UvA-eettentjes weg door coronacrisis: ‘Dit was onze inkomstenbron’
Cirfood, het bedrijf dat de catering op de UvA regelt, stopte tijdens de coronacrisis met bijna alle ‘onderaannemers’ die hun eigen eettentjes hadden op de campus. Wat doen de kleine cateraars nu? We vroegen het drie van hen. ‘Ik werk als fietsmonteur in een loods in Vianen.’
Warung Wanto Wereldvercateraar
Ondernemer: Hendrawanto van Renen
‘Ik ben een Indonesische cateraar met wat Japanse invloeden. Ik denk goed na over mijn producten: zo werk ik niet met rundvlees, gezien de rundvleesindustrie heel schadelijk is, en zijn mijn meeste gerechten vegan. Een van mijn populairste gerechten is de wrap, met pulled chicken, jackfruit en bamboe of tempeh. Aziatisch eten is populair in Nederland en mijn omzetcijfers waren dan ook onder de beste van alle onderaannemers op de UvA en HvA: ik had een omzet van zo’n 8.000 euro per week.
Sommige onderaannemers hebben nog een zaak in de stad. Dat heb ik niet, ik ben alleen cateraar. Sinds de lockdown heb ik in principe weinig kunnen doen. Rond juni mocht de horeca weer dertig mensen binnenlaten. Toen heb ik met een vriend van me – de eigenaar van Huis van iemand anders aan de Van Woustraat – een concept bedacht waarbij groepen een privéfeestje konden vieren met een driegangenmenu. In juni kregen we 28 boekingen, maar in juli was het nieuwe ervanaf en kwamen er maar tien groepen. Nu zijn het één of twee groepen per maand. Ik verdiende in elk geval geld. De tozo-regeling voor zzp’ers dekte maar net mijn huur, dus daar kon ik niet van leven. Binnen drie maanden had ik ook mijn financiële buffer erdoorheen gejaagd.
Het project met onderaannemers op de UvA en HvA is oorspronkelijk ontwikkeld door bedrijfscateraar We Canteen. Zij hebben allerlei bedrijfsrestaurants in Amsterdam, en via hen heb ik nu zo’n twee keer per maand een cateringklus, bijvoorbeeld bij het World Trade Center. In normale tijden zou ik twee keer per week een klus krijgen. We hopen dat in de komende tijd meer bedrijfsrestaurants opengaan, zodra meer mensen op kantoor werken. In de tussentijd werk ik parttime in een loods bij Vianen om fietsen van VanMoof te monteren. Ik heb ook een huisgenoot erbij genomen om m’n vaste lasten te halveren.
Ik zag van veraf aankomen dat Cirfood met de onderaannemers zou moeten stoppen vanwege de coronamaatregelen. We hadden al gehoord dat we minder zouden worden ingepland. Dit was absoluut mijn cash cow in de laatste drie jaar, maar ik ben al acht jaar cateraar en hierdoor heb ik mijn netwerk ook weer kunnen uitbouwen. Iedere dag moet iedereen eten, dus als je je connecties laat weten dat je nog bestaat en aan de slag kan en wil, zijn er altijd manieren om inkomen te genereren.’
Smeer ’em
Ondernemer: Ricardo Havertong
‘Wij stonden sinds 2017 op de foodcourts van de UvA en de HvA. We maakten broodjes, mijn vriendin Linda en ik: met kip, omelet, of met rosbief en zelfgemaakte truffelmayonaise. Vooral het sausje was een hit. Dagelijks waren we twaalf uur per dag bezig om iedereen van lekkere broodjes te voorzien.
Toen de coronacrisis uitbrak, begin maart, was dat voorbij. Er volgde een onoverzichtelijke periode: we waren enerzijds wat giechelig door de situatie en anderzijds bang voor wat komen ging. Ons werk was onder ons vandaan getrokken. We hielden ook allerlei producten over: ik had toevallig de week daarvoor 170 kilo kip gemarineerd. Uiteindelijk konden we dat kwijt bij organisaties die voedselpakketten maken. Nu zijn we thuis en hebben we geen inkomstenbron. We hadden twee werknemers met tijdelijke contracten, maar die hebben we niet kunnen aanhouden. Tot nu toe redden we het met overheidssubsidies zoals de tozo-regelingDe Tijdelijke overbruggingsregeling zelfstandig ondernemers (tozo) is een van de maatregelen van het kabinet om ondernemers te ondersteunen tijdens de coronacrisis. .
Cirfood, het bedrijf dat de catering aan de UvA regelt, had ons verzekerd van een plek zodra onderwijsinstellingen weer zouden openen. Inmiddels hebben we gehoord dat Cirfood voorlopig is gestopt met alle onderaannemers en zelf de catering gaat verzorgen. Dus hebben we iets nieuws bedacht: een lunch- en cateringservice, onder andere voor bedrijven. Het is een moeilijke tijd om iets nieuws te starten maar we hebben veel vertrouwen in onze broodjes. Het is alleen jammer dat we de UvA en HvA moeten missen: het contact met studenten en medewerkers was heel leuk, het was een ontzettend enerverende werkomgeving.’
Tasha’s kitchen
Ondernemer: Natasha Vermeulen-Gerold
‘Ik stond op verschillende plekken op de UvA en HvA. Ik verkocht saotosoep, broodjes tempeh, broodjes spicy pulled chicken en maaltijden, van curry tot Surinaamse nasi. In het Wibauthuis maakte ik ook smoothies en verse yoghurtjes met eetbare bloemetjes, lekker gezond. Ik kon er een goede boterham aan verdienen, er stonden dikke rijen.
Begin maart leek het er al op dat we mogelijk zouden sluiten. Een musicalproducent appte me dat hij geen voorstellingen meer mocht doen – ik kook ook voor mensen in het theater. Later moesten wij ook stoppen op de HvA. Dan valt een groot deel van je inkomsten weg, bij mij wel 50 procent. In de artiestenwereld zijn ook veel klappen gevallen, maar dat begint nu weer een beetje, bijvoorbeeld met twee optredens op een avond. Ik breng nu eten naar het Concertgebouw, naar mensen als Edsilia Rombley en Karin Bloemen.
Sommige mensen lijken te vergeten dat studenten ook onevenredig hard zijn geraakt: veel van hen zijn baantjes kwijtgeraakt en voor studenten met ouders die weinig geld hebben is dat heel erg. Ik heb nog een paar studenten aan een baantje in de entertainmentwereld kunnen helpen, of bij bedrijven die met eten bezig zijn. Ze appen me nog weleens voor een receptje. Ik mis de studenten zo erg: we hadden zoveel lol, het waren zulke leuke mensen. Zelf wil ik nu kooklessen gaan aanbieden op kleine schaal, en als je een feestje hebt kun je altijd bij me bestellen. Op dit moment ben ik ook met een geheim project bezig, daar kan ik nog niets over zeggen, maar ik wil nieuwe markten aanboren. Dit is voor veel mensen ook een periode van bezinning, mensen willen gezond met eten bezig zijn, en dat is mijn core business, het lijkt me leuk om mensen daarin te begeleiden.
Ik zit niet in zak en as. Je maakt weleens wat mee in het leven, zeker op mijn leeftijd – ik ben 52. Je kunt bij de pakken neerzitten, maar wat voor meerwaarde heeft dat? Je moet kijken naar mogelijkheden.’
