Aynan | Leerrijk
De weken voor de zomervakantie is bij sociaal juridische dienstverlening – zoals bij veel opleidingen – de tijd van de verslagen. Al die teksten hebben in wezen een zaak gemeen; interpreteren van een afgeronde periode en vooruitkijken naar de toekomst.
Sommige van die verslagen zijn parels. Ze zijn zo indrukwekkend en treffend, dat je bij lezing weet: die tekst vergeet ik nooit van mijn leven.
Zo las ik het relaas van een student die in zijn afstudeerverslag terugblikte op zijn stage van tien maanden. Hij begon vol goede moed aan de praktische leertijd, maar al snel bleken stagiair en werkplek niet bij elkaar te passen. Wat volgde was een tijd van tegenwind en donderwolken. Depressie.
De enige optie was doorzetten, en dat lukte.
Na de laatste stagewerkdag liet hij de teugels vieren. Hij had zich tien maanden als ijzer in een mal gegoten gevoeld. In de trein naar huis kwamen de tranen. Hij brak ergens tussen stageplek en thuis op het spoorwegennet. Het waren niet alleen tranen van morele uitputting, maar ook van blijdschap die een nieuw begin inluidde.
Het was een treurig, prachtig en ijzersterk beeld.
Na lezing werd ik vijftien jaar teruggeworpen. Ik zat ook in die trein. Iedere dag. Met het enthousiasme van een jonge hond begon ik aan het stagejaar. Halverwege werden de stappen van station naar kantoor steeds zwaarder en de dagen op de stageplek leken onmetelijk lang. Tijdens de werkbesprekingen dwaalden mijn gedachten af naar ongelukken en ziektes.
In het eindverslag schreef ik mijn docent en begeleider over een leerzame tijd, en dat was ook zo, maar ik censureerde alle sombere en ongelukkige momenten, omdat ik bang was dat die eerlijkheid niet gewaardeerd zou worden. Ik had er veel voor over om het stagejaar niet met een onvoldoende af te sluiten.
Na vijftien jaar was het leerrijk en ben ik dankbaar om die eerlijke woorden van de student te mogen lezen.
