Terug naar 6 mei | Activist Lola Fioole: ‘Zulk politiegeweld heb ik nooit eerder gezien’
Het is volgende week precies een jaar geleden dat de pro-Palestinaprotesten aan de UvA volledig uit de hand liepen. In deze serie gaat Folia in gesprek met verschillende betrokkenen over hun ervaring. Vandaag deel 1: biologiestudent Lola Fioole (21), die als activist aanwezig was bij het protest.
‘Ik was die dag toevallig bij Crea, toen ik een aantal tentjes en Palestijnse vlaggen zag op Roetersweiland. Ik wist, net als de meeste mensen, niet dat de demonstratie die dag plaats zou vinden, maar het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen. We hadden al bezettingen van over de hele wereld voorbij zien komen, dus het was een kwestie van tijd tot dat zo iets ook in Amsterdam zou gaan gebeuren.’
‘Toen ik het zag gebeuren heb ik direct alles uit m’n handen laten vallen om te helpen. Ik zag iedere dag beelden van de oorlog voorbijkomen en had sterk het gevoel dat ik iets wilde doen. Op deze manier kon ik eindelijk helpen, iets betekenen voor de mensen in Gaza. De sfeer op het veld was ontzettend gemoedelijk. Er werden speeches gehouden, we verzamelden eten, de zon scheen, het was echt heel fijn.’
Hoopvol
‘De stemming was hoopvol. Er waren écht heel veel mensen, en we kregen steun van zowel studenten als docenten. Er was een gevoel van solidariteit. Het leek er in eerste instantie zelfs op dat de UvA wel wilde luisteren, en met ons in gesprek wilde. We dachten dat er eindelijk iets ging gebeuren, dat er knopen zouden worden doorgehakt.’
‘Toch sloeg de sfeer op een gegeven moment om, toen er hooligans arriveerden die met vuurwerk naar ons gooiden. Daar schrokken we enorm van. Naast mij ontstond een brand, ik kreeg het vuurwerk bijna op mijn hoofd en mijn partner was net de kant opgelopen waar nu ineens die hooligans vandaan kwamen. Iedereen raakte in paniek, we moesten onszelf echt beschermen.’
Oorlogsgebied
‘Vanaf dat moment was iedereen op z’n hoede. Ik heb overwogen om weg te gaan, want ik was doodsbang. Dat ben ik trouwens nog steeds bij elke actie. Het liefst ga ik niet, ik heb zoveel politiegeweld meegemaakt, maar het plichtsbesef is sterker. Ik ben dus uiteindelijk gebleven, maar het was wel enorm beangstigend. Ik heb nog weken het gevoel gehad dat Amsterdam een oorlogsgebied was.’
‘Uiteindelijk werden we ontruimd, daarbij ging de politie erg gewelddadig te werk. Dat was doodeng. Ze reden met bulldozers dwars door de barricades heen, terwijl wij gewoon studenten waren. Zoiets hadden we nog nooit meegemaakt. Op dat moment wilde ik heel graag weg, maar dat kon niet meer. We waren volledig omsingeld door de politie. Een aantal activisten ging op de grond zitten om te de-escaleren, zij werden toen van bovenaf door de politie in elkaar gemept. Het voelde haast alsof we niet in Nederland waren, zo buitenproportioneel was het.’
Politiegeweld
‘Ik heb die dag veel vertrouwen in de rechtsstaat verloren. Zulk politiegeweld heb ik nooit eerder gezien. Toen ik een klap kreeg, en mompelde dat die agent een eikel was, werd ik gearresteerd voor het beledigen van een ambtenaar in functie. Hij legde me in een nekklem, en ik moest die nacht in de cel overnachten. De politie behandelde me alsof ik een terrorist was. Ik mocht niet met mijn advocaat spreken, kreeg geen medicatie en mocht de verwarming in mijn cel niet gebruiken.’
‘Toen ik de volgende dag werd vrijgelaten was het volgende protest al weer aan de gang. Ik ging eerst even naar m’n ouders, om bij te komen van de situatie, maar ben daarna gewoon weer doorgegaan. Het voelde echt alsof het ons zou gaan lukken, daar wilde ik bij helpen.’
