Brugklassers willen vooral Bounzen bij Marouane Memorial
Hoe vermaak je driehonderd drukke brugklassers uit Amsterdam-West en leer je ze tegelijkertijd het een en ander over respect en samenwerking? Tientallen studenten van de sportopleiding van de Hogeschool van Amsterdam (ALO) waagden vrijdag een poging, tijdens de vijfde editie van de Marouane Memorial.
Samen een reuzenkatapult bouwen. Voetballen terwijl je vastzit aan een teamgenoot. Elkaar door een reuzen spinnenweb tillen. Het zijn drie voorbeelden van activiteiten, bedacht door ALO-studenten, voor middelbare scholieren, in het kader van de Marouane Memorial.
De Marouane Memorial is een jaarlijkse sportdag voor brugklassers uit de Amsterdamse stadsdelen West en Nieuw-West. Het is vernoemd naar Marouane, een ALO-student die vijf jaar geleden zijn leven verloor als gevolg van een hersentumor.
'Marouane stond erom bekend dat hij vaak zelf de wijken in ging om activiteiten te organiseren voor de jeugd. Hij wilde via sport meer verbroedering creëren. Dat element zie je terug in alle activiteiten van vandaag,' zegt organisator en ALO-student Martijn Bolten.
Elke oefening wordt geleid door eerstejaars ALO-studenten. Ze moeten na afloop, een oordeel vellen over het teamwerk van een klas. Is dat in orde? Dan stempelen de studenten een like op de beoordelingskaart. Ging het niet zo goed? Dan wacht een dislike.
Grote verschillen
De verschillen tussen de klassen zijn groot, merken vrijwel alle ALO-studenten op. 'Sommige klassen zijn heel rustig. Bij andere groepen zijn de kinderen zo druk. Iedereen schreeuwt door elkaar heen. Of ze gaan zelfs vechten. Want hey: jij hebt mij met één vinger aangeraakt, dus ik mag jou nu slaan.'
Het maakt het er niet makkelijker op voor de studenten. Zou het kunnen dat op deze dag, bedoeld om kinderen te leren om meer samen te werken, eigenlijk de ALO-studenten het meeste leren?
Misschien wel ja, stelt Kimberley. Voor het eerst in haar leven wordt de ALO-studente als juf en mevrouw aangesproken. En wordt er naar haar gekeken als er een beslissing moet worden genomen.
'Het is soms ook lastig,' zegt Kimberley. Dan hebben ze het niet zo goed gedaan en moet je dus een dislike geven. Dan zie je al die gezichtjes in spanning afwachten. En daarna echt die teleurstelling! Maar kritiek kunnen geven is onderdeel van wat we moeten leren.'
En de kinderen? 'Voor hen is het vooral gewoon een leuke dag,' zegt een leraar. Dat blijkt ook als je het aan de leerlingen vraagt. 'Voetbal was wel leuk, jammer dat ik vast zat aan een andere jongen. Nu kon ik geen acties maken.'
'Maar weet je wat het hardst was?' zegt het kind, 'Bounzen.' "Bounz" is de naam van het onderdeel waarin leerlingen even niet verplicht hoeven samen te werken. Er zijn matten neergelegd op de vloer en tegen de muren aangeplakt. Daardoor wordt een deel van de zaal een grote trampoline. De leerlingen worden vrijgelaten om te springen.
Vrijwel alle kinderen vinden dat onderdeel veel boeiender dan stempels verdienen en katapulten bouwen. 'Meneer! Maak een foto van mij! Ik ga een salto doen!' Vooruit dan maar, denkt de leraar, en hij loopt op het kind af.
