Van der Pol | Zo is dat
Een kerkdienst in Flevoland splijt mijn Erasmussemester in tweeën.
Opa en oma hebben tientallen kippen, een grastrimmer en een juist geverfd huis met meerdere verdiepingen die ze alle nog gebruiken. Maar ook: slappe knieën, slappe harten. Tachtigers zijn te onberekenbaar om op het volgende feestje te vertrouwen, dus vlieg ik op en neer om in een katholieke kerk hun zestigjarig huwelijk te vieren.
De pastoor, een Fries met een in de woorden van mijn neefje ‘boerse doch verstaanbare stem’ (we zijn immers zelf boeren), neemt Jezus een paar keer in de mond, maar wendt zich vooral tot anekdotes.
‘Normaliter zitten ze dáár,’ zegt-ie, wijzend op een plaatsje rechts van het midden. ‘’t Is dan lang, lang zo druk niet als vandaag, en Jan laat altijd een bakje eieren voor me achter.’
Dit keer zit het stel voorin, soms meen ik de brede rug van opa en de smalle rug van oma te zien schokken. Ik stel me voor dat er ook nu een bakje eieren tussen hen in staat.
Hun vrienden hebben zich achterin samengepakt, krasse en minder krasse oudjes, een enkeling drukt permanent een zakdoek tegen zijn neus. Daarvóór zit ik, naast een knipperende router, tussen ooms en tantes, neven en nichten. Een klein leger op zich, dat met wisselende oplettendheid naar de preek luistert.
Zo werpt een nichtje af en toe een jachtige blik op haar telefoon - vriendlief rijdt op de plaatselijke autocross om een plekje in de finale. Haar zus daarentegen, een meisje met het Williams Syndroom, spoort ons luid aan mee te zingen.
Mijn afvallige broer haalt onder druk van pa (‘toe gewoon, is lekker’) een hostie en de pastoor laat daarop de hele schaal op het altaar kletteren.
‘Zo is dat!’ roept het enthousiaste nichtje na het laatste Amen, vermoedelijk beïnvloed door Marcel en Lydia Zimmer’s gelijknamige gospelkraker (‘Je staat er nooit bij stil, het is zoals het hoort / Maar wat betekent nu dat ene kleine woord? / Amen, amen: zo is dat!’)
‘Kom nou,’ zegt oma als ik haar in het gangpad feliciteer. ‘Zorg er eerst voor dat onze gasten koffie krijgen met een goed stuk Blokzijler brok.’
Zo beschreef de pastoor het paar, expliciet verwijzend naar Feyenoord, ‘Geen woorden maar daden.’
Amen. Zo is dat.
