Studentenverenigingen kunnen veel meer dan alleen bier drinken en feesten. Dat willen de SSRA en Navigators Studentenvereniging Amsterdam (NSA) laten zien met de op eigen kracht gemaakte korte film 'Zo Ver Je Kijken Kunt', die gisteren in de grote zaal van Pathé Tuschinski in première ging. En daarna moest er natuurlijk wel geproost worden op het succes.
Voor aanvang staat de hal van Tuschinksi propvol met studenten en een paar verdwaalde oma’s. Om de première extra allure te geven is de dresscode black tie/cocktail. Helaas is het buiten alles behalve blotebenenweer. Alleen de pumps, pantalons en benen gestoken in net-de-verkeerde-kleur-huidskleur panty’s verraden dat er onder de winterjassen, mutsen en sjaals hele gala-tenues schuilgaan. Het gewatteerde geweld worstelt zich de grote bioscoopzaal in en zoekt een plekje. Van het gezicht van uitvoerend producent Henrike Meuleman is de spanning af te lezen als zij de zaal welkom heet. De lichten gaan uit en een paar heren ploppen hun beugelflesjes bier open - tot grote hilariteit van henzelf.
Voor alle onderdelen van de film is geput uit het talent binnen de eigen verenigingen. Het verhaal van Zo ver je kijken kunt gaat over de liefde tussen schrijver Bart (Rik van Drie) en studente Lucy (Esther Stelwagen) die ondanks Barts blindheid smoorverliefd worden op elkaar. Lucy leert de ongelukkige Bart zijn blindheid te accepteren en ‘laat hem de wereld zien’. Af en toe is merkbaar dat beide studenten geen professionele acteurs zijn, maar ach.
Geneeskundestudent Van Drie speelt overtuigend een blinde jongen en de rol van verliefd meisje past Stelwagen goed. Vooral het camerawerk en de door student Tom Schipper gecomponeerde muziek van de film vallen op. De film is een aaneenschakeling van prachtige beelden van zowel zonnig als besneeuwd Amsterdam. Daarnaast geeft de pianomuziek het onverwachte einde de lading die de rest van de film af en toe mist.
Een luid applaus overstemt de aftiteling. Eén voor één roepen regisseur Klaas Hendrik Slump en producent Henrike Meuleman de commissieleden op het podium om ze te bedanken. Het gestuntel met de bloemen en de charmante manier waarop dat opgevangen wordt, zijn tekenend voor de avond. Net niet professioneel, maar wat maakt dat eigenlijk uit? De makers mogen trots zijn dat ze in korte tijd dit project tot een mooi einde hebben gebracht. Binnenkort is de film ook online te bezichtigen. En nu bier!
Voor aanvang staat de hal van Tuschinksi propvol met studenten en een paar verdwaalde oma’s. Om de première extra allure te geven is de dresscode black tie/cocktail. Helaas is het buiten alles behalve blotebenenweer. Alleen de pumps, pantalons en benen gestoken in net-de-verkeerde-kleur-huidskleur panty’s verraden dat er onder de winterjassen, mutsen en sjaals hele gala-tenues schuilgaan. Het gewatteerde geweld worstelt zich de grote bioscoopzaal in en zoekt een plekje. Van het gezicht van uitvoerend producent Henrike Meuleman is de spanning af te lezen als zij de zaal welkom heet. De lichten gaan uit en een paar heren ploppen hun beugelflesjes bier open - tot grote hilariteit van henzelf.
Voor alle onderdelen van de film is geput uit het talent binnen de eigen verenigingen. Het verhaal van Zo ver je kijken kunt gaat over de liefde tussen schrijver Bart (Rik van Drie) en studente Lucy (Esther Stelwagen) die ondanks Barts blindheid smoorverliefd worden op elkaar. Lucy leert de ongelukkige Bart zijn blindheid te accepteren en ‘laat hem de wereld zien’. Af en toe is merkbaar dat beide studenten geen professionele acteurs zijn, maar ach.
Geneeskundestudent Van Drie speelt overtuigend een blinde jongen en de rol van verliefd meisje past Stelwagen goed. Vooral het camerawerk en de door student Tom Schipper gecomponeerde muziek van de film vallen op. De film is een aaneenschakeling van prachtige beelden van zowel zonnig als besneeuwd Amsterdam. Daarnaast geeft de pianomuziek het onverwachte einde de lading die de rest van de film af en toe mist.
Een luid applaus overstemt de aftiteling. Eén voor één roepen regisseur Klaas Hendrik Slump en producent Henrike Meuleman de commissieleden op het podium om ze te bedanken. Het gestuntel met de bloemen en de charmante manier waarop dat opgevangen wordt, zijn tekenend voor de avond. Net niet professioneel, maar wat maakt dat eigenlijk uit? De makers mogen trots zijn dat ze in korte tijd dit project tot een mooi einde hebben gebracht. Binnenkort is de film ook online te bezichtigen. En nu bier!
