Op z’n Duits | Gepensioneerden inzetten tegen de werkdruk is een nieuw dieptepunt
Quizvraag. Wat doe je als sector wanneer de druk op de productie zo hoog is dat het werk niet meer afkomt?
A. Je informeert klanten dat de bestelling niet geleverd kan worden.
B. Je organiseert een sectorbrede staking voor meer personeel.
C. Je vraagt gepensioneerden om gratis een handje bij te steken.
Bij LeidenLaw is het antwoord C. Hoogleraar Civiel Recht Willem van Boom twitterde vorig weekend trots hun oplossing tegen de werkdruk: ze benaderen alumni en oud-collega’s om bij te springen omdat ze met de huidige medewerkers de scriptiebegeleiding niet aankunnen. Hij was blij dat ze in rector Carel Stolker al direct een hulpkracht hadden gevonden. Op zijn beurt schreef de rector enthousiast:
De wereld op z’n kop. Het lukt de faculteit niet om met de bestaande bemensing het werk uit te voeren en dus wordt er een beroep gedaan op pensionado’s. De situatie lijkt mij alarmerend, het moeten bedelen om bijstand beschamend. Stolker, on the other hand, schept er juichend over op.
Ik was niet de enige die dat eigenaardig vond. De rector kreeg veel vragen (lees: verontwaardigde verwijten) die hij een dag later iets uitgebreider dan in 280 tekens beantwoordde. Hij hield vol dat dit een goed idee is: ‘Dat laat precies zien de community die we zo graag willen zijn [sic]. Waarin collega’s en oud-collega’s zich om elkaar bekommeren en elkaar in deze uitzonderlijke tijden te hulp willen schieten’.
Zoiets heet tegenwoordig ‘omdenken’ en ik word er misselijk van. Het gaat immers niet om uitzonderlijke tijden: de overbelasting van personeel is een structureel probleem dat door corona verergerd is. De oproep aan oud-collega’s is geen remedie, maar een dweil. Terwijl de patiënt een zware operatie behoeft komt de rector opgetogen aanzetten met een doekje voor het bloeden.
Je kunt nu al uittekenen dat aan het einde van het scriptieseizoen meegedeeld gaat worden hoe gewéldig de patiënt zich heeft gehouden, dat bij de start van het nieuwe academisch jaar bejubeld wordt hoe fantástisch de academische gemeenschap de lockdowns het hoofd heeft geboden.
Alle andere sectoren die kopje onder dreig(d)en te gaan vanwege corona zijn naar de overheid gestapt om steun te eisen. Sommigen waren daarin uiterst succesvol (ik noem een KLM, ik noem een alle nertsenhouders), anderen vingen bot, maar allemaal lieten ze van zich horen in Den Haag. Zo niet de wetenschap. Wij werden gesommeerd om alles om te gooien, we haalden even diep adem en gingen vervolgens monter aan de slag.
Het onderwijs dat we nu geven steekt schril af bij het onderwijs dat we willen geven, en allerlei docenten en studenten zijn aan het verzuipen. Dat gebeurt stilletjes, in zoomsessies in keukens en slaapkamers. Met man en macht proberen we niet door het ijs te zakken, maar het kraakt overal en er zijn allang mensen in wakken verdwenen die we niet meer kunnen zien.
We zijn zo blind voor ons lot, zo onwillig waar te nemen wat er gaande is, dat collega’s werkelijk denken dat het meesleuren van emeriti in de misère een uitweg is. Straks liggen we samen met hen onder het ijs. Waarschijnlijk houden we dan nog steeds de moed erin, hallucinerend in onze koortsdroom dat als we met z’n allen de schouders er maar onder zetten, we wel weer boven komen drijven. Dat moet immers, voor onze klanten.
Linda Duits is een weggelopen wetenschapper, gespecialiseerd in populaire cultuur; in het bijzonder op het gebied van gender en seksualiteit.
