‘Linda Duits tuft in de mond van mensen die voor de UvA werken’
De column van Linda Duits over cateraar Cirfood schoot in het verkeerde keelgat bij Harold Swartjes, directeur Facility Services. ‘Ook mensen die niet bij de UvA werken, lopen zich dagelijks het vuur uit de sloffen voor de studenten en medewerkers van onze universiteit.’
Treurig en een universiteit onwaardig. Andere woorden heb ik niet voor het artikel van Linda Duits in Folia van afgelopen week over eventuele steun aan Cirfood. De tekst laat zien dat er niet of nauwelijks onderzoek is gedaan naar de feiten. En als ze dat wel heeft gedaan dan is Duits mogelijk zodanig verblind door vooroordelen dat ze de onderliggende feiten niet meer kan of wil zien en zelfs het sociale belang van werknemers uit het oog lijkt te verliezen.
Voor veel ondernemingen is het op dit moment ongekend zwaar. Zij vechten letterlijk voor lijfsbehoud voor zichzelf en voor de mensen in hun bedrijven. Dat geldt voor zzp’ers, voor vele duizenden kleine bedrijfjes en voor grote ondernemingen.
NOW is niet meer dan een tegemoetkoming
Iedereen die zich heeft verdiept in de NOW-regeling weet dat het een zeer welkome tegemoetkoming is in de kosten van de salarissen. Maar het is ook niet meer dan een tegemoetkoming. Het geeft geen volledige dekking van de salarissen (tussen de 60 en 70 procent komt dichter in de buurt van de werkelijkheid). En als de huidige situatie nog lang voortduurt – en daar lijkt het voor een aantal sectoren helaas steeds meer op – dan ben je zonder inkomsten als bedrijf heel snel door je reserves heen. Dat geldt voor een zzp’er, een lokale horecaondernemer die op een UvA-campus zijn of haar geld verdient (ja, die zijn er ook!) en ook voor Cirfood en enkele andere bedrijven met al hun medewerkers die zich inzetten voor de UvA.
Het zou goed zijn voor Duits als ze de ogen echt opent. Ook met overheidssteun is er absoluut geen garantie dat bedrijven en zzp’ers het redden. De regelingen van het kabinet zijn in de huidige uitzonderijke omstandigheden bedoeld om de kans op overleven te vergroten; niet om geld aan aandeelhouders te geven, maar om te zorgen dat mensen hopelijk hun werk kunnen houden en zo de economische ontwikkeling enigszins ondersteunen. Niet meer, maar ook niet minder.
Meer dan Crea en USC
Duits verwijst in haar artikel over Cirfood naar Crea en USC, die bij de UvA horen. We mogen als UvA trots zijn op Crea en USC en de medewerkers die daar werken, het zijn stuk voor stuk prachtige organisaties met mensen die zich met hart en ziel inzetten. Maar naast Crea en USC verdienen ook al die andere mensen ‘buiten’ de UvA, maar wel nauw met ons verbonden, grote waardering. Zij zorgen er mede voor dat studenten, docenten en onderzoekers hun werk aan de UvA kunnen doen. Zonder hun werk was de UvA de UvA niet. Schoonmakers, cateringmedewerkers, beveiligers, technisch personeel dat ervoor zorgt dat we in de gebouwen kunnen werken en Pantar-medewerkers die helpen bij het fietsbeheer, om er maar enkele te noemen.
Al die mensen en bedrijven liepen (en voor sommigen geldt: lopen) zich dagelijks het vuur uit de sloffen voor de studenten en medewerkers van de UvA. Veel van die mensen maken zich op dit moment grote zorgen. Niet (alleen) omdat ze bang zijn voor het coronavirus, maar omdat ze bang zijn voor het verlies van hun baan en dan geen inkomen hebben. Voor zichzelf en mogelijk voor hun kinderen en of partners die ze in hun levensonderhoud voorzien. En ik weet dat veel van die mensen die nu helaas thuis zitten, ook het plezier en de waardering voor hun werk missen.
Morele steun
Al die mensen verdienen in deze tijd ten minste morele steun. En dat is echt iets anders dan een goedkope oneliner van Duits, zoals ‘Natuurlijk, de medewerkers van de restaurants en kantines zijn (bijna) allemaal hartstikke leuke mensen en ik wil niet dat zij zonder inkomsten komen te zitten.’ Een dergelijke zinsnede is in de context van het artikel en gezien de werkelijke situatie stuitend gratuit en kwetsend. Het voedt daarmee de gedachte dat de morele steun aan al die mensen niet oprecht is. Om in de stijl van Duits zelf te spreken: Duits tuft in de mond van mensen die voor de UvA werken.
Het simplisme is treurig. Of, en zo ja, op welke wijze we oplossingen gaan vinden, weet ik ook niet. Laten we daar eerlijk over zijn. We kunnen de grote schoonmaak van de zomer naar voren halen, maar de catering zal misschien het komende jaar anders georganiseerd moeten worden. Zo’n inhoudelijke discussie wil ik graag voeren maar dan wel op basis van feiten en met respect voor de toekomst van medewerkers.
Harold Swartjes is directeur van Facility Services van UvA en HvA.
