Dan Afrifa | 'Met getrainde hersenen hoef je geen sixpack'
Op de bruiloft van mijn nichtje begin deze maand trok een vriendin van mijn moeder aan mijn colbert: ‘Wat ben je groot geworden’. ‘Groot he’, lachte ik, terwijl ik mijn biceps spande. ‘Nee, je bent gróót geworden’, herhaalde ze, eerder verwonderend dan bewonderend. Met mijn armen slapjes langs mijn lijf liep ik door naar mijn plaats.
De volgende avond bekeek ik mijn foto’s van de bruiloft. Welke “groot” bedoelde ze nou? Langer word ik al sinds mijn veertiende niet meer en als schrijver behoor ik nog niet tot de groten. Misschien probeerde ze hetzelfde te zeggen als mijn truien die strakker worden terwijl ik ze op dezelfde temperatuur was. Ik scrolde naar oudere foto’s van mezelf en die namen de twijfels weg. Onmiddellijk reserveerde ik een tijdslot bij mijn sportschool.
Mijn fitnessabonnement sloot ik begin oktober af, vanwege de prettige studentensfeer bij het USC, waar ik tot voor kort geen stap zette. Ik koester een holistische haat jegens sportscholen, jegens de sportschoolmuziek, jegens koude metalen apparaten en jegens mensen die hot willen worden.
Maar inmiddels is de gym zelfs mijn huis binnengeslopen: om de avond een buikspierkwartier. En op dinsdagavonden doe ik aan dodgeball (denk aan schooltrefbal met alleen de gemotiveerde mensen en een voltreffer tegen je hoofd telt).
Naast alle lichaamsbeweging ben ik door de bruiloft ook op dieet. Tijdens de receptie was het even wachten op het eten, de muziek galmde na in mijn lege maag en ik besefte dat ik altijd naar iets te eten grijp zodra ik trek heb. Deze reflex ontwikkelde ik op de UvA. Elke pauze snackte ik zodat mijn maag tijdens het college niet voor zijn beurt zou spreken. Nu eet ik tussen de vaste maaltijden zo min mogelijk.
Toch doe ik ’s ochtends nog steeds een theelepel chocolademelkpoeder in mijn kommetje Brinta met druiven en geprakte banaan, want stel dat ik onderweg naar de sportschool word aangereden en niet van mijn laatste ontbijt genoot. Mijn lichaam in staat van ontbinding terwijl ik het klaarstoomde voor de zomer. Maar misschien is de kans groter dat ik nog best lang blijf leven en dat mijn buik over een aantal jaar over de rand van mijn broek hangt terwijl ik op de rand van een midlifecrisis hang.
En dan te bedenken dat ik in mijn tienerjaren een sixpack had. Destijds was voetballer Cristiano Ronaldo mijn rolmodel en omdat hij duizend buikspieroefeningen per dag deed, deed ik er honderd. Mijn huidige referentiekader bestaat uit academici en auteurs. Je hoeft geen gewichten te tillen als je al de hele dag je hersenen traint, dacht ik.
Helaas ben je als persoon een netwerk van meervoudige identiteiten. Voor de vriendin van mijn moeder ben ik niet de onconventionele geesteswetenschapper of schrijver die uit vorm mag zijn, maar een jongeman met een veel te vroeg beginnend buikje. Dus kocht ik onlangs een weegschaal. In een bestand getiteld quilos (Catalaans voor kilo’s) houd ik bij hoe groot ik ben.
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en masterstudent geschiedenis aan de UvA.
