Stella’s waslijst | ‘Stella Vrijmoed, functie elders’
Scriptie succesvol ingeleverd, bul op zak: het ‘echte’ leven kan beginnen. Hoe doe je dat met een wankele arbeidsmarkt, een overspannen huizenmarkt én een ontwrichtende pandemie? Afgestudeerde Stella worstelt zich door haar waslijst met uitdagingen. Deze week: een formatieblunder?
Formeren is moeilijk. Verkenners moeten aftasten, veel gesprekken voeren en goed communiceren. Partijen moeten het met elkaar eens worden, compromissen sluiten en soms offers brengen, hopend dat de eigen principes daarbij niet geheel verloochend hoeven worden.
Ik weet er alles van. Ik ben net klaar met mijn eigen formatie. Dolgraag wilde ik dit keer een andere aanpak dan de afgelopen tien jaar. Eentje waarbij ik niet meer van hot naar her ren. Bevrijd van studie, met minder werkgevers en minder flexibele uren.
Maar op de een of andere manier loop ik momenteel tegen dezelfde problemen aan als voor de eerste lockdown. Mijn week zit opnieuw propvol en ik ben toch weer energie kwijt aan beschikbaarheid doorgeven en diensten ruilen.
Tijdens het formeren had ik bedacht dat ik wel fulltime kon werken. Dat zou al veel zijn voor iemand die nog steeds last heeft van angst en paniekaanvallen, maar - zo redeneerde ik - de stad zit toch op slot, dus ik heb niets anders om me op te focussen dan mijn werk. Sociale leven even op een laag pitje, dat is een compromis waar ik mee kan leven. Als er een moment is om focus te hebben en je niet rot te voelen omdat je dingen mist, dan is het nu.
Bovendien begreep ik dat een nieuwe baan voor gezonde personen ook heel intens kan zijn, dus zo gek was dit idee niet. Ik begon alleen niet aan één nieuwe baan, maar aan twee. Twee keer nieuwe collega’s leren kennen, twee keer een verantwoordelijkheidsgevoel en twee situaties om me over af te vragen: doe ik het wel goed?
Ik weet niet helemaal waarom ik dacht dat ik dit wel kon. Ik wilde te graag, denk ik. Was voor mijn gevoel al te lang ‘uit de running’ geweest door die angst en paniek. Kreeg die twee kansen, kon ze niet laten schieten. Een van de klussen is bovendien tijdelijk, dus het vooruitzicht was niet eindeloos. En werkervaring opdoen door meters te maken was iets wat ik per slot van rekening al langere tijd wilde.
Symptomen van mijn formatieblunder manifesteerden zich toen het echte werken begon. Zowat om de week leidde overprikkeling toch weer tot een paniekaanval en in mijn kamer was het ook als vanouds: onafgewassen borden, opgedroogde fruitschillen en leeggelepelde eitjes, vuile was en overal papieren op de grond, gewoon omdat ik geen tijd had of het niet kon opbrengen om het op te ruimen.
Bovendien heb ik geen of nauwelijks energie voor een paar van mijn kernwaarden. Ik kan sommige vrienden nu niet steunen omdat ik de handen vol heb aan mezelf en durf mijn salsahobby niet meer uit te voeren uit angst dat het een prikkel te veel is.
Wat nu? Nog even doorbikkelen, zou je kunnen zeggen. Door die eerste maanden van nieuwigheid heen, tot ik het evenwicht heb gevonden. Of is dit een te groot offer en moet ik toch opstappen bij een van mijn functies?
Had ik maar een verkenner. En dan uitdrukkelijk eentje die zich in de kaarten laat kijken. Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Of ik wel door moet gaan op deze manier, of het wel haalbaar is en of ik wel geschikt ben. Of dat ik een functie elders moet gaan zoeken.
