Dan Afrifa | Met God naar de kaakchirurg
Twee millennia nadat onze verlosser voor onze zondes aan het kruis stierf, was het mijn beurt om te lijden. Op Goede Vrijdag zat ik in de stoel bij de kaakchirurg om mijn linkerverstandskiezen te laten trekken. Vijf jaar eerder gingen de rechterkiezen er al uit en met name de nasleep was een helse kwelling. Daarom vroeg ik dit keer om genade van onze Barmhartige Heer.
Sinds zijn wederopstanding en hemelvaart wachten Jezus’ volgelingen op zijn terugkeer en op zijn beloofde hemelse rijk op aarde. Een wereld zonder gif, zonder verwarring en zonder zwarte wolken. Onze pijnen slechtst voortlevend in vergeten herinneringen. Vergeten zullen ook onze wensen zijn, omdat alles ons al wordt vergund. In een wereld zonder een ik en zonder een jij: iedereen zal één zijn.
Al het Nederlandse cynisme rondom christelijk conservatisme, christelijke onderdrukkingsmechanismen en christelijke politieke partijen doet soms vergeten dat het geloof liefdevol en toegankelijk is. In mijn ogen kan je het christendom naar je eigen inzichten vormgeven, omdat de leer van Jezus op talloze manieren te interpreteren valt. De kans is groot dat jouw invulling aansluit bij die van genoeg anderen, en dat jullie hand in hand zullen baden in het warme bad van Jezus’ liefde.
Dit punt van godvruchtigheid bereikte ik via spirituele omzwervingen. De god die ik als kind leerde kennen, was een onderdrukkende kracht, omdat de kerk mijn zondagen opeiste. Waar mijn ongelovige klasgenootjes op de zevende dag van de week van hun tweede vrije weekenddag genoten, zat ik tussen mijn ouders naar de pastoor te luisteren of tijdens de zondagsschool Bijbelverzen te stampen.
In mijn latere puberjaren vermengde deze tegenzin zich met de neiging om me filosofisch af te zetten. Tegelijkertijd zag ik dat generatiegenoten uit de kerk zich juist meer gingen identificeren met het geloof. Hoe kon dat bestaan? In tegenstelling tot onze ouders uit Ghana groeiden wij toch op in een ontkerkelijkt en vooruitstrevend land. Dus waarom verlangen naar de hemel, als je aardse bestaan al paradijselijk kan zijn door simpelweg de religieuze regels te negeren?
Maar hoe paradijselijk is deze wereld van (prestatie-)druk, wapens en wantrouwen nou echt? Om me heen (en in mezelf) zie ik veel geworstel met de aardse rusteloosheden. Jongvolwassenen in spirituele en mentale nood zoeken hun heil bijvoorbeeld bij mindfulness en astrologie. Voor ieder wat wils, maar iets in mij zegt dan: bidden naar onze Heer van licht en liefde biedt toch het vredigste houvast? Alles wat je dan overkomt is een les en alles wat je toekomt is een zegen.
Terug naar de verstandskiezen. Voor ik plaatsneem in de stoel sla ik een kruis en hef ik mijn handen ten hemel. De doktersassistente lacht en zegt dat het wel goed komt. Ik weet dat het goed komt, want alles is in Gods handen. Hij, die zijn enige zoon opofferde voor onze zondes. Ik prevel nog eens het Onzevader voordat de kaakchirurg de verdoving in mijn gehemelte spuit. Moge dit alstublieft niet de dag zijn dat ík word opgeofferd voor andermans zondes.
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en masterstudent geschiedenis aan de UvA.
