Kirsty McHenry | Uiteindelijk kwam ik altijd weer terug naar de UB Singel
Deze week zullen de draaideuren van de UB aan het Singel voor het laatst draaien en komt er een einde aan de bibliotheek: het gebouw sluit definitief. ‘De UB Singel was een van de weinige plekken op de campus waar studenten uit alle hoeken van het academische leven samenkwamen’, schrijft onze columnist Kirsty McHenry.
Het is vreemd om iets te betreuren waar je slechts een voorbijganger was, als je het überhaupt al opmerkte. De hoogtepunten waren zeldzaam en werden ruimschoots overschaduwd door de angst, ellende en hopeloosheid die het met zich meebracht. En toch, bij de gedachte dat het verdwijnt, wil je je er harder aan vastklampen dan ooit. Ik heb het natuurlijk over de UB Singel.
Ik merk dat ik een traantje wegpink bij het beeld van de strakke, brutalistische gevel van het pand aan het Singel, die zich dapper aftekent tegen de klassiek mooie omgeving. Deze week is het verhaal van de UB aan het Singel over en uit. Einde verhaal. Binnenkort zullen de draaideuren niet meer draaien en zal de bibliotheek haar einde bereiken. De PC Hoofthuisbibliotheek, de rustigere, meer raadselachtige tegenhanger van het Singel, is al verdwenen. Haar verborgen gangetjes en ongrijpbare ingang werden alleen onthuld aan wie geduldig en toegewijd was. Toegegeven, hun vervanger, de nieuwe UB in het Universiteitskwartier, ziet er intrigerend uit. De gepolijste uitstraling en de belofte van “modern studiecomfort” bieden wat het Singel in veel opzichten niet kon bieden. Toch word ik emotioneel bij het beeld van de strakke gevel van het Singel, die zich dapper aftekent tegen de klassiek mooie omgeving. Wat zal er met Singel gebeuren als er niemand meer is om het te waarderen?
Een ander universum
Als je door de gehavende tourniquets in de UB Singel liep, voelde het alsof je een ander universum binnenstapte, waar de regels van de buitenwereld niet meer golden. De tijd verliep anders in de UB. Eerst leken de uren eindeloos lang te duren, en dan waren ze ineens voorbij (een fenomeen dat vooral optrad als er een deadline naderde). Als ik nu terugkijk op de maand die ik opgesloten in de UB heb doorgebracht om mijn bachelor scriptie te schrijven, kan ik de dagen niet meer van elkaar onderscheiden. In die periode werd de bibliotheek een ‘overgangsgebied’ tussen het moment van officieel ‘opsluiten’ en de gevreesde deadline voor de scriptie.
Het Singel heeft me op mijn slechtste momenten gezien – op mijn koortsachtigste, meest gestreste en wanhopigste momenten – en bood me in ruil daarvoor stevigheid en betrouwbare stabiliteit in de snelle, onvoorspelbare universiteitsomgeving. Ook ben ik vertrouwd geraakt met de onvolkomenheden van het pand: de verwarrende indeling, de benauwde, overvolle ruimtes en de voortdurend kapotte zeepdispensers. Op sommige dagen dreef de frustratie me naar andere studieruimtes, maar uiteindelijk kwam ik altijd weer terug naar het Singel. Nu ik eraan denk dat het gaat sluiten, moet ik terugdenken aan de goede tijden, de uren die ik heb doorgebracht met studeren met goede vrienden of de toevallige ontmoetingen met anderen die ik maandenlang niet had gezien.
Kameraadschap
Singel was een van de weinige plekken op de campus waar studenten uit alle hoeken van het academische leven samenkwamen, schouder aan schouder zittend om zoveel mogelijk te leren. Er ontstond een kameraadschap tussen de verschillende, vermoeide zielen die door de gangen van het pand liepen, vooral tussen degenen die nog lang na zonsondergang bleven. Het was prettig om in het gezelschap te zijn van andere achterblijvers die ook ervoor hadden gekozen om de zon en het plezier te laten voor wat ze waren en binnen te blijven studeren. Het in de gaten houden van de spullen van een vreemde tijdens zijn pauze, het toevoegen van nog een blikje Club-Mate aan de groeiende stapel bovenop de prullenbak, of het gezamenlijk doorstaan van de tentamenweek droegen allemaal bij aan een stil gevoel van gemeenschap dat alleen binnen de muren van de bibliotheek bestond. Zelfs de muizen deden mee.
De (voornamelijk) sentimentele boodschappen op de vele geheugenkaarten die nu de hal van de bibliotheek versieren, suggereren dat ik niet de enige was met deze ervaring. Nu het boek van het Singel uit is, voelt het alsof we afscheid nemen van wat misschien wel het hart van de universiteit was. En hoewel ik vanuit het perspectief van het Singel waarschijnlijk slechts een van de vele gezichten in de menigte was, zal de indruk die het op mij heeft gemaakt blijvend zijn.
