De wekelijkse doorgeefvraag: een wetenschapper stelt een vraag aan een collega uit een ander vakgebied. Ewald Engelen vraagt Joyce Goggin (UvA capaciteitsgroep Engelse taal en cultuur): Betekenen de film- en toneelbewerkingen van boeken van Ayn Rand dat de Tea Party de kunstenaarswereld is binnengedrongen? Of zijn ze een ironisch commentaar op een cynische wereld?
‘Ik wil beginnen, in overeenstemming met hoogleraar Edward Castronova (Synthetic Worlds, 2005), te constateren dat de economie voornamelijk een bron van entertainment is. Denk aan een serie zoals Breaking Bad, die gaat over een micro-economie in illegale drugs, opgezet door een docent om zijn medische behandeling te kunnen betalen in post-crisis VS.
Denk ook aan onlinegames als Second Life met hun eigen valuta en wisselkoers, en aan films als Wall Street I en II, Margin Call of Wolf of Wall Street. Het gebruiken van economische crises als bron van vermaak maakt deel uit van een lange traditie, die traceerbaar is tot 1720 en komedies over de South Sea bubble zoals de Arlequin actionist en tot Quincampoix of de windhandelaars van Pieter Langendijk. Deze en veel andere van dit soort komedies kwamen in 1720 in diverse Europese steden op de planken tijdens het barsten van de eerste financiële bubbel.
Ten tweede, in deze "postmoderne tijden" heeft men lang beweerd dat niets in onze complexe globale politieke en economische situatie een simpele, eenduidig betekenis heeft. Dit geldt ook voor producten van de huidige entertainment- en culturele industrieën. Dus, om een rendabel product te zijn, moet een film meerdere ingangspunten bieden voor een divers publiek; dat wil zeggen, de kijkers van de Tea Party moeten zichzelf in een film kunnen herkennen, terwijl sommige kijkers een ironisch commentaar uit de dezelfde film moeten kunnen extrapoleren.
Dat gezegd hebbende: een feministische boodschap uit Wolf of Wall Street trekken lijkt me vrij ingewikkeld.'
Joyce Goggin vraagt Rachel Esner (Assistant Professor Programs in Art and Cultural Studies, UvA): Er wordt steeds meer gesproken over creatieve industrie en het rendabel maken van cultuur. Wat is de toekomst van het museum en de rol van de kunstenaar?
‘Ik wil beginnen, in overeenstemming met hoogleraar Edward Castronova (Synthetic Worlds, 2005), te constateren dat de economie voornamelijk een bron van entertainment is. Denk aan een serie zoals Breaking Bad, die gaat over een micro-economie in illegale drugs, opgezet door een docent om zijn medische behandeling te kunnen betalen in post-crisis VS.
Denk ook aan onlinegames als Second Life met hun eigen valuta en wisselkoers, en aan films als Wall Street I en II, Margin Call of Wolf of Wall Street. Het gebruiken van economische crises als bron van vermaak maakt deel uit van een lange traditie, die traceerbaar is tot 1720 en komedies over de South Sea bubble zoals de Arlequin actionist en tot Quincampoix of de windhandelaars van Pieter Langendijk. Deze en veel andere van dit soort komedies kwamen in 1720 in diverse Europese steden op de planken tijdens het barsten van de eerste financiële bubbel.
Ten tweede, in deze "postmoderne tijden" heeft men lang beweerd dat niets in onze complexe globale politieke en economische situatie een simpele, eenduidig betekenis heeft. Dit geldt ook voor producten van de huidige entertainment- en culturele industrieën. Dus, om een rendabel product te zijn, moet een film meerdere ingangspunten bieden voor een divers publiek; dat wil zeggen, de kijkers van de Tea Party moeten zichzelf in een film kunnen herkennen, terwijl sommige kijkers een ironisch commentaar uit de dezelfde film moeten kunnen extrapoleren.
Dat gezegd hebbende: een feministische boodschap uit Wolf of Wall Street trekken lijkt me vrij ingewikkeld.'
Joyce Goggin vraagt Rachel Esner (Assistant Professor Programs in Art and Cultural Studies, UvA): Er wordt steeds meer gesproken over creatieve industrie en het rendabel maken van cultuur. Wat is de toekomst van het museum en de rol van de kunstenaar?
