‘Ik wil een tegenwicht bieden aan de karikatuur van de bezetting’
‘Te vaak is er een karikatuur van de Maagdenhuisbezetting gemaakt,’ vindt UvA-docent Literary and Cultural Analysis Joost de Bloois. ‘Alsof alle bezetters terug wilden naar de jaren zeventig, waarin ze bij wijze van spreken konden meebeslissen over hun eigen cijfers. Daar wilde ik een tegenwicht aan bieden.’ Vorig jaar kroop De Bloois al in de pen en over een paar weken ligt zijn essay In de naam van het Maagdenhuis in de boekwinkels.
Zelf was Joost de Bloois in de roerige lente van 2015 ook actief binnen Rethink UvA, één van de leidende partijen in het bezette Maagdenhuis. ‘Ik ben naar de Tweede Kamer geweest en heb daar met onderwijswoordvoerders gepraat, ik heb zelf ook een praatje gehouden in het Maagdenhuis, maar een drijvende kracht was ik niet.’
Toch schreef hij niet lang na de ontruiming van het Maagdenhuis ‘een boekje’. ‘Het is een theoretisch essay over de concepten die ten grondslag liggen aan de woede van vorig jaar. Dat is toch vooral een uitbarsting geweest van vijfentwintig jaar sociaal-economisch beleid in Nederland en de wereld dat nu ook de universiteit in haar greep had gekregen.’ In het essay behandelt De Bloois thema’s als rendementsdenken, democratie, neoliberalisme en onzekerheid.
‘Het is geen manifest of een kritiek op het systeem,’ zegt De Bloois. ‘Dat hebben UvA’ers als René Boomkens en Patricia Pisters al gedaan, en goed gedaan. Mijn essay is eerder een diagnose of een analyse.’ De Bloois liet zich daarvoor inspireren door filosofen Alain Badiou en Richard Seymour die eerder respectievelijk De quoi Sarkozy est-il le nom? en The Meaning of David Cameron schreven. ‘Daarin leggen ze uit waarvan Sarkozy en Cameron een symbool en een symptoom zijn. Het Maagdenhuis kun je als personage ook zien als een symbool van zijn tijd.’
‘Het klimaat is er niet naar’
Bijna anderhalf jaar na de Maagdenhuisbezetting is er landelijk niet veel veranderd, ziet De Bloois. ‘Het is jammer dat de Maagdenhuisbeweging geen aansluiting heeft weten te vinden bij andere bewegingen en is opgegaan in een grotere protestgroep, zoals dat in Frankrijk en België wel is gebeurd. Blijkbaar is het klimaat daar in Nederland niet naar.’
De toekomst van de UvA ziet hij wel wat rooskleuriger in: ‘Hier is wel het één en ander veranderd,’ zegt hij. ‘Ik verwacht bijvoorbeeld veel van de commissie-diversiteit en ik merk ook dat er veel meer aandacht is gekomen voor de precaire positie van jonge academici. Wat de UvA betreft ben ik dus hoopvol.’
Het essay In de naam van het Maagdenhuis is eind augustus verkrijgbaar.
