Rapper Faberyayo brak door tijdens zijn studententijd aan de UvA
Rapper en schrijver Pepijn Lanen – beter bekend als Faberyayo van rapformatie De Jeugd van Tegenwoordig – was student aan de UvA, toen hij twintig jaar geleden totaal uit het niets een nummer 1 hit scoorde met Watskeburt. Hij vertelt Folia over zijn studententijd en wat het betekent om een échte Amsterdammer te zijn: ‘Op de dag dat ik naar Amsterdam verhuisde ben ik meteen in het IJ gesprongen.’
Je groeide op in Utrecht, wanneer kwam het gevoel dat je daar na de middelbare school niet wilde blijven?
‘Mijn broer ging na zijn eindexamen in Amsterdam wonen. Ik was denk ik een jaar of tien toen ik aan hem vroeg waarom hij niet in Utrecht bleef. Hij zei daarop dat hij het idee had dat hij iedere stoeptegel in Utrecht wel gezien had. Toen dacht ik, dan moet ik dus ook naar Amsterdam. M’n broer huurde een kamer in de buurt van het Surinameplein waar ik vaak bleef logeren. In die tijd kwam bij mij het gevoel dat Amsterdam dé plek was waar alles gebeurde, daar moest ik naartoe.’
Hoe zag het Amsterdam waarin jij op je negentiende terecht kwam er uit?
‘De stad was toen een stuk knulliger dan nu. Ze waren net begonnen met de Noord/Zuidlijn, daar was heel veel om te doen. Het was niet alleen duur, maar zou ook nog eens veertien jaar gaan duren, dat vonden mensen voor mijn gevoel een heel moeilijk concept. Verder was het allemaal ook wat kleiner dan nu. Het aantal plekken waar je naartoe ging was beperkter, meer in het centrum. Noord bijvoorbeeld, dat was nog totaal geen bestemming, zoals het dat nu wel is.’
‘De eerste kamer waar ik in terecht kwam was op een woonboot, waar nu de Haarlemmer Houttuinen zijn. Op de dag dat ik m’n spullen verhuisde heb ik meteen het IJ in moeten springen omdat er allemaal shit in het water was gevallen. Een krat met vinyl. De hoezen waren fucked maar de platen hebben het gelukkig wel overleefd.’
Je studeerde in die periode rechten en Europese studies aan de UvA, maar besloot vrij snel te stoppen. Waarom was dat?
‘Na m’n eindexamen ben ik lang op reis geweest in het buitenland en heb ik een tijdje op kantoor gewerkt om geld te sparen. Dat voelde als een enorme vrijheid na zeven jaar middelbare school. Toen ik een paar weken bezig was in het universitaire jaar voelde ik eigenlijk al: “nu ben ik wéér dit aan het doen.” Opdrachten maken, teksten lezen. Sommige dingen vond ik best interessant, maar veel ook niet. Het werkte eigenlijk alleen als ik er veel tijd in stak, maar ik was te druk met andere dingen.’
Wanneer hakte je de knoop door?
‘Toen bleek dat het niet te combineren was met het begin van De Jeugd. Op dat moment had ik bijna m’n propedeuse gehaald en was ik al begonnen aan het tweede studiejaar. Ik vond het vak dat ik toen volgde best interessant, maar de werkgroepen waren op vrijdagochtend, en op de donderdagen lag ik er vaak helemaal af, of gaven we een show. Daardoor kon ik ook de tentamens niet meer maken. Ik vond het wel prima, de muziek was wat ik wilde doen. Om m’n moeder een plezier te doen wilde ik nog wel m’n propedeuse halen, daarvoor moest ik nog één vak herkansen. Daarvoor heb ik aan het einde van het jaar backstage bij de show van Jörgen Raymann nog een paper af zitten maken.’
Ben jij je sindsdien, in ruim twintig jaar, eigenlijk een echte Amsterdammer gaan voelen?
‘Dat vind ik heel lastig, daarvoor moet je hier toch wel geboren zijn denk ik. Ik zal altijd een warm verwelkomde gast blijven, mar als ik mezelf een echte Amsterdammer zou noemen zou ik me een oplichter voelen. Tegelijkertijd weet ik ook niet beter en ben ik geen buitenstaander. Ik ben nog wel eens bij m’n ouders in Utrecht, maar daar heb ik ook niets meer te zoeken, daar heb ik geen bestaansrecht meer. Wat het betekent om Amsterdammer te zijn is uiteindelijk ook niet één ding, maar een lappendeken van mensen uit allerlei rangen en standen. Je zou kunnen zeggen dat de echte Amsterdammer in Purmerend woont. De volksbuurten zijn natuurlijk niet meer de plekken die het vroeger waren.’
Welk nummer dat jij hebt geschreven geeft jouw leven in Amsterdam goed weer?
‘Ik denk dat veruit de meeste muziek van De Jeugd gaat over het leven zoals wij dat hier met z’n vieren ervaren. Dat zijn observaties over de mensen, het uitgaan en ons dagelijks leven in Amsterdam. Bijvoorbeeld het nummer Een Barkie, dat gaat over uitgaan op het Leidseplein. Honderd euro pinnen om een fantastische avond te hebben zonder na te denken over de consequenties. Dat is echt uit onze eigen ervaring in de stad gekomen.’
Wat voor stad is Amsterdam eigenlijk om jonge kinderen op te voeden?
‘Dat is een goede vraag… ik weet het eigenlijk nog niet zo goed. Ze zijn nog klein: de oudste is tien en de jongste net twee, dus ze zijn nog vooral thuis of op school. Maar ik ben ook wel eens met m’n zoontje van tien door de 9 straatjes gefietst, daar waren toen zóveel toeristen.
Vervolgens reden we over de Dam en de Spuistraat. Toen dacht ik wel: wat moeten mijn kinderen eigenlijk met deze plek?’
Overweeg je wel eens om te vertrekken?
‘Zelf wil ik niet weg, en zij weten natuurlijk ook niet beter, maar ik vraag me wel eens af wat het ze zou brengen. Aan de andere kant wilde ik hier zelf juist naartoe vanwege de mogelijkheden, die zijn hier nog steeds. Ik hoop dan ook dat het voor mijn kinderen juist fijn blijkt om in Amsterdam te wonen. Als ze dan later bouwkunde willen studeren kunnen ze altijd nog naar Delft.’
Als onderdeel van De Jeugd van Tegenwoordig is Pepijn Lanen op 2, 3 en 4 oktober te zien in de Ziggo Dome. Tickets zijn nog verkrijgbaar op djvt.nl.
