En raad eens door wie deze commissies worden betaald? Inderdaad: de belastingbetaler. Deze verhuurbedrijven wringen dus niet alleen geld uit de huurders, maar indirect dus ook uit de Nederlandse staat.