Dan Afrifa | De laatste reis met mijn studenten-OV
Begin deze maand belde ik met DUO om zeker te weten of mijn studenten-OV verliep. ‘Zeker weten,’ zei de klantenservice, ‘maar je hoeft hem pas op 31 maart stop te zetten.’ Zonder aarzelen zette ik mijn drie laatste-reis-dromen op een rijtje: een hele dag in treinen doorbrengen, korte bezoekjes brengen aan plaatsen waar ik nooit kom, of één afgelegen stad ontdekken.
Zo belandde ik op een vrijdagochtend in de intercity naar Groningen (eigenlijk eerst in de intercity naar Almere, want het hoge noorden bereik je niet zonder overstap). Ik wilde lezen maar zat vooral te gapen. Om op een aangenaam tijdstip aan Groningen te beginnen moet je op een uiterst onaangenaam tijdstip opstaan. Is Hugo de Jonge stiekem ook de minister van het openbaar vervoer?
Na tweeëneenhalf uur stapte ik uit in Groningen, was ik (nog steeds) zwart en ging ik naar de tentoonstelling Zwart in Groningen. In het Groninger Museum zag ik hoe de Groningse betrokkenheid bij de slavernij zijn weerslag had op de kunst. Die weerslag bleek te vangen in één doorloopruimte, met naar mijn smaak veel tekst en weinig schilderijen. De vaste collectie (met deze parel van Jozes Israëls) stilde mijn plaatjeshonger wel.
Ik gok dat de Groningse gemeenteraadsverkiezingen niet gewonnen zijn door de Partij voor een Voetgangersvriendelijke Binnenstad. De scheiding der paden was niet goed geregeld en in een als voetpad betegelde winkelstraat werd ik bijna van mijn sokken gereden. Door een corpsbaltype op een deelscooter. Een innerlijke gil ontglipte me bij het alomtegenwoordige studentensfeertje in de stad. Ik hoorde ‘Ja, fakking lekker’ en ook de toegeëigende term ‘kaulo’ kwam voorbij.
Op de Vismarkt pauzeerde ik met een bakje gekruide kibbeling. Aan de statafel kwam een wat oudere meneer staan met een portie haring. ‘Smaakt het een beetje?’, vroeg hij. ‘Ja zeker. Het uwe? Ik heb nog nooit haring gegeten’, loog ik, om hem te verleiden tot de vraag: ‘Waar kom jij eigenlijk vandaan?’ Dan zou ik antwoorden: ‘Uit het exotische Amsterdam.’ Helaas vroeg deze beleefde man dat niet. Ik verklapte maar dat ik voor het eerst in Groningen was.
‘Oh, ben je naar het Forum geweest?’
‘Ik wil eerst de Martinitoren beklimmen.’
‘Maar het Forum heeft liften.’ Maar ik was jong en sterk als de ochtendzon! Toch kwam ik niet verder dan de voet van de toren, omdat ik de twee euro entree niet mocht pinnen.
Het Groninger Forum is het best te vergelijken met de centrale OBA in Amsterdam, maar dan met een onnodig ingewikkeld roltrappenstelsel en een dakterras met uitzicht over de stad. Groningen is idyllisch omringd door groen, maar de naastgelegen Martinitoren sprong het meest in het oog. De kerkklok glinsterde goud in de zon en wreef me in dat ik geen contant geld op zak had.
Zo’n drie uur na aankomst stond ik weer in de trein. Ik stapte uit in Assen en ging hoopvol wachten op een intercity met vrije zitplaatsen. Zo naïef. Tot aan Almere heb ik moeten staan. In totaal bracht ik meer tijd door in de trein dan in Groningen en ben ik met Assen en Almere in plaatsen geweest waar ik nooit kom. Toch alle drie de laatste-reis-dromen waargemaakt. Dankjewel DUO.
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en masterstudent geschiedenis aan de UvA.
