Kirsty McHenry | Niet onder mijn dak: de willekeur van de huisregels van de UvA
Het verbod van de pro-Palestina demonstratie op de Roeterseilandcampus door de UvA is een goed voorbeeld van hoe vaag de huisregels zijn, schrijft Kirsty McHenry. ‘Wat de UvA verstaat onder een uiting van een publieke overtuiging is onduidelijk en wordt nergens gedefinieerd. Deze vaagheid suggereert dat alleen al het uitroepen van frustratie over een vastgelopen printer ertoe kan leiden dat zelfs de meest integere student van de campus wordt gegooid.’
Vandaag ongeveer een maand geleden, op een bitterkoude dag midden januari, arriveerden studenten op de Roeterseilandcampus om te ontdekken dat ze niet naar binnen konden en dat de deuren van verschillende hoofdgebouwen op slot zaten. Onder degenen die buiten stonden was een groep studenten die zich hadden verzameld voor een vooraf aangekondigde pro-Palestijnse sit-in in de plotseling ontoegankelijke grote hal. Toen ze dichterbij kwamen om een flyer te lezen die inderhaast op het glas was geplakt, ontdekten ze dat de sluiting van de gebouwen een poging was van de universiteit om de demonstratie te blokkeren.
Volgens de flyer had de sit-in geen toestemming gekregen van het bestuur en was daarmee in strijd met de huisregels van de UvA. Bovendien impliceerde de flyer dat het protest de sociale veiligheid van andere studenten en medewerkers in gevaar zou brengen. Hoewel de demonstratie uiteindelijk toch doorging, werden de demonstranten in het ongewisse gelaten of ze zich op de brug voor de ingang nog wel op het campusterrein bevonden, maar niet in de universiteitsgebouwen zelf.
De details van de huisregels zijn meestal niet bekend bij de gemiddelde student of, zo lijkt het, bij de administratie zelf (gezien de sporadische toepassing ervan). Bij nader inzien lijkt het er echter op dat de UvA liever heeft dat het een dubbelzinnige - in plaats van consistente en expliciete - set regels blijft. De meest omstreden van de Roeterseiland-huisregels stelt bijvoorbeeld (in de Engelstalige versie) dat vooraf schriftelijke toestemming moet worden verkregen van de UvA-balie voordat studenten deelnemen aan “demonstraties” of “uitingen van publieke en/of politieke overtuigingen” . Wat de UvA verstaat onder een uiting van een publieke overtuiging is onduidelijk en wordt nergens in het document gedefinieerd. Deze vaagheid suggereert dat alleen al het uitroepen van frustratie over een vastgelopen printer ertoe kan leiden dat zelfs de meest integere student van het campusterrein wordt gegooid en in een verfrommeld hoopje aan de voeten van een aantal eerder verbannen rokers belandt.
Natuurlijk is de echte zwakte van de huisregels dat ze een goede voedingsbodem zijn voor ongerechtvaardigde onderdrukking en hypocrisie. De anti-protest en anti-culturele uitingen in de regels (die in het UvA-brede raamwerk voor huisregels worden uitgebreid met ‘uitingen van culturele, politieke en/of religieuze aard’) onthullen verschillende niet zo verborgen vooroordelen in het universiteitsbestuur. Dat werd al in november erkend door de decaan van de Faculteit der Maatschappij- en Gedragswetenschappen, die beaamde dat de behandeling van Oekraïne versus die van Palestina ongelijk was geweest. Ze bekende dat ‘de UvA [in het verleden] geen Oekraïense vlaggen op de ramen had moeten hangen, omdat dat hetzelfde is als zeggen ‘vrij Palestina’’, terwijl ze herhaalde dat de ‘universiteit geen politieke organisatie is’. Ondanks deze bekentenis heeft de UvA vastgehouden aan haar veroordeling van de inval van Rusland in Oekraïne en de boycot van Russische universiteiten, maar heeft ze een dergelijke actie met betrekking tot de inval in Gaza niet ondernomen.
