Op z’n Duits | Koningsdag is alle dingen die corona verbiedt
Vrijdag pikte ik mijn laatste naarhuisracekwartiertje mee. Het was vooral een nostalgische daad, ik was namelijk – ik kan het nu wel opbiechten – al een tijdje gestopt met de avondklok. Dit kwartiertje was mijn drukste ooit. Het leek alsof anderen net als ik het moment nog even wilden grijpen voordat het afgeschaft werd. Ik proefde iets in de lucht. Koningsdag. Verandering. Verlossing.
Natuurlijk racete niet iedereen naar huis. Het was die vrijdag mooi weer geweest, de stad stond ’s middags vol met borrelende mensen in de zon. Niemand had zin om naar bank of bed te gaan. Prima om ‘em door te pakken tot half 5, of desnoods te blijven slapen. Bovendien was ik niet de enige die voortijdig de brui had gegeven aan de avondklok. Een onzinnige maatregel, zonder aangetoond of uitgelegd nut, die eindeloos verlengd werd door mensen die zelf geen sociaal leven hebben.
Afgelopen weekend voelde je het broeien in de stad zoals het altijd broeit voor Koningsdag, het leukste feestje van het jaar. Koningsdag in Amsterdam is het vieren van vrijheid, niet in de 5 mei-zin des woords, maar met een anarchistische inborst. Op Koningsdag drink je op straat, dans je met vreemden en geniet je van het bestaan. Koningsdag is alle dingen die corona verbiedt.
Vorig jaar heb ik serieus gehuild. AT5 zond beelden uit van mijn lievelingsdag van weleer, toen het nog Koninginnedag heette. In de jaren 90 maakten ze nog geen slicke reportages, maar zetten ze gewoon een camera op het Rembrandtplein. De vrolijkheid van de jongmensen, waar ik er zomaar een van had kunnen zijn, stemde mij diep somber. De aansluitende samenvatting van de gezelligheid uit de jaren 00 vervulde me met jaloezie.
Na maanden opgesloten te hebben gezeten, zonder horeca, zonder vriendengroepen, moesten we naar buiten. Iedereen snakte naar feest. De hele week hing die druk al in de stad, de anticipatie, de verwachting, de wens. Vol goesting speculeerden mijn vrienden over een mogelijk volksfeest, over grote groepen mensen op de straten en de pleinen, op het verliezen van de ketenen. Tegelijkertijd zagen we de besmettingscijfers en knaagde ergens nog een beetje solidariteit en verantwoordelijkheidsgevoel. Wij waren niet de enigen. Maandag waren de coronasneltesten overal uitverkocht.
Wat in de lucht hing, daalde neer. Dat volksfeest kwam er. Zonder overleg trok iedereen de stad in. Ouderwets blikjes bier drinken op de brug, oranje mensenmassa’s in de Jordaan. Het mooie weer hielp natuurlijk ook niet mee. Mensen wilden zo graag corona even vergeten, even doen alsof de pandemie niet bestaat. De stad wilde even vrij zijn. Losgaan.
Natuurlijk was dat onbezonnen. Natuurlijk kon het niet. Maar met een zwalkend coronabeleid en versoepelingen in het vooruitzicht was het ook begrijpelijk en voorspelbaar. Het verraste me hoe de autoriteiten erdoor verrast waren. Voorafgaand aan Koningsdag heb ik geen enkele oproep gehoord thuis te blijven, wat vorig jaar wel gebeurde. Was er dan niemand die het kabinet had kunnen informeren dat dit in de lucht hing?
Woensdag werden de katers geblust met biertjes op terrassen. Ik heb ervan genoten, het was zo lang geleden dat ik tapbier uit een glas dronk. In de loop van de dag trok de zon weg en verdween het vrijheidsgevoel. Gisteren regende het en begon het echte leven weer. We sluiten ons weer op, we gaan weer aan de lijn lopen. Door met het uitzitten tot we ooit gevaccineerd zijn, we weten heus hoe het moet.
Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit.
