Lekker stereotyperen | De nieuwe Zwarte Pieten
We zijn er ook mee opgegroeid. Als we na school thuiskwamen zetten we meteen TMF aan in de hoop dat onze favoriete video in de Dag Top-5 zat. Met onze hand in een zak chips nestelden we ons op de bank en keken we reikhalzend uit naar onze favoriete hit. Nu hebben we YouTube, en hoeven we niet meer te wachten of sms’en voor we de nieuwe Miguel kunnen zien. Maar toen we hoorden over International R. Kelly Day kregen dachten we meteen terug aan die tijd van schoolfeesten en eruit gestuurd worden zonder reden. We trokken een wenkbrauw op omdat het feest adverteerde met ‘black male topless performances on stage’, maar gingen toch.
Afgelopen vrijdag kwamen we precies binnen op het moment dat de DJ van dienst Macklemores ‘Can’t Hold Us’ overmixte in Coolios ‘Gangsta’s Paradise’. Hoewel wij niet begrepen wat deze nummers met R. Kelly te maken hadden, leek de rest van de bezoekers zich er niks van aan te trekken. We hoorden wat hits van R. Kelly, maar ook van TLC, Jay-Z, P. Diddy en andere zwarte Amerikaanse artiesten die rond 2000 in de hitlijsten piekten. Het viel ons op dat bij deze muziek een outfit hoorde. Voor een groep jongeren die van een leeftijd is dat ze niet meer vanzelfsprekend met Zwarte Piet in aanraking komen, bleek het een mogelijkheid om toch deel te nemen aan een verkleedpartijtje dat draait om het imiteren van zwarte mannen. Alleen hadden ze geen krullenpruik op, maar een vriendin gevraagd cornrows in hun blonde lokken te vlechten.
Er werden in deze bar dan wel geen acrobatische kunstjes verricht, de groep jongens die speciaal een luipaardpak aan had getrokken ging zich toch naar hun kostuum gedragen. In dit pak golden voor hen andere regels dan in hun levens overdag: nu dansten ze met een fles champagne op tafels, waanden ze zich comfortabel om naar onbekende billen te grijpen en vroegen onbeschaamd aan meisjes hun gouden ketting te kussen. Ze grepen de avond aan om de dingen te doen waarvan zij denken dat R. Kelly het elk weekend doet.
We liepen wat langer rond en bemerkten dat er enige variatie in outfits mogelijk was. Zo zagen we LA Lakers-shirts en bontjassen voorbij komen: kledingstukken waarvan we ons afvroegen of deze goed boven skinny jeans zouden staan. En voor wie zoiets niet in zijn kledingkast had hangen, was er nog de mogelijkheid om à la Run DMC een gouden ketting op een zwart outfit met witte gympen te dragen. Zij die het echt niet meer wisten hadden een masker van een sigaar-rokende R. Kelly op hun hoofd. Met kleding die jonge zwarte mannen dienen te vermijden als ze de Escape binnen willen komen, maakte je hier de blits.
We wisten niet hoe we ons moesten gedragen. We hadden Zwarte Piet afgezworen, dus verkleden zat er voor ons niet in. Maar kan je als zwarte man überhaupt nog op R. Kelly dansen zonder geassocieerd te worden met een pooier? Ineens werd het ons te veel: de drukte, de armbewegingen, de champagne die gemorst werd, op de maat van weer een nummer uit 2000. We pakten onze jas en elleboogden ons een weg naar buiten. Toen we eindelijk weer frisse lucht opsnoven, kwam er een Amerikaan naast ons staan die vroeg hoe we het vonden. We bleven stil, zoekend naar woorden. Hij vond het tegenvallen, zei hij, want ja: ‘I thought they would bring some underage girls to pee on, to make it a real R. Kelly party.’ We wisten niet zeker of hij een grapje maakte.
