Jan Don vraagt Cees Withagen, hoogleraar ruimtelijke economie aan de Vrije Universiteit: Wat vindt u van de recente Europese klimaatdoelstellingen voor 2020-2030?
‘De EU wil dat in 2030 veertig procent minder broeikasgas wordt uitgestoten dan in 1990, 27 procent minder energie wordt gebruikt en twee procent van de energie uit hernieuwbare bronnen (zon, wind) wordt opgewekt.
Het vijfde rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change laat geen twijfel bestaan over de opwarming van de aarde en de urgentie van een mondiale aanpak. Met die veertig procent minder uitstoot toont de EU zich bereid aan de wereldwijde doelstelling van maximaal twee graden opwarming bij te dragen.
Wat te zeggen van de twee andere doelstellingen? Economen vinden dat je een prijs moet zetten op de uitstoot van koolstof die afhankelijk is van de schade die de emissie van extra koolstof zal opleveren. Een ‘correcte’ beprijzing (via belasting of emissiemarkt) leidt tot de benodigde reductie en maakt het formuleren van additionele doelstellingen overbodig en misschien zelfs contraproductief. Wellicht is een steuntje in de rug voor onderzoek en ontwikkeling van zon- en windenergie gewenst, maar torenhoge subsidies op windmolens kunnen achterwege blijven. Dan hebben we ook geen last van ‘de groene paradox’, dat zulke subsidies in het slechtste geval alleen maar tot sneller gebruik van fossiele brandstoffen leiden omdat men die goedkope olie, (schalie)gas en steenkool echt niet in de grond zal laten zitten.
Een correcte beprijzing is een hele klus vanwege allerlei onzekerheden en verschillen van mening over het afwegen van belangen tussen generaties en tussen landen. Het bekende tegenargument, verlies van concurrentiepositie, doet aan bovenstaande principe niets af: op wereldschaal zal er sowieso aandacht moeten zijn voor herverdelingsvraagstukken.'
Withagen vraagt Mieke Aerts (hoogleraar politieke geschiedenis van gender, UvA): Zou de wereld er anders uitzien als meer vrouwen verantwoordelijke functies in legers krijgen?
Deze rubriek verschijnt ook in de wetenschapsbijlage van Het Parool.
‘De EU wil dat in 2030 veertig procent minder broeikasgas wordt uitgestoten dan in 1990, 27 procent minder energie wordt gebruikt en twee procent van de energie uit hernieuwbare bronnen (zon, wind) wordt opgewekt.
Het vijfde rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change laat geen twijfel bestaan over de opwarming van de aarde en de urgentie van een mondiale aanpak. Met die veertig procent minder uitstoot toont de EU zich bereid aan de wereldwijde doelstelling van maximaal twee graden opwarming bij te dragen.
Wat te zeggen van de twee andere doelstellingen? Economen vinden dat je een prijs moet zetten op de uitstoot van koolstof die afhankelijk is van de schade die de emissie van extra koolstof zal opleveren. Een ‘correcte’ beprijzing (via belasting of emissiemarkt) leidt tot de benodigde reductie en maakt het formuleren van additionele doelstellingen overbodig en misschien zelfs contraproductief. Wellicht is een steuntje in de rug voor onderzoek en ontwikkeling van zon- en windenergie gewenst, maar torenhoge subsidies op windmolens kunnen achterwege blijven. Dan hebben we ook geen last van ‘de groene paradox’, dat zulke subsidies in het slechtste geval alleen maar tot sneller gebruik van fossiele brandstoffen leiden omdat men die goedkope olie, (schalie)gas en steenkool echt niet in de grond zal laten zitten.
Een correcte beprijzing is een hele klus vanwege allerlei onzekerheden en verschillen van mening over het afwegen van belangen tussen generaties en tussen landen. Het bekende tegenargument, verlies van concurrentiepositie, doet aan bovenstaande principe niets af: op wereldschaal zal er sowieso aandacht moeten zijn voor herverdelingsvraagstukken.'
Withagen vraagt Mieke Aerts (hoogleraar politieke geschiedenis van gender, UvA): Zou de wereld er anders uitzien als meer vrouwen verantwoordelijke functies in legers krijgen?
Deze rubriek verschijnt ook in de wetenschapsbijlage van Het Parool.
