Kirsty McHenry | Ik zou thuis het liefste in een doosje willen doen
De prijs van het vrije leven als internationale student in een ander land is hoog: de gezichten van geliefden en kennissen van thuis vervagen steeds meer, schrijft de Ierse Kirsty McHenry in haar allereerste column voor Folia. Ze zit in haar tweede jaar van de opleiding politicologie.
Voor veel internationals is het een troost om het beeld van thuis vast te houden zoals het eruitzag in die laatste glimp voordat we vertrokken naar het buitenland. Op die manier lijkt het alsof we ze - die mensen en plaatsen die langzaam uit het zicht verdwenen - veilig in ons geheugen kunnen bewaren. Maar onvermijdelijk slaan veranderingen deze illusie aan diggelen.
Het nieuws van zo’n verandering bereikte me via een telefoontje in de dagen voor de laatste wintervakantie. Terwijl ze vertelde over de snel afnemende gezondheid van mijn opa, leek de stem van mijn moeder aan de andere kant van de lijn verder weg dan ooit.
Zodra de opdrachten voor de universiteit afnamen en het examenseizoen ten einde liep, nam ik de eerstvolgende vlucht terug naar huis. Toen ik bij zijn bed aankwam, ging mijn blik naar het slapende figuur en ik werd gegrepen door een verlangen om me terug te trekken. Er was zeker een vergissing gemaakt. Deze man leek in niets op degene die ik tijdens mijn laatste bezoek in juni had gezien. Zijn lichaam, dat zich tot in de hemel had uitgestrekt, was veranderd in de herfstmaanden dat ik afwezig was geweest. Zijn gezicht, dat ooit zo levendig was, was sindsdien verdord. Nu lag hij voorovergebogen en viel bij elke ademhaling verder naar voren.
De begrafenis van mijn opa vond de dag na St Stephen’s Day plaats, op 27 december. Ik droeg geleende zwarte kleding (ik had uit haast of uit tegenzin naast mijn kersttruien niets ingepakt dat geschikt was voor zo’n gelegenheid) en zat in de kerkbanken naar mijn familie te kijken. Terwijl familieleden nadachten over hun relatie met de overledene, zag ik hoe ook hun gezichten onbekender leken te zijn geworden. Toen ik er voor het eerst voor koos om weg te gaan, had ik me niet gerealiseerd dat ik een toekomst tegemoet zou gaan waarin bijna al mijn neven en nichten, tantes en ooms zouden vervagen tot vreemden.
Ik heb mijn opa voor zijn dood twee keer kunnen bezoeken en hoewel het vluchtig aanvoelde, herinner ik mezelf eraan dat ik blij mag zijn dat ik überhaupt tijd met hem heb gehad. Voor veel van ons studenten die ver van huis wonen, is dit geluk niet weggelegd. We kunnen er niet voor zorgen dat we er zijn om onze dierbaren bij te staan in tijden van verandering. Een opleiding volgen in het buitenland is een vreemd voorrecht, want zoveel geluk als er is, is er ook een risico. De vrijheid zelf kan een ondraaglijk schuldgevoel oproepen.
Door te vertrekken gaan internationals akkoord met een soort onzichtbaar contract dat vereist dat we de realiteit van thuis opgeven en vervangen door het doffe beeld dat in het geheugen is opgeslagen. We missen de ervaringen van de achterblijvers die zij samen ondergaan, ten goede of ten kwade. Terwijl wij onze voetsporen proberen na te lopen in een poging de weg terug te vinden, worden ze vager naarmate we langer wachten.
Hoewel sommigen weigeren te geloven dat wat ooit thuis was, verloren is gegaan, kiezen veel meer van ons ervoor om onze ogen te richten op de andere paden die voor ons liggen. Accepterend dat met elke stap de kans kleiner en kleiner wordt dat we terugkomen...
