Aaf Brandt Corstius | Hoe werken bij Folia ons voor het leven heeft verpest
Folia bestaat 13 oktober precies 75 jaar. Reden voor een speciale papieren jubileumeditie, die donderdagmiddag tijdens een feestelijke bijeenkomst wordt gepresenteerd. De komende weken publiceren we de artikelen uit het magazine ook online. Zoals deze column van Aaf Brandt Corstius, die haar journalistieke carrière begon bij Folia.
De mensen met wie ik bij Folia heb gewerkt – veel zijn er goeie vrienden geworden, en zijn dat nog steeds – zeggen altijd tegen elkaar dat werken bij Folia ons voor het leven heeft verpest voor andere banen.
Zeker aan het eind van de jaren negentig, toen de UvA-subsidiepotten nog overliepen en het op de redactie normaal was om te zeggen, ‘we moeten voor een belangrijk gesprek met zijn drieën naar New York’, we nog een hele krant tot onze beschikking hadden en wekelijks enorm veel werk mochten verrichten. Onder de meest luxe omstandigheden denkbaar. Op een gruizige, doorrookte redactie in een vervallen grachtenpand; de glamour!
Voor de meesten van ons was het onze eerste baan, zeker degenen die als leerlingredacteur begonnen (een betaalde functie!). Je denkt dan dat het blijkbaar heel normaal is om heel leuke collega’s te hebben, met wie je op de avond voor een deadline altijd gaat ‘overwerken’ (dat is eten in de Utrechtsestraat, op kosten van de zaak), dat vergaderingen altijd een melig festijn zijn (de collega die ‘studenten die andere studenten vermoorden’ op de lijst met ideeën had gezet, zonder te weten of dat ooit was gebeurd), dat je twaalf weken doorbetaalde vakantie hebt, dat borrels compleet uit de hand lopen, dat het normaal is dat je na die baan doorstroomt naar een of ander geweldig landelijk dagblad.
Ja, dat vonden we heel gewoon. Ook dat we mochten uitslapen. Mochten komen en gaan wanneer we wilden. Als we maar goeie stukken of stukjes inleverden, en sowieso redelijk veel tekst produceerden.
Bij mijn volgende baan, bij een modeglossy, was het precies andersom. Ik werd zwaar gemonitord in mijn komen en gaan; het was nog net niet in- en uitklokken. En het was niet de bedoeling dat ik de bizarre hoeveelheden woorden die ik bij Folia gewend was af te leveren, neertypte. Want het was een maandblad en er was door de enorme hoeveelheid foto’s weinig plek voor tekst.
Ook later heb ik niet meer meegemaakt dat ik in een vaste baan zoveel vertrouwen, vrijheid en ruimte kreeg om te doen wat ik wilde en goed kon. Misschien had het met Sjaak Priester te maken, in mijn Foliatijd de hoofdredacteur, misschien met het universitaire dus losse milieu, misschien met de jaren negentig.
Maar ik was verwend voor het leven door deze baan. De enige oplossing bleek een bestaan als freelancer. Maar dan kun je nooit meer melig vergaderen en halfdronken overwerken. Nou ja, dat laatste wel, maar niet met een groepje van de grappigste mensen van Amsterdam.
Dit is het tweede artikel uit onze speciale, papieren jubileumeditie ter ere van het 75-jarig bestaan van Folia. Lees het eerste artikel, een interview met demissionair minister Robbert Dijkgraaf, hier. De jubileumeditie wordt vanaf maandag op de UvA-campussen verspreid.
