Dan Afrifa | ‘Ik wil zes van de zeven vinkjes afvinken. Ik hoef niet per se wit te zijn’
Ik ben weer in een zwaarmoedige bui beland en mijn gezicht staat op onweer. Wil ik huilen? Cis- heteromannen huilen niet. Liever opkroppen die zelfhaat dan dat je ook maar één traan om jezelf laat. Wat ik nu wel wil, is heel veel dingen niet. Dus hierbij een column over de columns die ik niet wil schrijven.
Eigenlijk wilde ik op de meest letterlijke manier mijn gevoelsleegte delen. Maar helemaal niets schrijven zou op een daad van verzet lijken, een staking, en op die manier niets doen lijkt te veel op toch iets doen. Wat ik echt wil, is me kunnen veroorloven dagenlang niets te doen zonder te vrezen dat ik aan de verliezende kant van de maatschappelijke kloof eindig. Populair gezegd: zes van de zeven vinkjes afvinken (want ik hoef niet per se wit te zijn).
Terug naar mijn punt: de columns die ik niet wil schrijven. Afgelopen vrijdag kocht ik een biografie en na het lezen van de proloog kwam ik op het idee een biografie over de UvA te schrijven. Om te betogen hoe belangrijk het is dat je de geschiedenis kent van de plek waar je studeert. De inleiding beginnen met: ‘In de beginne…’, vervolgens doorspoelen naar hoofdstuk 2014 en dan vertellen over de universiteitsomgeving in mijn eerste jaar als UvA-student.
Op een dag als deze kan ik fluiten naar de medewerking van het creatieve deel van mijn brein. Daarom zocht ik naar een minder gedachten-intensieve manier om te schrijven. Heel even leek het me leuk om naar het Roeterseiland te fietsen en aantekeningen te maken van de campus op een stille zondag. Een beetje struinend langs de gracht en over de bruggen om de UvA te portretteren als een dorp op de Veluwe tijdens de zondagsrust.
Een ander bestand met een column die ik niet wil schrijven, heet: Scriptieseizoen. Ik was er niet over uit of ik mijn scriptietraject metaforisch zou verbinden aan één jaargetijde (een droge regenachtige zomer) of dat ik het zou omschrijven als het doorlopen van alle seizoenen. Hoe dan ook was ik van plan zo te beginnen: ‘Tussen mij en vrijheid zitten nog maar 18.000 woorden’. Maar vrijheid heeft natuurlijk weinig te maken met een mastertitel binnenslepen. Echte vrijheid is geërfde financiële onafhankelijkheid, duh.
Ik speel ook al een tijdje met een columnidee over de salsacursus die ik bij Crea volgde. De titel (‘Dan danst niet’) ligt er al en ik heb de relevante herinneringen al verbonden aan mijn sociale angsten en ervaringen. Eigenlijk moet ik alleen nog de alinea’s aan elkaar schrijven en alles wat cancelbaar is schrappen. Maar alleen al het idee van zo iets onbenulligs schrijven terwijl ik een negatief eigen vermogen heb (#Nietmijnschuld).
Graag sluit ik af met iets dat ik wél wil: zwaarmoedige liedjes schrijven. Sinds januari ga ik erg goed op countrymuziek. Inmiddels heb ik een Spotify-afspeellijst gemaakt met bijna dertig tranentrekkers (cis- heteromannen niet beluisteren!). Hier schuilt ook een column in, maar voorlopig volstaat het delen van mijn lievelingsregels uit het eerste nummer: ‘Freedom is just another word for nothin left to lose. Nothing ain't worth nothing, but it’s free’.
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en masterstudent geschiedenis aan de UvA.
