Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Jorik Kleen / Unsplash
opinie

Op z’n Duits | Ik wil slecht zijn in de stoute stad

Linda Duits,
19 maart 2021 - 07:09

I want to break free. Het duiveltje in mij wil naar buiten. En dan niet overdag om te wandelen, maar ‘s nachts om te wiegelen. Ik snak naar trammelant en ik verbaas me over de braafheid van anderen. Waar zijn de buitenstaanders, de krakers, de kinderen van de nacht? De non-normatieven, de sletten, de waaghalzen? Hoe kan Amsterdam de avondklok zo gelaten aanvaarden?

Twee keer mocht ik nu buiten zijn met een ausweis. De ervaring is bevreemdend en beangstigend: overal achter de ramen brandt licht, maar op straat is niemand. Ik filmde een volledig lege Dam en liep over een verlaten Leidseplein, waar de af- en aanrijdende trams je eraan herinneren dat het niet dinsdagnacht half 5 maar donderdagavond half 11 is.

‘Ik wil niet naar huis omdat het moet, ik ben toch godverdomme geen 15 meer. Ik wil naar huis omdat het op is, niet omdat er een arbitraire eindtijd staat op mijn plezier’

Buiten zijn smaakt naar meer. De geur van de avond prikkelt me, vult mijn neus en mijn lijf met de aantrekking van het donker. De nacht vermag wat de dag niet mag. In het donker gebeuren de dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Ik weet weer hoe ik houd van de nacht, de nacht waarin alles kan gebeuren, waarin je kunt doen wat verder niemand hoeft te weten.

 

Ik wil zwerven door de stad, ik wil verkeerde beslissingen maken. Ik wil niet naar huis omdat het moet, ik ben toch godverdomme geen 15 meer. Ik wil naar huis omdat het op is, niet omdat er een arbitraire eindtijd staat op mijn plezier. Ik wil meeschreeuwen met harde muziek en mijn middelvinger opsteken naar de politie. Ik wil slecht zijn.

 

Ja echt, even lekker slecht zijn. Afschuwelijk onterecht zijn. Sli-sla-slo-slecht zijn. Want wat niet mag, is lekker. Conformisme is net zo onvergeeflijk als saaiheid. Tegen-denken moet je, schoppen, de status quo en dat hele kut-patriarchaat omverwerpen. Je nergens wat van aantrekken, omdat je dronken bent, of aan de drugs, of allebei, omdat de nacht eindeloos lijkt en je schijt hebt aan de ochtend en aan je overdagversie.

 

Verbazen? Nee, ik kots op de braafheid van anderen. Hoezo bang voor boetes? We fietsen allemaal zonder licht, we rijden door rood, met onze telefoon in de hand. Waarom wel de avondklok eerbiedigen? Het is niet – gezien de drukte tussen half 9 en 9 – alsof iedereen zich houdt aan de beperkte bezoekersregeling.

 

Ik wil opblijven, maar niet alleen. Ik heb zin om de hele boel in brand te steken, maar niet in m’n eentje want ik ben m’n eentje al heel lang zat. Ik mis mijn vrienden in een groep, ik mis de vreemden in de nacht. Ik mis stout zijn in een stoute stad.

 

Ik verlang ernaar, ik wil het (wilhetwilhet!) maar ik doe het niet. Ik wil alleen maar dansen met de duivel, ik wil niet de antichrist zijn. Als ik de avondklok breek, ben ik tuig en een oma-killer. Dan krijg ik alle shit van corona in mijn schoenen geschoven. Dat is het me het niet waard. Dan maar gedwee, dan maar mijn tijd uitzingen. Maar met tegenzin en met wraaklust. Want oh mèn, wat wil ik graag vrij zijn, oh how I want to break free.

 

Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit. Lees haar andere recente columns hier