Hicham El Ouahabi | De uitslag is minachting voor grondwet, rechtsstaat en medemens
Hoe heeft Nederland een partij de grootste kunnen maken die ongrondwettelijke punten in haar verkiezingsprogramma heeft opgenomen, vraagt Hicham El Ouahabi zich af. ‘Met een partijleider die schuldig bevonden is aan groepsbelediging, die bevolkingsgroepen demoniseert en openlijk pleitte voor minder mensen zoals ik?’
Als kind werd ik gefascineerd door de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Ik dook diep in de geschiedenisboeken, leerde over de kwalijke kanten van nationalisme en de verwoestende gevolgen van zondebokpolitiek. Later, als volwassene, raakte ik diep geïnteresseerd in het Verlichtingsdenken, het streven naar kennis, geluk, tolerantie en een maakbare samenleving. En nu, hier sta ik, geconfronteerd met de realiteit van de Nederlandse politiek waarin de PVV als de grootste partij en winnaar naar voren komt.
Het eerste wat in mij opkwam, ingegeven vanuit het hart, was: hoe heeft Nederland een partij de grootste kunnen maken die ondemocratische en ongrondwettelijke punten in haar verkiezingsprogramma heeft opgenomen? Met een partijleider die schuldig bevonden is aan groepsbelediging, die bevolkingsgroepen demoniseert en openlijk pleitte voor minder mensen zoals ik. Die mensen bezorgd om het klimaat als ‘milieugekkies’ bestempeld en activisten beschuldigt van ‘genderterreur’?
En misschien wel het meest schrijnende: rechters afschilderde als ‘neprechters’, het parlement uitmaakte voor ‘nepparlement’ en journalisten degradeerde tot ‘tuig van de richel’. Met in gedachten dat deze partij tot nu toe nooit formeel afstand heeft genomen of excuses heeft aangeboden voor deze uitspraken en ideeën. Deze uitslag interpreteer ik daarom als een minachting voor de grondwet, rechtsstaat en medemens.
Maar tegenover het hart bestaat het hoofd. En het hoofd dacht: laat het zo zijn. Mijn liberale principes, doordrenkt van het ideaal van gelijkheid en diversiteit, drijven me ertoe te erkennen dat iedereen het recht heeft zijn standpunten en meningen uit te drukken via de weg van volksvertegenwoordiging. In deze verscheidenheid is elk geluid even waardevol, zonder enige vorm van hiërarchie. Mijn hoofd geeft geen reden tot angst of paniek. Uiteindelijk wordt dit land geregeerd door meerderheden met voldoende beschermingsmechanismen.
Wat mij wél raakt en verontrust, is het gemak waarmee populistische en anti-rechtstatelijke trekjes voor lief worden genomen, of beter gezegd, de laksheid waarmee hieraan voorbij wordt gegaan. Met steeds meer gemak worden zondebokken aangewezen, nationalistisch taal gebezigd, vraagstukken gesimplificeerd en onderbuikgevoelens aangewakkerd. Feiten, expertise en deskundigheid lijken in deze context niet meer doorslaggevend. Belangrijker lijkt de luidste stem die eenvoudige oplossingen belooft. Het is pijnlijk om te zien dat net dat ten grondslag lijkt te liggen aan deze politieke aardverschuiving. Maar pijn kan ook hoop voeden en geloof in alternatieven versterken.
De langst dienende first lady van de Verenigde Staten, Eleanor Roosevelt, sprak ooit de woorden uit: ‘You gain strength, courage and confidence from every experience in which you really look fear in the face.’ Deze woorden zijn voor mij relevanter dan ooit.
