.jpg)
‘Minister Van Engelshoven: kom op voor uw studenten!’
Terwijl het ene na het andere steunpakket wordt aangekondigd, is ‘onze’ minister Ingrid van Engelshoven nergens te bekennen, schrijft student Robin Ravensbergen. Hij klom in de pen en schreef de minister een brief: ‘Wij horen van de besluiten in de krant en op de tv, maar van u horen wij niets.’
.jpg)
Geachte minister Van Engelshoven,
In een normale week ging ik bijna iedere dag naar de universiteit. Op de campus ging ik naar college en werkgroep, studeerde ik in de bibliotheek en zag ik mijn vrienden in de pauzes. Het studeren was leuk, maar nog meer genoot ik van het leven eromheen. De wekelijkse borrels, het koffiemomentje met een medestudent en het nazitten in het park hielden mij op de been. Ik hoef niet uit te leggen hoe fijn studeren is en hoe bevoorrecht studenten zijn. Wanneer ik nu terugkijk op de afgelopen maanden is het studentenleven niet zo rooskleurig geweest, corona heeft alles op zijn kop gezet. Studeren is (ondanks de grote inspanning van docenten) niet leuk meer, het ontmoeten van nieuwe medestudenten gebeurt niet en het onderhouden van contacten is lastig. De dagen van ‘de beste jaren uit ons leven’ zijn saai, eentonig, stressvol en uitzichtloos geworden.
Veel vrienden om mij heen ervaren hetzelfde, dat de vier muren van hun kamer steeds dichterbij komen. Zij zeggen dat het studeren (te) zwaar is en dat zij geen zin meer hebben. Wij liggen langer in bed, eten slechter en maken ons veel zorgen. Niet alleen wij maken ons zorgen, ook psychologen, huisartsen en studieadviseurs luiden de noodklok. De aanmeldtijd voor een gesprek met de studentenpsycholoog of studieadviseur neemt toe en huisartsen waarschuwen voor stijgend drugsgebruik en meer psychische klachten. Ons sociale vangnet is verdwenen en docenten en medestudenten kunnen elkaar niet meer opvangen. Zelf heb ik twee contactmomenten van bij elkaar drie uur per week. En dan te bedenken dat voor velen het online Zoom-momentje het enige is wat ons bij elkaar brengt.
Ja, iedereen heeft het zwaar en wij hebben allemaal te maken met dezelfde crisis. De crisis heeft echter voor ons allemaal andere gevolgen. Soms lijkt alsof wij als studenten het niet zwaar mogen hebben. De reacties op sociale media zijn duidelijk: ‘lees een boek’, ‘ga afstuderen ofzo’ of kortgezegd ‘boeie’. Dit is waar ik mij richt naar u: beste minister, kom op voor uw studenten, wij hebben meer nodig dan een twitterbericht met ‘houd vol en sterkte’.
Studenten worden in deze tijd geen perspectief getoond en wij zitten met veel vragen. ‘Kan ik mijn kamer nog wel betalen zonder mijn bijbaan?’ ‘Ga ik mijn studie nu op tijd afronden?’ ‘Hoe maak ik nieuwe vrienden?’ en ‘hoelang houd ik dit nog vol?’ Om dan nog niet te spreken over onze studieschulden en aansluiting op de arbeidsmarkt. Al deze vragen zijn niet zomaar te beantwoorden, alleen zien wij vanuit u op dit moment niets. Het perspectief is nu dat ooit alles weer terug kan naar normaal, naar die fijne studententijd, maar hoe wordt er met de schade omgegaan die nu is veroorzaakt? Tot nu toe is er niemand geweest die ons dit vertelt en wij lijden hieronder.
Beste minister, geef antwoord op onze vragen en zorg er zo voor dat verdere schade beperkt wordt. Hier een aantal van mijn suggesties:
- Terwijl de cijfers van miljoenenbedragen aan steun ons om de oren vliegen, lijkt het alsof deze weer eens niet naar ons onderwijs gaan. Investeer, naast de 20 miljoen voor extra ‘coronabanen’, alstublieft in de mentale gezondheid van het onderwijs. De druk komt nu voornamelijk bij onderwijsinstellingen zelf te liggen en zij hebben het al drukker dan ooit met het geven van digitaal onderwijs.
- Verleng het recht op onze leningen, zodat wij minder piekeren over de tijdsdruk. Momenteel hebben wij (maar) zeven jaar recht op een lening. Het verlengen van deze periode geeft ons meer geruststelling over onze financiële problemen en vermindert onze stress. Ook u vindt dat studeren gaat om meer dan alleen studiepunten halen, er moet tijd zijn voor persoonlijke ontplooiing. Daarnaast is het verlagen van het bsa met een paar punten een te klein gebaar naar de eerstejaars studenten.
- Begin met proeven voor meer en veilig fysiek contactonderwijs. Onderwijsinstellingen hebben de ruimte en studenten willen weer de mogelijkheid hebben om naar de collegezalen te gaan. Voornamelijk studenten in de afrondingsfase van hun studie hebben behoefte aan kleinschalig en fysiek onderwijs.
Maar boven dit alles hebben wij iemand nodig die achter ons staat, die niet zegt: ‘boeie’, iemand die echt voor ons opkomt. Iemand die perspectief biedt en antwoord kan geven op onze vragen en twijfels. Vertel ons desnoods waarom mijn suggesties niet mogelijk zijn, neem ons alstublieft mee in uw denkproces. Als miljoenen steun wordt uitgereikt aan het bedrijfsleven zijn uw collega’s in beeld. Wij horen van de besluiten in de krant en op de tv, maar van u horen wij niets. Communicatie is in deze tijd belangrijker dan ooit, door ons te betrekken biedt u perspectief. Alleen dan kunnen wij ons weer richten op het afstuderen en lezen van onze boeken, want het hebben van problemen wordt ons niet gegund.
Namens de grote groep wanhopige studenten,
Robin Ravensbergen
Student politicologie aan de Universiteit van Amsterdam
