Dan Afrifa | Studeren is leuk tot je iets moet inleveren
Voor de zomer schreef ik dat ik studeren miste. Ik miste discussiëren tijdens werkgroepen en struikelen over de bewonderingswaardig intelligente mensen. Ik miste de brede computerschermen in de UB en flaneren door de tuin van de Oudemanhuispoort als een prinses in Versailles. Nu betwijfel ik of die lusten nog opwegen tegen de zwaarste last: deadlines.
Een essay dat ik recent moest inleveren hoefde maar duizend woorden te tellen, met een marge van 10 procent. Ik woonde alle colleges bij, had elk artikel geprint en gelezen, de vele kernzinnen onderstreept en in de kantlijnen aantekeningen gemaakt. En toch voelden de duizend woorden als duizend kilo op mijn rug.
Aan de vooravond van een eerdere deadline was ik één muisklik verwijderd van een faalangstcursus bij de studentpsychologen. Misschien lag het uitstellen niet aan mij maar aan iets diep binnenin mij waar ik zonder hulp niet bij kon. Ervaringen delen met deskundigen en lotgenoten was echter niet wat ik voor mezelf wilde. Ik verlangde naar een schoot om mijn hoofd te ruste te leggen en een warme stem die de drieduizend woorden zachtjes in mijn oor blies.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben ervan overtuigd dat essays schrijven de meest belonende manier is om vakken af te sluiten. Wat is de waarde van opgeslurpte informatie als je de kennis en eigen inzichten vervolgens niet kan opdienen in academische volzinnen? Maar aan zulke overtuigingen, en aan studeren in het algemeen, beleef je weinig plezier wanneer je urenlang naar een leeg Word-document zit te staren.
Soms weet je wat je moet opschrijven maar willen de woorden niet door jou geschreven worden. ‘Ik ga niets inleveren’ is het enige dat je wil typen en opsturen. Alles beter dan een stuk inzenden waar je meer gepieker dan onderzoek in hebt gestoken of nog erger: het inleveren van een eerste versie. Alsof de docent zijn onderzoeks- en onderwijstijd niet beter kan besteden dan aan het met rood doorstrepen van d/t-fouten.
Triest zijn deze verhalen die zich herhalen zonder blijk van karakterontwikkeling. Steeds hetzelfde plot, beginnend met de student die alle tijd heeft om iets sprookjesachtig perfects te schrijven. In plaats daarvan blijft hij oeverloos scrollen langs advertenties op Facebook en zelfadvertenties op LinkedIn en intense leegheid op Instagram en intense haat op Twitter. Deze verhalen eindigen steevast met de rode letters op Canvas die inwrijven dat de inzending te laat is.
In de laatste collegeweek van dit kalenderjaar wacht mij een essaydeadline van vijfduizend woorden. Tijdens de werkgroepen van dit vak en het lezen van de literatuur denk ik geregeld: dit is leuk! In de sloturen van woensdagavond 22 december denk ik ongetwijfeld: wordt dit leven ooit nog leuk?
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en masterstudent geschiedenis aan de UvA.
