In de jaren '80 verscheen kort na de opmars van de videorecorder iets geheel nieuws in het straatbeeld: de videotheek. Voor het eerst was de filmliefhebber niet meer afhankelijk van het aanbod in de bioscoop of het uitzendschema van de televisiezenders, maar kon er rustig een film uitgezocht worden die je voor een klein bedrag mee naar huis kon nemen. Met name voor mensen die niet in de buurt van een grote stad met een uitgebreid bioscoopaanbod woonden, was dit een uitkomst, omdat je door het huren van videobanden een flinke filmkennis op kon bouwen. Door de opkomst van digitale tv, iTunes, en andere downloadsystemen is de videotheek intussen op sterven na dood. Nu is Netflix al jaren in Amerika de grootste aanbieder van huurfilms, en komt het voor het eind van het jaar ook naar Nederland.
Al geruime tijd gonst de geruchtenmachine op volle toeren, omdat er door velen reikhalzend wordt uitgekeken naar het moment dat Netflix ook in Nederland beschikbaar wordt. De originele formule die Netflix introduceerde is dan ook aantrekkelijk: je betaalde een vaste prijs per maand voor een abonnement dat je het recht gaf om een bepaalde hoeveelheid films tegelijkertijd in huis te hebben. Via de website maakte je een lijst met films die je graag wilde zien, en die ontving je per post in de bus, samen met een retourenvelop. Je mocht de films zolang je maar wilde in huis houden; op het moment dat je er een terugstuurde, ontving je er weer een volgende film voor in de plaats.
Op deze manier had je in de praktijk altijd een aantal films in huis die je graag wilde zien, en die je op je gemak kon kijken zonder je druk te hoeven maken of je ze op tijd weer terugbracht. Ook is het leuk om via internet je filmlijst steeds weer bij te werken, prioriteiten aan te geven, en nieuwe films toe te voegen. Elke keer dat iemand je een film aanbeveelt, voeg je deze gauw toe aan je Netflix-wachtlijst, en voor je het weet werd hij bij je thuis afgeleverd. Daarnaast heeft Netflix net als Amazon en Bol.com algoritmen die je op basis van je kijkgedrag steeds aanbevelingen doen, zodat je nooit om nieuwe ideeën verlegen zit.
Na het grote succes van dit systeem, dat de voordelen had van de videotheek maar tegelijkertijd afrekende met de grootste nadelen, leek het even alsof Netflix ook slachtoffer zou worden van de digitale revolutie: eind 2011 liep het aantal abonnees plotseling enorm af, en kelderden de winstmarges van het bedrijf in korte tijd. Maar het bedrijf paste zich snel aan, en besloot zich om te vormen van postorderbedrijf tot aanbieder van 'on-demand' films via internet. Dankzij de enorme catalogus en goede technische infrastructuur werd Netflix On Demand een succes, en nemen de aantallen abonnees nu opnieuw flink toe.
Begin 2012 ging het bedrijf van start in Ierland en Groot-Brittannië, waar het binnen zeven maanden al een miljoen abonnees had verworven. Afgelopen oktober breidde Netflix uit naar de Scandinavische landen, en voor het eind van 2013 is Nederland nu aan de beurt. In de Europese landen richt Netflix zich geheel op het digitaal aanbieden van films via internet, en wordt de kostbare investering in filmverhuur als postorderbedrijf helemaal overgeslagen. De kosten en abonnementsvormen zijn op dit moment nog niet gespecificeerd, maar voor de Nederlandse filmliefhebber is de verwachte beschikbaarheid van een overweldigende hoeveelheid oude en nieuwe films hoe dan ook goed nieuws.
Al geruime tijd gonst de geruchtenmachine op volle toeren, omdat er door velen reikhalzend wordt uitgekeken naar het moment dat Netflix ook in Nederland beschikbaar wordt. De originele formule die Netflix introduceerde is dan ook aantrekkelijk: je betaalde een vaste prijs per maand voor een abonnement dat je het recht gaf om een bepaalde hoeveelheid films tegelijkertijd in huis te hebben. Via de website maakte je een lijst met films die je graag wilde zien, en die ontving je per post in de bus, samen met een retourenvelop. Je mocht de films zolang je maar wilde in huis houden; op het moment dat je er een terugstuurde, ontving je er weer een volgende film voor in de plaats.
Op deze manier had je in de praktijk altijd een aantal films in huis die je graag wilde zien, en die je op je gemak kon kijken zonder je druk te hoeven maken of je ze op tijd weer terugbracht. Ook is het leuk om via internet je filmlijst steeds weer bij te werken, prioriteiten aan te geven, en nieuwe films toe te voegen. Elke keer dat iemand je een film aanbeveelt, voeg je deze gauw toe aan je Netflix-wachtlijst, en voor je het weet werd hij bij je thuis afgeleverd. Daarnaast heeft Netflix net als Amazon en Bol.com algoritmen die je op basis van je kijkgedrag steeds aanbevelingen doen, zodat je nooit om nieuwe ideeën verlegen zit.
Na het grote succes van dit systeem, dat de voordelen had van de videotheek maar tegelijkertijd afrekende met de grootste nadelen, leek het even alsof Netflix ook slachtoffer zou worden van de digitale revolutie: eind 2011 liep het aantal abonnees plotseling enorm af, en kelderden de winstmarges van het bedrijf in korte tijd. Maar het bedrijf paste zich snel aan, en besloot zich om te vormen van postorderbedrijf tot aanbieder van 'on-demand' films via internet. Dankzij de enorme catalogus en goede technische infrastructuur werd Netflix On Demand een succes, en nemen de aantallen abonnees nu opnieuw flink toe.
Begin 2012 ging het bedrijf van start in Ierland en Groot-Brittannië, waar het binnen zeven maanden al een miljoen abonnees had verworven. Afgelopen oktober breidde Netflix uit naar de Scandinavische landen, en voor het eind van 2013 is Nederland nu aan de beurt. In de Europese landen richt Netflix zich geheel op het digitaal aanbieden van films via internet, en wordt de kostbare investering in filmverhuur als postorderbedrijf helemaal overgeslagen. De kosten en abonnementsvormen zijn op dit moment nog niet gespecificeerd, maar voor de Nederlandse filmliefhebber is de verwachte beschikbaarheid van een overweldigende hoeveelheid oude en nieuwe films hoe dan ook goed nieuws.
