Benmiloud | Lara Croft vs. Call of Kenau
Vorige week speelde ik Tomb Raider op de PS4 en dook het internet op zodra ik vastliep in level 2, want een arme, emanciperende millenial betaalt natuurlijk geen zestig euro voor een spel om het na 6 procent op te geven.
Toevallig bleek precies die dag Tomb Raider twintig jaar te bestaan, er verschenen wereldwijd artikelen over de evolutie en emancipatie van Lara Croft die overal opdoken tussen mijn zoekresultaten. Opvallend genoeg waren vooral vrouwen de auteurs van de odes aan Lara Croft, zo ongeveer de enige vrouwelijke superheldin in de gamedimensie die, met haar superkracht-punttieten groter dan haar hoofd, in 1996 debuteerde als door mannen bedachte powerbits.
Maar ik ben als meisje ook opgegroeid met Lara Croft, want als kleine grafrover wilde ik slechts twee dingen. Archeoloog worden, en hele grote borsten. Toen ik Lara Croft ontdekte en daarmee een heel nieuwe manier van gamen die draait om mysterie, actie én puzzels oplossen in plaats van domweg knallen, was ze dus direct mijn digitale rolmodel. Het was Lara of Spyro, het vriendelijke paarse draakje.
Lara Croft rende in 1996 nog letterlijk tussen dino’s rond en had toen weinig diepgang, maar ach, diepgang boden grafische kaarten van spelcomputers ook niet.
Angelina Jolie pleitte er bij de verfilming van Tomb Raider voor om Lara Croft meer menselijke trekjes te geven, zodat vrouwen zich ook daadwerkelijk met haar zouden kunnen identificeren. De gamemakers hebben deze lijn doorgezet. Afgelopen weekend bracht ik tandenknarsend door terwijl ik moest ontsnappen aan een geheime sekte en bijna verkracht en vermoord werd, maar met Lara’s ‘vrouwelijke intuïtie’-knop overwon ik iedereen omdat ik met licht en rode flitsen precies kon zien waar het veilig was en waar het gevaar loerde.
Er is kritiek op het stereotype superheldinnen in games en op tv: blijven ze eens een keertje sterk, dan zijn ze altijd verkracht of aangerand voordat ze ‘werden wie ze zijn’. Misschien heb ik een zwak voor Lara Croft, maar ik vond het ontsnappen aan een verkrachting best een goede gamebeleving, en blijkbaar ben ik niet de enige vrouw. Sowieso is seksueel geweld helaas een grote realistische dreiging zodra je tieten krijgt.
Toegegeven, het zou helemaal fantastisch zijn om een échte vrouwelijke superheldin te hebben, om mee op avontuur te gaan. Een Nederlandse bijvoorbeeld, want we hebben door alle goede game-opleidingen hier ontwikkelaars genoeg.
Neem een populair spel als Call of Duty, mix het met Tomb Raider en creëer een heldin die met driehonderd andere vrouwen Nederland tegen het Spaanse Leger verdedigt. Waarom Call of Kenau nog niet bestaat? Omdat onze vrouwelijke superhelden nog steeds een scheldwoord zijn.
