Op z'n Duits | Gele tasjes als symbool van gemoedelijke hoop
Ineens zijn ze er weer. De gele intreeweektasjes, overal in de stad. Het beeld overvalt me. Ik had niet verwacht dat de stroom eerstejaars dit jaar zo fysiek, zo buiten, zo tastbaar zou zijn. Want moest de intreeweek deze editie niet ingetogen en hybride zijn? De tasjes confronteren me. Ze stralen hoop uit, terwijl ik murw geslagen en zuur gemaakt ben.
Vroeger was ik dol op de Intreeweek. Eerst als deelnemer, daarna als begeleider, later als sentimentele columnist. In 2017 schreef ik een lofzang op de introductieweek: ‘Eind augustus is een van mijn lievelingsmomenten in het jaar. Niet omdat ik wil dat de zomer stopt, maar omdat je voelt dat de stad zint op verandering.’
Ik mijmerde toen over het gonzen en zoemen op het Binnengasthuisterrein, dat in de zomer altijd zo vreemd verlaten is. De zwerm gele tasjes kondigt traditioneel een nieuw begin aan, een start vol frisse moed. Nu is de campus al bijna anderhalf jaar verlaten en ben ik vergeten hoe de Intree-vibe voelt. Corona heeft ons zulke rituele seizoensmarkeringen ontnomen.
Tot ik ze dus zag. Gele tasjes. Gele tasjes op fietsen en gele tasjes op terrassen. Uitgelaten hebben ze de stad overgenomen. Ik ben jaloers op hun schijnbare onbekommerdheid. Ze zitten luidruchtig op het terras en malen er niet om dat de kroegen om 12 uur dicht moeten. Ik ben daar nog steeds verbolgen over, net als over de gemene opening & sluiting van de clubs begin juli. De kersverse studenten zijn verwachtingsvol, op zoek naar nieuwe vrienden en mogelijkheden, terwijl ik nergens op durf te rekenen.
Het nieuwe academisch jaar start namelijk vol onzekerheid. Demissionair minister Van Engelshoven kan nog zo hard roepen dat het hoger onderwijs ook tijdens een vierde golf niet dichtgaat, maar zij heeft nooit lesgegeven in een werkgroepruimte die ook zonder anderhalvemetermaatregel te krap is. De regering blijft maar doen alsof gevaccineerden niet ziek kunnen worden. Maar gevaccineerd staat niet gelijk aan immuun, weet ik als gevaccineerde die deze zomer toch covid kreeg. En ziekte betekent uitval, van student en docent.
Dat leidt tot onrust, want daarvoor liggen geen scenario’s klaar. De UvA (wie is dat trouwens?) zegt doodleuk dat de aanwezigheidsplicht gehanteerd moet worden, maar hoe gaat dat er in de praktijk uitzien als studenten massaal in quarantaine moeten? De UvA stelt namelijk ook dat hybride onderwijs te belastend is voor docenten. Ondertussen doet diezelfde UvA niets om hun zorgen over worstcasescenario’s te verlichten, waardoor al voor aanvang van het onderwijs de stress er lekker in zit.
Ik spot de gele tasjes overal, behalve in hun natuurlijke habitat: de campussen. Dat is ook niet de bedoeling. Vrijwel alle offline activiteiten (een filmavond, muziek luisteren, een speurtocht) vinden verplicht plaats weg van universiteitsgebouwen. Voor de eerstejaars maakt dat niet uit.
De gele tasjes trekken hun eigen plan, ze roeien met de riemen die ze hebben en ze maken er het beste van. Hun hoop ziet er aantrekkelijk gemoedelijk uit. Er zit niets anders op dan hun voorbeeld te volgen. In plaats van murw en zuur kan ik mezelf ook zien als doorgewinterd en toegerust. Het wordt sowieso anders dan afgelopen jaar, en erger dan het was kan het niet worden.
Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit.
