‘Harde’ veroordeling zal protesten niet beëindigen, maar conflict doen escaleren
Mediastudent Emma Shi was een van de demonstranten tijdens de protesten van mei vorig jaar. Haar partner Simone Zhu werd deze week veroordeeld tot een maand gevangenisstraf. Ze vindt dat de media maar één kant van de protesten laat zien en deelt haar kant van het verhaal hier.
De recente rechtszaak van drie demonstranten bij de bezetting van de UvA op 8 mei 2024 heeft landelijke aandacht gekregen. De demonstrant Simone Zhu, die als student op de bulldozer klom om een kameraad te redden die eronder viel, kreeg de veroordeling van twee maanden gevangenisstraf.
Als Simone’s partner en degene die haar meenam naar de bezetting, wil ik graag de redenering toelichten waarom wij, als deel van de studentenprotesten (geen abstracte iconen of “sleutelfiguren”), aanwezig waren bij het protest, in tegenstelling tot de mening van de officier van justitie: we gingen protesteren als reactie op onnodig en disproportioneel geweld tegen andere mensen, zowel in de bezette langs in Palestina als hier in Amsterdam. Onze kameraden waren de dag ervoor al met geweld door ME van de Roeterseiland campus gezet.
Het moet duidelijk zijn dat geen enkele student naar de bezetting ging om geweld te veroorzaken; in plaats daarvan, sprekend als deelnemer die tot het einde bleef staan tot dat alle studenten werden geëvacueerd op 8 mei, vond er geen geweld plaats vóór de buitensporig gewelddadige ontruiming die begon zonder de juiste waarschuwing van ME. Aangezien de waarschuwing in het Nederlands werd aangekondigd was er nauwelijks tijd was voor evacuatie.
Ik hielp andere studenten de uitgang te verlaten via een rij toen de ME ons abrupt omsingelde. Simone behoorde tot de groep die via deze uitgang vertrokken (als degene die al onze apparaten/documenten droeg) maar dat lukte niet. We begonnen toen andere studenten bij de barricade te verdedigen door lichte voorwerpen in de richting van de bulldozer te gooien om deze te vertragen, wat later door de aanklager en sommige pers werd gespeculeerd als het gooien van een “speer” zonder bewijs, dit argument is dan ook verworpen door de rechtbank. De situatie escaleerde toen de bulldozer bleef doorduwen terwijl een kameraad ervoor lag. Toen alle andere middelen faalden, had Simone geen andere keuze dan op de bulldozer te klimmen om de student te redden van verplettering. Dit leidde ertoe dat Simone buiten bewustzijn werd geslagen en gearresteerd, zoals duidelijk te zien is op meerdere publieke beelden.
Vanuit het trauma dat zowel Simone en ik als Chinese activisten hebben opgelopen, is het slechts een instinctieve reactie om andere studenten te beschermen tegen buitensporig geweld. Toen we besloten hadden of we de bezetting zouden gaan steunen (aangezien ik op 8 mei net naar huis was teruggekeerd nadat ik gearresteerd was omdat ik de avond ervoor vreedzaam buiten de barricade was gebleven), werd onze uiteindelijke beslissing voor ons genomen: er zou buitenproportioneel geweld plaatsvinden, zoals de bedoeling was van de politie.
We hadden liever dat het ons overkwam dan een andere student, aangezien we allebei ervaring hadden met extreem fysiek geweld dat anders een andere student ernstig had kunnen traumatiseren. Zoals verwacht sloeg de ME in mijn gezicht tot ik bloedde, enkel als reactie op frustratie omdat ik niet wilde vallen om hem zijn wapenstok te laten zwaaien op andere studenten achter me. De politie arresteerde Simone en weigerde haar urenlang medische zorg te geven, waardoor ze gedwongen werd meerdere bloedende wonden zelf schoon te likken terwijl ze in hechtenis zat. Dit heeft tot op de dag van vandaag littekens op haar hand achtergelaten. Op de een of andere manier, ook al was er niet genoeg tijd voor alle studenten die weg wilden gaan om te vertrekken voordat de politie begon te slaan met geen ander doel om te slaan, vindt de rechtbank het blijkbaar redelijk om te suggereren dat studenten ter plaatse gewoon ‘thuis hadden moeten blijven’ en buitensporig geweld te getuigen met toestemming.
Simone werd veroordeeld omdat ze geen spijt betuigde voor de rechtszitting; geen spijt voor het beschermen van andere studenten op het terrein, geen spijt voor het redden van kameraden met de prijs van geweld, vernedering en onmenselijke behandeling in hechtenis. Als wij dit niet een volgende keer zouden doen betekent dat, dat we weg zouden moeten blijven van onze bloedende klasgenoten, die worstelden en vielen voor het politiegeweld, geconfronteerd werden met aanvallen zonder gerechtvaardigde middelen om zich te verdedigen, net zoals ons allemaal gevraagd wordt om te zwijgen voor Palestijnen die sterven in hun land.
Als een UvA-student die slechts drie stappen verwijderd was van Simone op de barricade op 8 mei, zou mijn antwoord niet anders zijn en kunnen zijn: geen enkele veroordeling zal genoeg zijn om ons te intimideren om medestudenten niet te beschermen, net zoals geen enkel politiegeweld of wettelijk verbod ons zal tegenhouden om de levens te steunen van mensen die vechten in Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Vanaf het allereerste begin is geweld de keuze van de andere partij, niet van ons. Meer justitieel geweld daarbovenop zou geen verschil maken, maar de weg vrijmaken voor escalatie: elk incident van onrecht in Nederland, is de weerspiegeling van enorm veel erger onrecht in Gaza, de Westelijke Jordaanoever en alle bezette gebieden. Aangezien de ondersteuningsdemonstratie aanstaande vrijdag om 16:00 uur op de Dam zal plaatsvinden, zou de enige reactie van ons zijn: we zullen het doen en blijven doen, als harder onrecht het enige antwoord is op disproportioneel geweld tegen studenten, op onacceptabel onrecht dat Palestijnse landen wordt opgelegd.
Emma Shi ias masterstudent mediastudies aan de UvA. Ten tijde van de protesten volgde ze een bachelor Literary and Cultural Analysis.
