Rinner heeft geen schuld: ‘Mijn opa en oma hebben lang gespaard voor potjes voor de kleinkinderen’
.jpg)
Studeren is een investering in jezelf, vond men in Den Haag, en daarom werd de basisbeurs zes jaar geleden afgeschaft. Wat vinden studenten van het leenstelsel? Waarom lenen ze wel of niet? En hoe kijken ze naar het hebben van een studieschuld? Deze week spreken we met zes UvA’ers over hun schuld. Vandaag sociale geografie en planologiestudent Rinner Zeinstra (21). Hij heeft geen schuld.
‘Ik leen niet en dat heeft meerdere redenen. De voornaamste reden is dat ik heel lang een unieke woonsituatie heb gehad. Ik heb de eerste 2,5 jaar van mijn studie onder mijn ouders in een studio gewoond. Ik betaalde daar geen huur. Dat is nogal uniek. Als het een ander soort ruimte was geweest, dan was ik wel eerder op zoek gegaan naar een andere kamer. Het is dus ook een luxe positie dat die drang nu niet zo groot is geweest.’
Leent niet
Derdejaars sociale geografie & planologie
0 euro studieschuld
‘Ik ben nu net verhuisd naar een studio bij NDSM. Ik heb de woning gevonden via Room. Omdat er nu weinig buitenlandse studenten zijn, waar het platform eigenlijk voor is, maakte ik meer kans. Het zijn kamers waar je snel op moet reageren, de eerste die erop klikt krijgt de woning. Dus je moet vooral heel vaak de pagina refreshen. Eerder was het echt niet te doen, nu maak je veel meer kans. Dat is een van de weinige voordelen van corona.’
‘Een andere reden waarom ik niet heb geleend is omdat mijn opa en oma lang hebben gespaard voor potjes voor de kleinkinderen om van te kunnen studeren. Mijn ouders hebben daar ook nog een bijdrage aan geleverd. Dus dat is een prima studiepotje. Daar betaal ik mijn collegegeld en boeken van en als ik een grote reis wil maken of andere grote uitgaven wil doen, dan kan het daarvan. Als ik meteen op kamers had gewoond, dan was ik er veel sneller doorheen gegaan.’
‘Ik had het van de week ook nog met mijn ouders over het feit dat ik geen studieschuld heb en hoe bijzonder dat is. Als ik wel in mijn eerste jaar op kamers was gegaan, dan had ik al snel vijfhonderd, zeshonderd of zevenhonderd euro moeten lenen.’
‘Ik studeer sociale geografie, dus ik weet niet zeker of ik een goed betaalde baan ga krijgen. Dat speelt wel mee in de keuze om helemaal niet te lenen, ook niet een beetje. Verder heb ik gehoord dat het met een lening lastiger is om een hypotheek te krijgen en om als starter een schuld te hebben lijkt me heel moeilijk.’
‘Ik ervaar volgens mij niet minder stress dan mijn vrienden. Het blijft toch een abstract concept, die studieschuld. Je krijgt er pas in de toekomst mee te maken dus kan je nog heel lang de andere kant op kijken, soms letterlijk. Ik heb vrienden die echt niet durven te kijken hoe hoog hun schuld is. In ieder geval niet tijdens hun studie.’
‘Ik merk wel verschil in omgang met geld. Ze letten er meer op, dat is logisch. Bij de boodschappen ga ik bijvoorbeeld eerder voor het A-merk dan het huismerk dan zij. Of ze sturen toch dat Tikkie. Maar we hebben wel hetzelfde consumptiepatroon.’
‘De relatie tussen de kwaliteit van het onderwijs en het leenstelsel zie ik eigenlijk niet. Tijdens de onderwijsstaking legden mijn docenten haarfijn uit hoe het zat met de te hoge werkdruk in het onderwijs. Maar ik kan het niet direct koppelen aan het leenstelsel. Ik denk wel dat de miljoenen van het leenstelsel op de verkeerde plek terechtkomen. Docenten moeten gewoon meer verdienen, of er moeten meer docenten worden aangenomen van dat geld. Nieuwe, dure collegezalen lijken me bijvoorbeeld geen prioriteit.’
