Aynan | Moeders
Afgelopen weekend sliep ik in het Des Indes. De avond ervoor was ik naar een berbernieuwjaarsviering in Scheveningen geweest. In mijn badkamer hing een wolk van een douchekop. Hoe lang ik onder de warme stortvloed heb gestaan weet ik niet. De documentaire in mijn hoofd hield mij al dagen bezig.
Op de website van de VRT zag ik Geduld, geduld, je gaat naar het paradijs, een eenvoudige en hartverwarmende documentaire van Hadja Lahbib. We zien in de film zeven Molenbeekse vrouwen. De moeders zijn in Marokko geboren en onder het valse voorwendsel van gezinshereniging naar Europa gehaald.
De dames proberen zichzelf opnieuw uit te vinden, voor het eerst in hun leven plukken ze de vrijheidsbloem. De ochtend dat de ontplooiing aan de horizon gloort is aangebroken, omdat hun mannen dood, dement of doodziek zijn.
Het onbelemmerde gedrag van de moedergroep houdt in dat ze naar een toneelvoorstelling gaan, wandelen op het strand van Oostende en samen percussie spelen in het bos.
De vrouwen doen mij aan mijn moeder denken. Ze dragen hoofddoeken en gekleurde overjassen. Ook moeders horizon reikte pas verder dan de rijtjeshuizen van de overburen na de dood van vader. De lieve vrouw leerde na het sterven van haar man bijvoorbeeld getallen schrijven, zodat ze haar kinderen kon bellen.
Na het zien van de documentaire vroeg ik mij af wat mijn moeder nog allemaal zou willen doen in haar leven. Er kwam geen antwoord. Ik wilde niet verzanden in een familiaal misnoegen en draaide het om. Waar zou ik met moeders naartoe willen gaan? Het beeld als antwoord vormde zich snel: het zwembad. Het gewicht van het lichaam en het leven lichter beleven. We hoeven niet het diepe in. Het pierenbadje met de spuitende lachclown in het midden zou al een grootste sprong zijn.
