Op z’n Duits | Oh ja! Lesgeven is drugs
Dat het zo leuk zou zijn, had ik niet gedacht. Natuurlijk had ik me verheugd op het weerzien met de studenten, net als vrijwel alle collega’s. Maar blijkbaar was ik in anderhalf jaar tijd vergeten hoe het ook alweer was om fysiek les te geven. Zonder scherm ertussen is de dynamiek volslagen anders. Helemaal high liep ik de Oudemanhuispoort uit.
Oh ja, dacht ik, dit is waarom ik docent ben! Ik houd van lesgeven, dat wist ik nog wel, en ook tijdens het online onderwijs had ik plezier in het werk. Maar de terugkeer naar de collegebanken was echt geweldig. Lesgeven is drugs. Je krijgt er energie van en het maakt je gelukkig.
Het was wel echt wennen. Hoe ver is het ook alweer naar het Binnengasthuisterrein? (Oh ja, zeven minuten fietsen.) Hoe begin je ook alweer een werkgroep? (Oh ja, naambordjes laten maken.) Hoe voorkom je dat het scherm uitvalt en je de pc opnieuw op moet starten? (Geen idee, straks op Twitter vragen.)
Verder was het een feest van herkenning. Geen plek voor je fiets, de boekverkopers in de doorgang. De achting die ik altijd voel als ik de binnenplaats in loop, langs Vossius en Barlaeus. Dan naar de aardige portiers – die ik ondertussen ook al zeventien jaar ken van het sleutel halen– en door de grote hal. Waar we in mijn studententijd ‘gewoon’ nog rookten en waar die herinnering me telkens weer me oud doet voelen.
Voor mijn tweedejaarsstudenten was het de eerste keer dat ze op de uni waren. Verdwalen in de Oudemanshuispoort op je eerste dag is een ervaring die ik iedereen gun. Stuk voor stuk waren ze blij er te zijn. Omdat het waardevol is je studiegenoten te leren kennen en dat lukt niet in een breakoutroom. Maar ook omdat ze meer opsteken als je in dezelfde ruimte bent.’
Op een scherm zie je elkaar niet. Je onderscheidt hooguit een hoofd, dat soms beweegt maar waar je verder weinig aan kunt aflezen. Wanneer je samen in een ruimte bent is er mimiek, interactie, verbinding. Je kunt iemand de beurt geven door hem simpelweg aan te kijken, je kunt rondlopen en gesprekken aanmoedigen, dwaalpaden corrigeren en briljante ingevingen complimenteren. Anders gezegd: wanneer je samen in een ruimte bent, kun je een werkgroep leiden en iets leren. En iemand iets leren, is het mooiste dat er is.
Om het feest compleet te maken had ik meteen na mijn eerste les een borrel in de buitenlucht met de collega’s in het echt. Ik bleek niet enige te zijn met een roes. Iedereen was opgetogen en vol frisse zin in het nieuwe academisch jaar. Iedereen was blij elkaar weer te zien of te ontmoeten. ‘Have we met?’ ‘Yes but via Zoom.’ De drank vloeide rijkelijk, ondanks de doceerdrugs.
Wellicht dankzij die high konden zorgen over corona-onveiligheid ons niet deren. Trouwens, iets dat een beetje gevaarlijk is, is vaak lekkerder. Drugs maakt onbezonnen en doceren mij nu ook. Ik zit deze trip helemaal uit, ik geniet zolang het duurt. De kater zien we morgen wel.
Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit.
