UvA-herdenking voor slachtoffers aardbeving Turkije: ‘De situatie is nog erbarmelijk’
Zaterdag organiseert de Central Diversity Office van de UvA een herdenking voor alle slachtoffers van de aardbeving in Turkije en Syrië vorig jaar. ‘Die woede over het grote gebrek aan hulp en coördinatie, die voel ik nog steeds. Dat zullen we nooit vergeven en vergeten.’
Op 6 februari vorig jaar werden Turkije en Syrië getroffen door een krachtige aardbeving. Meer dan 50.000 mensen kwamen om. Een jaar later wonen veel mensen nog steeds in kampen, kunnen kinderen niet naar school en is de mentale nasleep van de geleden verliezen groot.
Zaterdag organiseert het team van de Central Diversity Office (CDO) van de UvA samen met Stichting Solidarity Kitchen een herdenking voor alle slachtoffers. CDO-projectmanager Meltem Halaceli, die zelf familieleden verloor in Turkije, is de host.
Waarom deze herdenking?
‘Nog steeds zien we in Turkije de langdurige gevolgen van de aardbeving op de overlevenden en de mensen een jaar later. Maar ook de diaspora in Europa zijn geraakt en zijn verwanten verloren. Ik, maar ook anderen die hier in Nederland wonen, zijn nauw verbonden met de regio daar. Mijn moeder woont nu in Nederland, maar komt oorspronkelijk uit Antakya, Hatai, het zwaarst getroffen gebied. Mijn oma woont er nog. Tijdens de aardbeving zijn wij veel familieleden verloren.’
‘Dat geldt niet alleen voor mij. Op de UvA zitten veel studenten en medewerkers die daar ook familieleden hebben. Ik heb geen precieze aantallen, maar vorig jaar richtte een groep uitwisselingsstudenten uit Turkije de UvA Earthquake Committee op. Ik sprak er destijds een aantal die een tante of een vriend hadden verloren en ze vertelden hoezeer ze aandacht vanuit de UvA misten. Voor alle slachtoffers houden we zaterdag een minuut stilte. De 51.000 slachtoffers is een onderschatting: dat zijn slechts de geïdentificeerde mensen. Er zijn een heleboel vermisten, nog steeds. Wij vermoeden dat het totale aantal doden wel het dubbele is, zo niet het driedubbele.’
Je bent zelf ook naar het getroffen gebied geweest, kort na de aardbeving. Hoe was dat?
‘Het was een enorme schok, die ik nooit zal vergeten. Ik ken Antakya als een warme, gezellige stad met veel vrolijkheid, waar mijn familie woont, mijn ooms en tantes. Ik kom er mijn hele leven, van kleins af aan in de zomervakanties. Na de aardbeving was er niks meer van Antakya over. Er hing een lijkengeur, iets wat ik nog nooit eerder had geroken. Dat kwam omdat mensen al twee weken onder het puin lagen. Er waren geen hulpdiensten, de Rode Halve Maan (een wereldwijde hulporganisatie red.) waren buiten de stad tenten aan het opzetten voor bloedafgifte maar we hebben niemand gezien die de mensen onder de ingestorte gebouwen vandaan hielp. Die woede over het grote gebrek aan hulp en coördinatie, die voel ik nog steeds. Dat zullen we nooit vergeven en vergeten. Volgende week zijn er ook in Hatay zelf een heleboel herdenkingen, die tegelijkertijd een protest zullen zijn tegen het gebrekkige optreden van de Turkse overheid op allerlei vlakken dat nog voortduurt.’
Want hoe staat het er een jaar later voor in Turkije?
‘Erbarmelijk. Mensen wonen nog in tenten en containers. Niet overal is watervoorziening, dus mensen staan urenlang in de rij voor drinkwater. Er zijn geen sanitaire voorzieningen, mensen hebben geen werk, geen vervoer en zitten vast in de containerkampen. Kinderen kunnen niet naar school maar krijgen les in containers en legertenten. De psychologische gevolgen van de aardbeving zullen nog generaties lang doorwerken. Turkije is niet goed bezig, ze zijn nog steeds bezig met puinruimen. En ze zijn als een idioot huizen aan het bouwen, maar Antakya ligt nog steeds op een punt van breuklijnen. Er wordt gebouwd zonder bodemonderzoek te hebben gedaan of het überhaupt kan. Ze luisteren niet naar wetenschappers of de lokale gemeenschap. De natuur wordt vervuild door het puinstorten en asbest, maar de aannemers trekken zich daar niets van aan.’
‘Het positieve is dat er zoveel vrijwilligers zijn die ter plekke fantastisch werk doen. En wij proberen vanuit Nederland de projecten te ondersteunen. Want daar moeten de overlevenden het van hebben. Die projecten zijn cruciaal.’
Jullie gaan zaterdag ook geld ophalen. Wat ga je met het geld doen?
‘We merken dat de aandacht verslapt rondom de situatie in Turkije. Daarom roepen we op om te doneren. Solidarity Kitchen NL haalt zaterdag na de herdenking geld op voor een vereniging in Hatay, de Hatay Deprem Dayanisma (Solidariteit Aardbeving Hatay, red.), die een school wil bouwen voor de kinderen, zodat ze daar weer lessen kunnen volgen en samenkomen.’
De herdenking begint zaterdag 3 februari om 14:00 uur in de Doelenzaal (UB, Singel 425).
