Op z’n Duits | Jaloers op mijn oude ik
Jaloezie is de stomste emotie. Ze is smerig, goor, groenmakend. Wie haar ervaart, verandert in een slechter mens. Jaloerse mensen kleineren en bespotten degene waarop ze jaloers zijn, en daarvan worden ze zelf kleiner en bespottelijker.
Zo iemand wil ik niet zijn, ik ben het wel eens geweest maar liever nooit meer. En nu ben ik het toch, door die stomme pandemie. Niet vanwege een ander, maar vanwege mezelf. Ik ben stikjaloers op mijn oude ik.
Het grappige is: corona stelde aanvankelijk gerust. Als je zelf niets te doen hebt, is het vreselijk als alle anderen lijken te barbecueën of tongen in het park. Maar als niemand iets meemaakt, is er geen plek voor afgunst. Ik ga nergens heen, maar zij ook niet. Niemand heeft het leuk, niemand is gelukkig. Tijdens deze crisis heeft iedereen het zwaar.
Er is echt niemand met wie ik zou willen ruilen. Niet met de gezinnen, niet met mensen met huisgenoten en al helemaal niet met de stelletjes. Ik zou met geen mens willen ruilen, behalve met mezelf. Mijn afgunstige ik wordt geconfronteerd met memories op Insta van feestjes bij mij thuis. Verbolgen blader ik door foto’s van mijn reizen uit voorgaande jaren. Ronduit nijdig kijk ik naar filmpjes van een lachende Linda op festivals. Dat kutwijf krijgt alles en ik mag niets.
Deze gevoelens doen niets voor me en dus moet ik ze bestrijden. Dat kan niet door ze te smoren, onderdrukken heeft geen zin. Nee, het medicijn tegen afgunst is juist liefde. De polyamoristen hebben als geen ander nagedacht over jaloezie omdat zij er voortdurend vragen van buitenstaanders over moeten beantwoorden.
In het polyamoreuze handboek The Ethical Slut lees ik de concrete handvaten om ermee te dealen nog eens na. Je moet je het niet ontkennen, maar juist onder de loep nemen en aanvaarden. Jaloezie voelen is niet erg, ernaar handelen wel want dan nemen je emoties je over. Doorleef je gevoelens, vertroetel jezelf, volhard, denk aan de goede kanten van je relatie en praat erover. Het zijn wijze lessen die ook toepasbaar zijn in andere moeilijke situaties, claimt het boek.
Ik heb helemaal geen zin om jaloers te zijn op het verleden, maar ik ben het wel. De verlenging van de avondklok ontketent die groene gevoelens. En dus dompel ik me erin onder. ‘Go for the ick’, zegt het boek, stel je het ergste voor. Alle avonden alleen, niemand meer op bezoek, het monster van eenzaamheid.
Aha! Ik ben dus helemaal niet jaloers op dat meisje uit het verleden, maar ik ben bang in het heden voor een ongekende toekomst.
Als StarWars-fan hoef ik niet te graven in mijn hoofd om te weten wat er mis is met angst. Angst is het pad naar de dark side. Fear leads to anger, anger leads to hate, hate leads to suffering. Iets vergelijkbaars staat in The Ethical Slut: ‘Anger can help us feel powerful when we use it to push vulnerable feelings away, but it won’t actually make us stronger or safer’ (p. 145).
Jaloezie kan je pad zijn naar openhartigheid, stelt het boek. En dat doe ik dus. Aan iedereen die het vraagt en ook aan mensen die het niet vragen zeg ik dat ik het moeilijk heb. Het resultaat is een overdaad aan aardige berichtjes, welgemeende steunbetuigingen en virtuele knuffels. Daar word ik op mijn beurt ook weer liever van voor mijn omgeving, en zo, beste lezer, komen we het samen wel door.
Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit.
