‘Soms lijkt een college voor mij net een race’
Het is deze week de Week van de Toegankelijkheid. Drie UvA-studenten met een beperking van het Student Disability Platform schrijven daarom deze week een korte column voor ons. Vandaag: Thijs de Lange (student taal & communicatie en Frankrijkstudies). ‘Medestudenten en de docent zullen vast denken: komt ‘ie weer de les breken met een verlate vraag.’
‘Geen vragen?’ Voor ik het doorheb, is de docent alweer bezig met het volgende onderwerp. In mijn hoofd zet ik alles eens op een rijtje. Wat heb ik daarnet eigenlijk gehoord? Hoe rijmt dat met wat ik voor de les gelezen heb? Hee, maar wacht eens: ik heb wel nog een vraag.
Ik heb een vertraagde informatieverwerking. Ik loop telkens net achter de feiten aan. Soms lijkt een college dan net een race, zeker als er veel informatie in een kort tijdsbestek wordt gegeven. En dan moet je het maar durven om je hand op te steken als de docent alweer verder is. Met enige regelmaat doe ik het, uit principe, of omdat de vraag prangend is. Maar andere keren doe ik het niet. Uit schaamte. De medestudenten en de docent zullen vast denken: komt ‘ie weer de les breken met een verlate vraag.
Dat ik in mijn aantekeningen een drang tot perfectie heb, helpt natuurlijk ook niet echt mee. Het liefst schrijf ik mee in grammaticaal foutloze volzinnen. En bij een college in het Nederlands lukt dat nog. Maar bij een college in het Frans moet het ook in het Frans. Zodoende dwing ik mijzelf tot nog meer vertraging op de lijn.
Soms gaat het gewoon te snel: dan ben ik nog bezig met het opschrijven van het ene feit als de docent alweer bij het volgende is aanbeland. Het is een probleem dat volgens mij meer studenten moeten kennen. Gelukkig zijn er ook docenten die op een behendige manier de stof direct weten te herhalen. Zo heb je als student de tijd om de dingen op te schrijven én kan je tevens verifiëren of hetgeen je meent zojuist gehoord te hebben, klopt. De beste docenten zijn degene die tussendoor een anekdotetje gratis weggeven (‘Dit hoef je niet op te schrijven hoor!’). Dat is dan een fijne pitstop om even de balans op te maken.
Voordat je denkt dat het met mij droevig gesteld is: dat valt best mee. Ik heb mijzelf in de loop der jaren getraind om altijd ‘aan’ te staan tijdens de les. Dat compenseert de vertraging een beetje. Aan mijn cijferlijst is niet af te lezen dat ik een vertraagde informatieverwerking heb.
Ik snap dat mensen zonder een dergelijke functiebeperking er niet altijd bij stilstaan hoe het is om een vertraagde informatieverwerking te hebben. Ik ben mij er ook niet altijd van bewust dat een gebouw niet rolstoeltoegankelijk is, om het simpele feit dat ik geen gebruik maak van een rolstoel. Maar daarom is het Student Disability Platform er, om het kijkje in de keuken te geven. Ik kijk uit naar de vele andere anekdotes!
