Stella’s waslijst | ‘Kon ik maar leven als de go-with-the-flow zwevende dude met de koffer met dadels’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: hoe een koffer met dadels Stella hoop gaf dat het ook anders kon.
Ik ontmoette hem bij de bushalte. De jongen met het koffertje.
We raakten aan de praat. Nog niet helemaal nuchter van het festival waar we net vandaan kwamen, liet hij me zien wat erin zat. Dadels, noten, vijgen. Hij studeerde filosofie. Woonde anti-kraak in een uithoek van de stad. Werkte in de keuken. We praatten totdat we terug in Amsterdam waren. Ik vond hem interessant, maar ik had een vriendje. Dus zeiden we gedag.
Een paar maanden later ging mijn relatie uit. In die vreselijke periode van liefdesverdriet kwam ik op een dag ineens op straat die gekke, interessante jongen weer tegen. We begonnen te daten. De spontaniteit van onze ontmoetingen bleef daarbij altijd in stand: hij kon soms ineens bij me aanbellen om te vragen of ik zin had om te chillen. Hij had geen smartphone, geen Facebook. Hij verplaatste zich op skates door de stad. Kookte altijd gerechten voor me met ingrediënten waar ik nooit van had gehoord. En kon dan plots een handstand doen op de keukentafel.
Naast hem voelde ik me een saai georganiseerd trutje dat zich druk maakte over haar studie en toekomst, waar hij de go-with-the-flow zwevende dude was met de koffer met dadels. Kon ik maar zo ‘buiten de maatschappij’ leven als hij. Hij leek zich druk te maken over niets, liet zich leiden door toevallige ontmoetingen. Ik benijdde hem. Maar als ik met hem was, kon ik toch ook een beetje op avontuur.
Op den duur raakte ik zijn nummer kwijt en wij elkaar. Maar door de jaren heen bleven we elkaar tegenkomen op straat. Hoe het statistisch mogelijk is dat je een specifiek persoon zo vaak tegen het lijf loopt, weet ik niet. Maar het bleef gebeuren.
Kort geleden was ik bij hem thuis. Weer in een anti-kraakpand, dit keer in een andere uithoek van de stad. Tot mijn schrik zag ik ineens dat hij een iPhone had. Mijn romantische beeld van deze jongen begon te wankelen. Hij vertelde dat hij een jaar op de fiets door Afrika was getrokken en dat zijn familie ge-eist had dat hij een smartphone nam om ze te kunnen laten weten dat hij nog leefde.
Natuurlijk, dacht ik eerst nog. Hij heeft ook gewoon een familie. Maar ik was er intussen ook al achter gekomen dat hij een laptop had. En een e-mailadres! En ook hij kon gewoon op Canvas inloggen, net als elke UvA-student. Het toppunt van mijn schrik kwam echter aan het eind van de avond, toen we op de bank lagen. Ik was me net voor de zoveelste keer over zijn eeuwig ruwe, ietwat smoezelige vingers aan het verwonderen, toen hij het zei.
‘Ik ben bijna 30. Ik moet eens iets gaan doen. For real.’
Ik kon wel huilen. Altijd dacht ik dat deze jongen gewoon zijn liefde en talent voor koken volgde. Dat hij lekker deed waar hij zelf zin in had, zonder zich te conformeren aan gebaande paden. Hij was voor mij het bewijs dat het ook anders kan. Dat niet iedereen een carrièretijger hoeft te zijn. Maar nu blijkt de kracht van de prestatiemaatschappij zo sterk dat zelfs de meest vrijzinnige persoon die ik ken het gevoel krijgt dat het niet goed genoeg is wat hij doet. Dat hij ook eens ‘mee’ moet gaan doen. Dat hij moet gaan plannen, in plaats van het toeval zijn werk laten doen.
Terwijl ik de triestheid van dit besef op me liet indalen, keek ik de kamer rond. Mijn oog viel op het koffertje. Het was met alle verhuizingen van anti-kraakpand naar anti-kraakpand meegekomen. Maar nu lag het daar te verstoffen. En ik kon me niet voorstellen dat het nog gebruikt werd voor dadels en noten.
